24 de junio de 2008

Paradiso d'a musica

Danze - Olio de Chuan Chusé Bielsa

Cuan ya o mundo
siga canso de parolas
sin danze y sin amor,
bendrá allora la Parola.

Pero ya será musica. Será
la salbazión d'o mundo.
Zielos más que azuls serán
ta cutio ubiertos,
pero ya no bi abrá más parabolas.
Chesús alentará la suya musica,
Chesús amostrará con musica,
con parolas danzans.

Chesús, sembrarás
a tuya musica sobre a Tierra;
a bida crexerá.
Sembrarás cantas
sobre toz os leitos d'a nuei,
sembrarás danzes d'amor,
ritmos d'amor,
mensaches como luminarias.
Albas terrestres puyarán
enta os paradisos d'a musica.

Chesús, tocarás
con os didos d'a musica tuya
feridas y tristuras. Sanará
o mundo. Naxerá
l'árbol d'a bida en os altos
paisaches polidismos. Brollarán
auguas goyosas dende o chardín
secreto, gotas cantarán.
Fablará tot
en o idioma d'a musica.

Chesús, o mundo bibió en a guambra
en iste mundo de parolas no danzans,
as parolas no rematoron nunca
con l'odio y a desasperanza.

Pero tu bendrás, trabesarás
a nuei con a tuya Parola d'amor,
con a tuya musica d'amor, besarás
con os tuyos labios corazons.

Chesús, cuan ya os trigos
sigan prestos ta la cullita,
cuando ya tot solamén reclame
una polideza sin mentira, caminarás
de nuebo sobre sasos y camins
d'una nueba Galileya. Serán
segatos con compasión os campos.
Y tot será perdón.
Será un cutiano canto
tot amor.

Siñor,
cuan ya o mundo siga canso
de parolas sin ritmo y sin encanto,
bendrá allora la Parola tuya
sobre a Tierra, danzará
sobre o tiempo y os espazios,
recullirás as tuyas luminarias, puyarán
en estrela eterna, brilarán
zielos sin d'engaño
en cada corazón, s'ubrirá o sagrato
paradiso d'a musica.


Chuan Chusé Bielsa

 

19 de junio de 2008

Amanexer

Cuan acucuta o sol, os domingos,
as abenitas son tan luengas, bueitas.
Puedestar que bella bielleta
escobe as zeras
emporquiatas de papers coloriatos
y recuerdos.

Cuan o sol acucuta, os domingos,
ya son desfeitos os nuestros risos,
ya no zorrupamos con os labios
beires emplitos de colors,
no besamos ya más labios
(con a fruizión con a que o nino
da muesos en a carne molsuda d'as fragas).

Cuan a nuei desfá
las luminetas d'o suenio, os domingos,
esparde guambra sobre guambra,
guambras negras, guambras blancas
de lunas, de silenzios y d'oblidos.
Bi ha una ausenzia de conzienzia
en os espazios dormindo.
Allora las carreras grans tan grisas
as petenan soledaz,
ye o país inestable d'os capinos,
dondían os capinos
por o sulero en pinganetas d'a ziudá.
En ziga-zagas ban imbadindo
lo reino sagrato d'os autos,
pordemás os semaforos clucan
os suyos güellos berdes.
As abenitas son una mar
bandiando-se en o frío, os capinos
nabatiando en a grisalla.

Cuan acucuta o sol, os domingos,
No bi ha más amistanza ni más güembro
que parez duras y farolas
(os maniquís badallan
dende os aparadors petrificatos,
sin un sonriso),
y no bi abrá más leito güei
que un cantón tristo
u o disprezio d'o sofá, a o canto d'o ritmo
d'o reloche. Capinos,
ta busatros son istas parolas,
ta busatros que no replecaz o porqué
d'a inebitable luminaria d'o maitín,
a suya seriosidá amadrugando
y crebando tot o intimo,
o suyo escarnio, y tos s'antuellan fieras güei
as boiras tintatas de rosa
de l'amanexer.

As discotecas han zarrato as ninetas,
os suyos güellos enritatos,
o día s'ha trasquito un danze dibino,
bi yéranos un sólo cuerpo
baxo a plebida que arruxiaba ritmos
y luzetas, nos capuzábanos en os peitos
de l'oblido, tot i tinglaba d'oblido,
a discoteca penumbrosa
yera la nuestra casa allora
(Minneapolis, Gruta, Stella),
agora ya no en tenemos de casa, a boira,
abonico, abonico,
nos ha ito arredolando,
como un destino.

Mesachas, mesachas nos ez dixato,
nos bandiábanos fa un inte
en os buestros cuerpos,
¡ó diosas!,
nos remullábanos en a buestra frescor,
pensábanos que o buestro conuerto yera eterno,
que as buestras caras, os buestros mobimientos,
yeran a polideza buscata d'a eternidá.
Nos ez dixato
cullebriando como lo fumo, yéraz tiempo,
toz yera tiempo en a espelunga d'ilusión
d'a discoteca. I beyébanos tinglar
piedras preziosas dende o teito
y en os beires y ninetas,
pero yera tiempo tot.

Mesachas, mesachas,
en marchar no nos ez dito tan sisquiera:
"Adiós-amigos-
adiós-ya-ye-tan-tardi".
Ya ye tan tardi. Ez fuyito con o tiempo,
nos ez albandonato, ez marchato
cara enta lo día y enta casa.
Nusatros no, nusatros no en tenemos
de casa, nusatros no imos
enta lo día (a suya luz nos nafra).
Nusatros no, nusatros no tenemos
un milimetro d'amor an emparar a fren.
Agora recorremos muertos os cantons,
insultamos con altos chilos a lo tiempo
y a la bida que s'escola en agafar-la.

Cuan acucuta o sol, os domingos,
baila con nusatros a desasperanza
en a pista graniza d'as plazas,
y flors y fuens y estatuas
alufran o nuestro baile esfilorchato.
¡Ó, estamos muertos!,
ha naxito lo sol y estamos muertos.
A nuei ye rematata,
l'ha amortata o día que s'arrigue,
y naxe ta chen que bibe "como cal",
pero no-no-no ta nusatros,
o nuestro reino ye un reino
de suenios y fracasos y altos-negros
unibersos,
os tuyos peitos y a tuya lei, luna,
y no ista luz solar de lampa espullando
a nuestra indefensión, polizía
engalzando lo misterio.

Y sin aturar rechiramos
un rayet de luz de fantasía,
un rafe que nos empare de glarimas.
No sapemos ta do ir,
no sapemos qué fer.
As carreras y abenitas
son estatas tacatas por o día.
Todas as guambras coloriatas
han marchato enta atros mundos.
Y a luz d'a reyalidá, abonico, abonico,
nos ba rosigando y emplindo de feridas,
paxaricos engabiatos,
laminatos y afogatos y crematos
por o sol.


Chuan Chusé Bielsa

 

Nota.- Poema escrito orichinalmén en aragonés fa muito tiempo, en 1994. Yera inedito dica agora y se publica en iste blog por primera begada.