18 de mayo de 2014

Tot ye inútil

Tot ye inútil

Tot ye inútil,
tot estió destruyito
antis mesmo de naxer.

Debantamos l'amor
e ya ye un amor muerto
en o suyo mesmo naximiento.
Debantamos casas,
suenio a suenio,
e ya tronadas-auguas-aires han espaldato
toz os suyos muros,
totas as cambras.

Tot ye inútil
e o mesmo zielo ye fumo.
Tot ye res
e o mesmo sol ye chelo.
Tota bida ye un pasato
que nunca no esistió.
Tot s'ha afogato en a mar
de l'oblido.
Tot ye inútil
e calla ta siempre, eternamén,
tot goyo.

Antis d'ocupar selbas u planas
as ziudaz ya son enrunas.
Tot ye cosa e en a guerra
fura por a bida o escarnio ya ganó
totas as batallas
antis de que cosa escomenzase.

Tot ye inútil
e bibir pobre sin deseyos
debán d'o biento que talla con cuitiellos
ye lo que fa qui ye libre e ya ye muerto.
Con os güellos ubiertos, mutos,
absortos en os güellos
terribles d'a muerte,
aguaitamos totas as tiniebras sin prinzipio
que cosa no sapen de piedaz.
Tot ye inútil e debantar
amors que ya son estatos destruyitos
antis d'empezipiar a amar,
engaño dezaga d'engaño,
ye a luita bofa d'o corazón.
Somos almas buscando a libertá
e imos redolando en un planeta en flamas,
en espazios d'infierno.

S'amortoron como purnas
as estrelas dende a mesma
eternidá en silenzio,
s'amortó como calibo fredo
a falsa creyazión.
Ye tot aquí un fosal
profanato, un fosco malsuenio,
una gabia baxo tierra.
Tot ye inútil e ye muerto
l'amor, a suya sangre ye espardita
en as carreras disiertas,
escurizas, d'a desilusión. Tot ye inútil
e tot naxer no ye que ploro
sobre un campo en güesos, desolato,
do los ombres debantoron
pordemás milenta idolas
ta milenta dioses falsos.
Tot ye inútil e a musica
calla trista, asasinata antis de sonar.
Tot ye inútil e a poesía
ye a tristura que chila sin de buegas
e ba preguntando-se lo por qué d'o triunfo
de totas as maldaz, de totas
as angunias infinitas en a gola,
de tota feredá. A la fin tot ya remató
antis de que o goyo fuese cualque cosa,
os ninos morioron ya en naxer,
a chobentú ye una rosa
pansa que dexó a malenconía
en a fuesa de l'agüerro derrotato,
l'amor ya fracasó en seyer creyatos
toz os zielos de mentira.
Tot ye inútil, e os unibersos
de luz nunca esistioron. Dios fracasó
en totas as suyas prebatinas
por creyar belleza e paz en iste mundo,
as suyas luminarias ploran en lo escuro.
Oh sí, sufrioron,
sufrioron, sufrioron toz os amors,
sufrioron tanto,
e ixo fue lo que quedó, quedará siempre,
a dolor sin márguins en o tiempo, bagabundo
a o que belún en a nuei-fuesa pretó fuego.
O corazón perén ardendo, cremando.
A orror creya eternas plebidas de zenisa
cayendo e bufando como zierzos muertos e fierizos
por os campos
por do caminó tanta dolor,
a orror en a suya nuei rebutita de chilos,
como lupos otilando
que nunca, nunca aturan.

Nusaltros quedaremos
aquí con os nuestros güellos
ziegos infinitamén ubiertos e plenizos de sangre
catando enta totas as enrunas
e os infiernos. Tot, tot
no ye que fosca enruna antis mesmo d'esistir.
Tot, tot estió inútil.

Tot ye inútil.

Chuan Chusé Bielsa

3 de mayo de 2014

Abenita en l'airera

Abenita en l'airera

En l'abenita d'ista ziudá
chiqueta e d'a bida
güe me guida un no-deseyo.

Fa fredo, anque comienza mayo.
L'airera ye reina en iste regno.
Bel biello e yo buscamos un carasol
inasperato dezaga d'os cantons.

Corre bien o día a o ritmo
de fuellas que de contino mormostean
sobre tantas capezas cachas
que abanzan dende as trincheras
cuentra o biento.
En o berde d'os árbols
tremolan olas, gotas de zielo brilan.
Güe cosa no atura;
muito rapidos son os pasos
de toz os que que caminan.
As carreras son como mars grisas;
as chens buscan bel puerto seguro
e s'adentran en as casas.
Afuera, l'aire pasa furo as pachinas
d'os diarios en os quioscos.
Leigo tristos titolars d'un mundo
que ta yo ya marchó.

A soledá ye a begatas trista
pero agora me capuzo en a luz
que acucuta entre boiras e sols.
Camino en ista ziudá
que poderba estar allena
e que foi mía. Agora
no soi dengún e tot ye nuebo.
Me trobo choben güe
sin más carreras biellas ni deseyos,
caminando entre chens
que aimo sin saper por qué.
Soi un desconoxito que dondea
en ambitos ya sin tiempo,
increyiblemén pleno de paz,
asperando que plegue a suya ora
en o espital.

Por qué lo fazié tan difízil tot
en o pasato.
Agora me dexo lebar
como una fuella en l'abenita,
u como paxaro que rechira
_dando saltez, piponiando_
una micarrona de minchar
en as fazeras.

Tot solenco, un can chicorrón
ye ligato suabemén a un arbolet
con una zinta rosa
a la dentrata d'un supermercato; cotón
polidet que asperando chuga con cualcosa,
e yo sonriso ta yo mesmo
güellando como un nino,
porque ye graziosa en a no-cosa
cualsiquier estopenzia, cuan
ya biacheas en tu mesmo
e no enta países que son luen;
pintar de nuebo
con bel clarión en a pizarra
d'a nineza, embolicato
en luminarias de mars d'alba.
Penché güe toz os deseyos
allá en alto en os terraus
como ropa a secar, oblidatas
banderas ondeyando en l'airaz,
tan e mientres os autos en buelo
prebaban d'adebantar con as suyas priesas
a o tiempo e belozes marchaban
enta ixos mundos d'os que biengo.

He mercato un libro
con poemas que me clamaban
dende as suyas pachinas-paisaches
debuxando camins en os zielos,
e asperando en o espital
prebaré d'amar-los, recorrer-los.
Dimpués sonará o nombre
que arroziego por o tiempo
e a la fin talmén me dizirán
cómo se troba o mío cuerpo
ta concarar-se con o mundo,
cuánta bida bi ha encara
en a mía bida.
Pero ya cambeé de casa;
agora solo i busco una calma de granero
albandonato.

Antis de marchar,
libre, contemplatibo beigo por as finestras
d'o espital cómo se bochan
os pompudos árbols d'un costato ta l'altro.
Ye ta yo agüerro-primabera.
Airera: as boiras grisas fendo-sen,
desfendo-sen, son güe bonicas.
Sin deseyos güe ye polito tot,
cuan ya emos dentrato por a puerta
d'o silenzio.

Chuan Chusé Bielsa