17 de febrero de 2024

A QUÍ

A QUÍ

a quí
dar-lo tot
ta ser feliz

si tanto die
y no gané amistanzas
verdaderas

a quí
dar-le o que tiengo
ta ser oblido de yo mesmo

si dié
a mía vida e tiempo
ta no ganar ni una abrazada

a quí
daré as anyadas
que me restan

a quí
daré iste corazón
de raso resequito

si l'airera
se'n fue con os deseyos
d'a vida e me quedé solenco

a quí
me libraré
ta ser amor

a quí
daré o silencio que me queda
ta ser voz

si soi tot una tristura
a quí daré as glarimas
que m'apretan

a tu que habitas
defuera d'ixa tierra
e veyes os míos cielos derrotatos

© Chuan Chusé Bielsa


- Versión en castellano:

A QUIÉN

a quién
darlo todo
para ser feliz

si tanto di
y no gané amistades
verdaderas

a quién
darle lo que tengo
y ser olvido de mí mismo

si di
mi vida y tiempo
y no gané ni abrazos

a quién
daré los años
que me restan

a quién
daré este corazón
tan agotado

si el viento
marchó con los deseos
de la vida y estoy solo

a quién
dar tanta pobreza
y ser amor

a quién
dar este silencio que me queda
y así ser voz

si soy una tristeza
a quién daré estas lágrimas
resecas

a ti que habitas
sin más tierra
y ves mis cielos derrotados

© Chuan Chusé Bielsa

15 de enero de 2024

POETICA

POETICA

Ta el a poesía
yera espullar-se
de tot
(treito de l'amor),
ser ausencia d'uno mesmo.

A vegadas escribiba
cuan o cielo quereba,
no escribiba
sin en el bi haber silencio,
eba retrobato lo goyo
de ser libre.

S'amagaba
d'a vanidat;
si amaneixeba bella chisleta
d'ego,
qué tristachos os días
sin más plevia cayendo en as pachinas
d'a inocencia,
si escribise bel libro verdadero
lo publicarba en o suyo corazón,
dimpués, en ofrenda,
como se fa con as botellas con mensaches,
l'arrullarba a o mar d'o yermo.

En os hortals
se cremaban as fuellas de l'agüerro
e veyeba o fumo blanquinoso
dende o terrau soliato,
veyeba en l'azul, dimpués,
a o paixaro salvache,
oblidato, poeta altero,
e ta qué estar engabiato,
ya feneixito (encara que cantando)
e sin puyar a o cielo,
ta qué ser belún
e deixar bel vano bayo
si solo queda un vuelo
que no s'esborra en a pizarra
cuan nos n'imos.

Marcha, hibierno.

Remera cuan yeras un nino,
astí no bi eba tiempo,
remera la falsa
do leyebas libros
que hombre no escribiba,
versos
de sol, plevia u viento
en poesías de machia.

Fuyito l'ego,
dengún no aplaudiba
en o silencio,
a soledat
yera a la fin acompanyata.

© Chuan Chusé Bielsa


- Versión en castellano:

POÉTICA

Para él la poesía
era despojarse
de todo
(menos del amor),
ser ausencia de sí mismo.

A veces escribía
cuando el cielo quería,
no escribía
sin en él haber silencio,
había reecontrado el gozo
de ser libre.

Se escondía
de la vanidad;
si aparecía alguna brizna
de ego,
qué tristes los días
sin más lluvia cayendo en las páginas
de la inocencia,
si escribiese un libro verdadero
lo publicaría en su corazón,
después, en ofrenda,
como se hace con las botellas con mensajes,
lo arrojaría al mar del yermo.

En los hortales
se quemaban las hojas del otoño,
veía el humo blanco
desde la terraza soleada,
veía en el azul, después,
al pájaro salvaje,
olvidado,
poeta en lo más alto,
y para qué ser
pájaro enjaulado,
muerto ya (aunque cantando)
y sin subir al cielo,
para qué ser alguien
y dejar un rastro vano
si solo queda un vuelo
que no desaparece
en la pizarra
al marcharnos.

Vete, invierno.

Recuerda la luz de la infancia,
allí no había tiempo,
leías en desvanes
libros que no escribía nadie,
versos
de sol, lluvia o viento
en poesías de magia.

Huido el ego,
nadie aplaudía
en el silencio,
la soledad
estaba al fin acompañada.

© Chuan Chusé Bielsa

1 de enero de 2024

TORNAR

TORNAR

Tornar
dende tan luen...

Tornar diferent,
tornar como tornan
os muertos a la vida.

E dimpués tornar
a aprender a caminar,
e dimpués veyer con uns atros uellos
a reyalidat.

Aprender a arreguir e a plorar.
Porque agora nos emocionamos
con as cosas grans u chiquetas,
pero verdaderas.

Saper que Chesús ye
o unico camín, saper
que toz os atros vieros
marchan enta abaixo.

E deixar tantos estudios vuedos, e deixar
de leyer tantos libros bofos, e deixar
tanta uambra que pareixeba luminaria, e deixar
o que no ye de Chesús, o que no ye Chesús.

E tornar a vivir
d'una atra manera, e tornar
a sentir a parola de Chesús, e tornar
a veyer o suyo rostro, e tornar
a caminar por os suyos camins.

Tota la resta, dimpués de morir
e naixer,
ye bel fumo que entazaga marcha,
ye ixa muerte que entazaga deixemos,
tota la resta ye bella tristura que tacarba
l'alma e la ferirba.

Amor, que yo seiga de tu
perén, e que ta tu viva
eternament.

© Chuan Chusé Bielsa

E TE VEYEBA

Atalaya
Foto: Chuan Chusé Bielsa

E TE VEYEBA

E te veyeba
en os monts azulencos
a la tardada,
e te soniaba
cuan os uellos zarraba,
e tot teneba
a frescor femenina d'a choventut.

E te veyeba
cuan en os camins amariellos
caminaba,
e tu yeras l'augua
que caleba a la mía sete.

E no pensaba
en vulgars cosetas
cuan bien t'amorosiaba,
rechiraba
os tuyos labios en as boiras
u en o royo d'o sol
cuan s'amagaba.

Por qué marché tan luen,
do no bi yeras.
Alavez
no veyeba en horizonts
o sonriso que yo aimaba,
alavez
no veyeba en as carreras
l'amor d'as seice anyadas,
cuan yera vagabundo e no teneba
que sólo ixa uellada
ta emplir-me tota l'alma.

E te veyeba en nueit u alba,
e te veyeba en cierzo u calma,
e no bebeba que ixos uellos
que m'aimaban,
e no minchaba
que a luz que me dabas.

Por qué marché tan luen
ta retrobar
(e ya de viello)
o que teneba adentro,
aimada,
ixe tresoro d'inocencia
que en tu alzaba
e que nunca perdié.

© Chuan Chusé Bielsa


- Versión en castellano-aragonés:

Y TE VEÍA

Y te veía
en los montes azulencos
a la tardada,
y te soniaba cuando los ojos zarraba,
y todo tenía
la frescor femenina de la juventú.

Y te veía
cuando en amarillencos caminos
caminaba,
y tú eras l'agua
que calía a mi ser.

Y no pensaba
en vulgares cosicas
cuando bien t'amorosiaba,
regiraba
tus labios en las boiras
u en el royo d'el sol
cuando s'amaga.

Por qué marché tan lejos,
donde no estabas.
Entonces
no veía en horizontes
esa sonrisica que yo amaba,
entonces
en las calles no aguaitaba
ese amor
de las dieciséis añadas,
cuando era vagabundo y tenía
tan sólo esa mirada
pa' llená-me toda l'alma.

Y te veía en noche u alba,
y te veía en cierzo u calma,
y bebía sólo esos ojicos
que m'amaban,
y cominchaba sólo
esa luz que me dabas.

Por qué marché tan lejos
pa' encontrar
(y ya de viejo)
lo que tenía adentro,
amada,
ese tesoro d'inocencia
qu'en tú alzaba
y que nunca perdí.

© Chuan Chusé Bielsa

5 de diciembre de 2023

FABLAGÜERRO

FABLAGÜERRO

E Fablagüerro en zagueras
s'emplenó de follarasca.

Cubrión
luscos amariellos
os sasos e as varellas
que yo aimaba.

Vals estión sexos de luz
en aparar a plevia
d'amoroseos dende as ramas.

En Fablagüerro bi ha encara
parolas que no reblan, con alas vuelan
en l'aire por os cielos
e dimpués amorosean tantos leitos de fuellas,
como linzuelos de tardadas,
luminarias son dormindo
asperando alto remeyo.

Cuan te'n vaigas,
bel vinyero serás en o disierto
a o canto
d'o mont de más altaria
en os adentros,
una estrela en a nueit se i posará,
beberás con os que aimabas
o millor d'os vinos d'os recuerdos.

Fablagüerro, t'aimé
cuan tot se coloriaba
con os pintes d'a nineza,
con parolas d'ixos viellos que yo aimaba,
con paisaches que amor daban.

Cuan veigas en l'hibierno
as planas con rosada,
Fablagüerro
como simient alzará encara
a suya puenda,
Parola que redención perén aspera.

O Regno
d'a Poesía aguarda,
cobará, e mesmo baixo as fuellas,
si cal eternament,
a Primavera.

© Chuan Chusé Bielsa

18 de noviembre de 2023

POESÍA D'A MUSICA

Ritmo d'o silencio e d'a soledat
Foto: Chuan Chusé Bielsa

POESÍA D'A MUSICA

Devantemos
l'anima
por os cielos,

volemos
con as alas
d'a musica,

seigamos
os más excelsos versos.
¡Cómo cantan

os silencios!
Se devantan
e ye o sagrato viento.

Nos n'iremos
como aus por ixas plachas
que soniemos,

e vendrán ondas chugando
e vendrá de luen
ixe miraglo:

musica e más musica
ta ofrir-nos lo soniato,
musica e más musica

como augua amorosiando-nos,
como aire en ser besato,
luz funda

que nos naixe dende o peito
e como plevida
recita Poesía.

© Chuan Chusé Bielsa