23 de octubre de 2022

UNO S'ENAMORA

UNO S'ENAMORA

Uno s'enamora
de parolas, cuan ye nino
u de mesache.

E vienen aireras
que fablan o que aimas,
e vienen plevidas
con olors d'o tuyo zielo.

Uno s'adentra
en o bardo u en o polvo
d'una tierra.

Vena uno se torna
d'oliveras u almendreras,
laurelers, figueras, fuscos
camins, s'amorra uno
a auguas de charqueras
de salvaches boiras, uno
ye güellos ta paisaches,
fuella en o zierzo, luscos
que uno bebe a gargalé.

Uno se torna bel día
plana u varella, uno
se torna mon puyando alto, uno
siente en cada cosa as parolas
que han crexito en a suya alma, uno
crema como flamas
en fogaril de casetica de zaborras.

Uno s'enamora
cuan encara crexen como radizes
as ilusions, cuan encara
tot ye chardín de nino, con aromas
desconoxitos; dengún poderba describir-los
sin parolas d'adentros.

Uno s'enamora
d'una fabla cuan encara la vida
ye un misterio inabastable, uno
s'enamora, s'enamora, ye amor
feito de parolas
que acarona sin remeyo,
e mesmo cuan en a tuya tierra cuasi toz
chirón a capeza a ixas parolas,
cuan ya han decretato politicos
a muerte d'ixa fabla, cuan
ya os paisaches mesmo ploran,
mutos, mutos
(por manca de cariños
bi ha aspros silenzios),
continas aimando e aimando
como en suenios, sin saper por qué,
sin saper si tendrá ya bel sentito
ixe amor tan gran como universos,
perén chugando como un nino
con vozes e luzes d'inozenzia
en a falsa d'as estrelas.

© Chuan Chusé Bielsa

18 de octubre de 2022

ME CUACARBA

ME CUACARBA

Me cuacarba
una casetica en o yermo,
solenca,
ta vivir solo con tu.

Me cuacarba no minchar cosa,
alimentar-me de zielos e boiras
con tu. Me cuacarba
beber-te, que tu
fueses a mía augua.

Me cuacarba morir
ta que tu me vivises,
me cuacarba volar
con tu en a tuya airera.

Me cuacarba
renunziar a tot
o que no seigas.
Me cuacarba
no veyer más pantasmas
que aparexen con tresoros
que en tinglar desaparexen.
Solo a tu
me cuacarba veyer-te.

¿E qué aspero?
Yo ya no aspero cosa
ni a dengún, pero t'aspero a tu.
Suenio con silenzios ta sentir-te,
suenio con toz os silenzios d'o mundo
en bella casetica oblidata,
suenio con soledaz ta trobar-te,
tota la soledá t'aimar-te,
porque quiero achuntar-me
con o que perén estié, que tu seigas
o mío cuerpo muerto
e a zenisa mía e l'aire en os paisaches
que aimé, que tu seigas o mío unico
orizón, doncas o mon mío se cremó.
Que tu seigas l'alba d'o mío lusco.

Si morié a os deseyos, que tu
seigas o mío deseyo, que en os disiertos
seigas a unica viachera que me trobe,
ya que perdié a ilusión por totas as cosas.
Si aimo, que tu seigas o mío unico amor.

© Chuan Chusé Bielsa

6 de octubre de 2022

VIENS, AMOR

VIENS

T'asperé
durante tantos años,
güellando enta debán
entre as enrunas,
tiempo muto, do tot marcha
cuasi siempre sin sospresas.

No sé si yera
yo perdito, creigo
que a luz yera
la d'o lusco.

T'asperé e t'asperé
en gara do asperanzas
son sembratas.
Yera
yo ya canso de dondiar por as vías,
as añadas, de veyer un mundo
con paisaches ya macatos.

Viene, amor, ixe
yera o reclamo e o esdevenidero, viene,
amor, dende ixe tiempo
do uno vuela e ye paxaro
dexando-se arrozegar por bel azul
u por bisa enamorata.
Si viens a vida encara
tien sayeta e altaria, si viens
o mundo dexará a suya consistenzia
de pìedra e dolors, si viens
bi abrá nueva inozenzia
e nineza allá en os altos.

Asinas asperaba, a güellada
tentata de canseras,
encara cualque lumineta
en bel cantón d'os güellos
asperando veyer-te bel día debán,
dende a boira a bonico columbrando-te,
remaner aturata e dexar
as maletas en l'aire.
Güellar-te, volar.

E veniés como alas,
sí, veniés,
cuan os reloches ya iban aturando-se,
o pelo retallato, muller
d'alba, veniés con tanta
priesa por dezaga, como airera
sagrata, dende do
yo no podeba veyer-te,
m'agafés en un sospiro d'a mano
e por o zinto, de sopetón
una abrazada, me portiés
volando, volando, astí
do perén me cusiras.

© Chuan Chusé Bielsa