17 de diciembre de 2013

En aragonés

EN ARAGONÉS

Tot s'alegra
cuan amoroseo una parola
en aragonés.

E cuan marcho por os camins
que nunca aimé,
¡qué trista l'alma!

¿Por qué querez,
chens en o zielo d'ista tierra,
que no dexe a buestra fabla?

Si foi bel poema alieno
que no escribe o buestro amor,
¿por qué tanta tristura
a yo me mata?

¿Por qué ista lengua fa
que sonrisen os paisaches
e se baigan curando totas as feritas
que en yo sangran?

Yo sé que no son tan poquez
os que aiman istas bozes
que son musica. L'aire pleno ye
de toz os que la cantan.

E no quieren beyer ixos ánchels
cómo imos olbidando as suyas santas
orazions, cómo imos dexando
lo suyo fogaril, a suya casa.

Retorno en o suyo disierto
e m'asiento sobre o polbo.
E tornan almas que a yo m'aiman,
e estando pobre soi bien rico.

E escribo con parolas d'oro
tot o goyo que mana
d'un dibino manantío,
d'ista eterna, altisma fabla,
tot beyendo, alentando e sentindo
cómo oran e curan e aiman
as auguas
              d'as fuens
                            d'o paradiso.

Chuan Chusé Bielsa

2 de diciembre de 2013

Foi silenzio

FOI SILENZIO E DEXO BELS ESPAZIOS

Cal silenzio
e callo,

e dexo bels espazios.
No foi cosa, dexo
dentrar en yo lo que soi
e perén soi estato
e ban marchando
tantos foscos recuerdos.

Silenzio, foi silenzio

e dexo bels espazios,
e ya no importa cosa,
importamos nusaltros
tornando ta casa.
L'augua se fa clara,
bonica, tranquila,
as olas son musica
en a mar que aimamos.

No cal fer dengún
poema masiau elaborato.
Caminamos e callamos,
nos asentamos e aguaitamos.
Desconectamos
e bebemos un beire de paz,
auguas d'ibón bien fresquetas,
e minchamos un troz de pan
compartito, u pintamos
con amor bel lusco, royo enamorato,
u charramos con bella biella
con a más polita alma,
u sentimos cantas de fadas
cantatas por paxaros,
como cuan yéranos
ninos bibindo en o misterio.

Foi silenzio, ye fázil,
no ye posible fracasar.
E os paisaches que aimemos, callatos,
tornan a fablar,
o nuestro corazón
amorosea e diz berdaz,
con sospresa trobamos
a luminaria tresbatita
que ébanos perdita
en os casinos falsos.

E altos goyos olbidatos
en a nuei d'o tiempo
ban tornando e nos ban saludando
como amigos antigos
u aimatas mesachas,
como diosas u nobias blancas,
frescors en roseras que he perdito.
¡Qué emos feito con os años!
Perdiemos o silenzio
e marchó a bida en un sospiro.

Pero agora aturo e callo,
agora foi silenzio

e dexo bels espazios,
porque querese retrobar un siñalín
d'a paz que he bendito,
si tot ye calmo
retrobo lo que soi e soi estato.
Ixo he apreso en a escuela
d'os desengaños.
Yera tan senzillo:
as auguas reposando
en a mar tranquila sin deseyos,
fer silenzio,

dexando bels espazios
ta que l'amor dentrase
dentro de nusaltros, tornar-nos infinito.

Chuan Chusé Bielsa