29 de septiembre de 2017

Aimar-te ye o mío tresoro

Foto: Raquel Jiménez Núñez

O mío tresoro ye aimar-te

Tot lo que teneba te lo die,
por tu soi rico e pobre;
sólo tiengo o tuyo amor.
Tot o mío tiempo en tu
lo gasté, e que nunca no me cobre
ni una purna d'a calor
que metié cada día en adorar-te;
por tu conoxié un oro
que en l'alma s'alza e nunca no parte.
Muller: aimar-te ye o mío tresoro.

© Chuan Chusé Bielsa

28 de septiembre de 2017

Amor por Catalunya

Foto: Chuan Chusé Bielsa

Amor por Catalunya

Catalunya, agora
t'inviamos
dende o zentro d'o nuestro corazón
cargamentos d'amor,
barcos de cariños,
libros e rosas e parolas
que te proclaman libre.

Catalunya, en ista ora
t'inviamos
tot ixo que nos dies
e que tu yes: una abrazada inmensa,
fraternidá, respeto.

Catalunya, agora
con tu s'achunta l'alma nuestra
como un unico pueblo
y en as tuyas plazas e carreras
nos trobarás esfendendo
los tuyos dreitos e o tuyo destín libre
con as armas invenzibles
d'a paz e d'a chustizia.

Catalunya, agora
que dende a patria más terrible
quieren esclafar a tuya dignidá
e buscan que t'achenulles
debán de l'odio más furo,
nusaltros t'inviamos
tot l'amor que alzamos en o mundo
e a solidaridá más gran.

Catalunya, perén dezide
o camín tuyo.
A la muller aimata
si se l'aima de verdá
e se la quiere conservar
cal dexar-la perén libre
e se la trata siempre
con amorosidá
e con total respeto.

Catalunya, dende iste
Aragón muerto
yo t'invío
airezicos de floretas salvaches
d'istos campos oblidatos,
en l'airera o mío esprito
con tu quiere volar
como un paxaro engabiato
que quiere libertá.

E que Dios
te bendiga perén,
Catalunya,
a tu que yes en a tierra
la patria más bonica.

© Chuan Chusé Bielsa

26 de septiembre de 2017

Lengua propia

Foto: Chuan Chusé Bielsa

Lengua propia

Poquet a poquet
va fuyindo tot lo falso
por os camins de fumo,
menos tu,
amor mío.

Poquet a poquet, os recuerdos
que uns altros en yo devantón
como un muro de uambras
marchan foscos, esfilorchando-se
como diaples,
por chamineras tan allenas...

Poquet a poquet
s'esbariza entre as mans
o miserioso polvo
que aconseguié arreplegar
sobre ista tierra;
bella cosa allora
parexeba la no-cosa.
Agora por as finestras
d'as angunias se'n va
un furo airaz de feredá.

Mesmo as parolas
van dexando caliens cambras
do dormiban.
Yo aquí ya no tiengo fogaril
do aparar as mans
ni calentor que amorosee l'alma.

As mías vozes nuevas se farán
con alientos muito altos en os zielos,
uellando fito fito a un sol en día nuevo,
en o silenzio fablará o corazón tuyo,
amor mío.

Yo ya no quiero vocables
que seigan sólo de tierra,
e no importa ya guaire
escribir e fablar con parolas
que dengún no quiera,
e ya no m'obsesiona
lo que se diga u se dexe de dizir
en dialectos moredizos.

A mía lengua
yo sólo la quiero
ta fablar con luz d'os zielos,
e no quiero parolas
como flamas en o fuego
que parexen cualque cosa
e no son que zenisas
que s'avientan en o zierzo.

Ya no quiero
emplegar parolas grisas
e sulsitas que no sirvan
ta puyar enta altos zielos,
t'aimar lo que dimpués d'o suenio
nax e ye lo unico bueno.

E ya no importa guaire
que remana yo
en soledá e silenzio
ta mundos que no aprezio,
sin poder fablar ta cutio
con ixe ambito muerto
de falsedá que dexo,
qué me se da a yo tot ixo
si yo ya sólo vivo
ta orar en o disierto
y yo ya sólo quiero
sentir a o mío amigo.

E ya no importa guaire
que vivan u s'amorten en o fuego
parolas que en os perditos tiempos
naxión chugando con o bardo
cuan encara en a ignoranzia
parexeba posible devantar
castiellos en infiernos,
agora con plevidas que son besos
marcho d'ista tierra
con divinas parolas enta os zielos
e yo ya sólo quiero
fablar en ixa lengua
d'o más alto silenzio
con tu, amor mío.

© Chuan Chusé Bielsa

17 de septiembre de 2017

En o mío país

Foto: Chuan Chusé Bielsa

En o mío país

En o mío país
tot alienta entalto.

En o mío país
regna la reina
de l'amor.

En o mío país
tot ye un danze
en libertá.

Toz os sers i son libres
e no son martiriziatos.

E si belún fa mal,
s'achenulla l'alma
e demanda perdón.

A fiesta nazional
ye, en o mío país,
reverenziar a vida,
no añader más daños
ni dolors a la esistenzia.

Tot reza
en o mío país.

¡Cuánto aimo
ista alta tierra!

En o mío país
bi ha exerzitos
invenzibles: sólo
bi ha, a la fin,
una fuerza.

En o mío país, os paisaches viellos
son veneratos como eglesias
e as casas son santuarios
con finestras ubiertas
enta estrelas de silenzio.

A lengua ofizial,
en o mío país,
ye a lengua viella
d'o corazón,
umilde, tota feita
ta fablar con o infinito.

A mía alma acubillo
dentro d'istas buegas;
ye a mía fortaleza.

Aquí bi ha orazions
cuan dentra la tristeza
e sólo bi ha puesto
ta un goyo que puya
dende una fuen eterna.

Viene a nuei
e m'aduermo deseyando que o buen Dios
perén eslicha lo millor ta la mía tierra
e que bendiga a la mía reina
de l'amor, e cuan despierto
grazias doi
por amanexer en ista luz.

No tiengo querenzia
difuera d'ista inmensa
alba,
que cada inte seiga
un altar ta onrar-te,
patria,
que perén Dios t'alze
en os suyos uellos.

© Chuan Chusé Bielsa

2 de septiembre de 2017

Iste corazón nuestro

Foto: Raquel Jiménez Núñez

Porque perén yo t'aimo

Si marchases
bel día
yo me'n irba por os disiertos mons,
astí do lo silenzio
tien a suya radiz.

Si te'n fueses
por uns altros camins,
amor,
tenerba muito luen
una casa asperando-me
arredolata de paisaches oblidatos,
con salas meditando
e silenzios orando,
una lentor d'agüerro
venirba con as oras tristachas,
libros viellos
amorosiarba con os uellos
pensando en tu,
aguaitarba por finestras sin luz
roseras sin rosas, gatas salvaches
en o chardín de polvo,
te veyerba a vegatas
en rayadas doratas de recuerdos
a la tardada
u en chisletas amorosas
de plevidas que son besos,
esborrando oblidos.

Tot en yo protesta e plora
cuan me faltas,
o estomago mío
siente un revolvino
d'angunias e tristuras
que no marchan
cuan no puede cualque día
u cualque nuei
saper de tu.

A desasperanza
apareix cuan no bi yes,
allora soi paixaro
por os zielos d'un azul
que se pareix a tu,
me'n voi buscando a tuya luz,
porque perén yo t'aimo.

Si os míos uellos
ya no tenesen
qui querese uellar-los,
si os míos labios
ya no tenesen
qui querese besar-los,
yo me'n irba enta un país
de calmos aires
e de divinos luscos
ta en tu siempre amorosiar-los,
sentir a o mío costato
a mía muller buena.

Si bel día
no podese trobar-te
volarba allora
enta la tuya esenzia:
plevidas lentas
fablando-me d'amor
con gotetas e perfumes
d'inozenzia.

T'ascuitar-te yo me'n irba
enta selvas sagratas de silenzio
e te ferba fiestetas
recorrendo zielos
e abrazando vientos,
en as fuellas bochando-se
sentirba o tuyo rezo,
a tuya voz besando,
e sentirba goyos e sonrisos
en as cantas d'os paixaros,
e cuan venise a nuei,
a bonico, a bonico,
nos aimárbanos
en o leito d'as estrelas.

E asinas, amor mío,
yo perén estoi vivindo
en tu,
e asinas, uella
iste corazón nuestro,
iste disierto
que ye ortal de luz
cuan plega l'alba
e troba chuntas istas almas.

© Chuan Chusé Bielsa