25 de noviembre de 2011

Poema de Juan Ramón Jiménez

Inverosimilitù

Sí, a inactualidà. Vivir perén una vida
de dimpués u de nunca, ponién d'iste puerto.

Amor en ropas y farchas esdevenideras.
Sentito diferén, más allá, d'os besos.
Salitas cansas, en maitinadas de plevia,
de bailes de ziudaz que no están en o tiempo.
Ritornos con mullers no naxitas encara
_¿por qué muelles?_,
en o sol amariello de ¿qué tardis d'ibierno?
Sospiros dobles en o chardín, por paseyos
qu'encara son peña, baxo cantas d'alodas
qu'encara son suenios.
Veilatas pensarosas baxo ¿qué nuevas lampas?
qu'enchegarán atros didos t'atros güellos.

Sí, a inactualidà. Vivir perén una vida
de dimpués u de nunca, augua d'iste disierto.

Juan Ramón Jiménez
Traduzión feita por Chuan Chusé Bielsa

11 de noviembre de 2011

Fablan aragonés

Lengua d'Aragón

Toco lo corazón tuyo,
país mío.

Ye como si tocase
o zielo más altizo,
como si amorosiase
a sers que nunca han muerto,
perén vivos; nunca
se'n son itos.

Siento cómo as venas
y o trallo y as fuellas
d'o ser mío
van aimando a tardada
d'os más vivos.

Fablas en aragonés
tierra mía.

Lo fan as oliveras tuyas
en os sasos, u en pitañars
que sólo los poetas aimamos.

Lo fan os disiertos
en que o tuyo zierzo va cantando.

Lo fan as boiras en o lusco
cuan chugando van rezando.

Lo fan as estrelas allá alto
cuan o Misterio va charrando.

Lo fan os casetons
xublidatos, ya escachatos,
ya sólo ricuerdos, a o canto
de camins que marchan ya ta cutio.

Lo fan os trigos
intimos d'as varellas
cuan los besan os labios
de l'airera, enamoratos.

Lo fan as casas con alma,
dende o barandau a o escalerón,
dende as falsas d'o zielo dica os patios
frescos como augua, dende as parez
azulencas d'as cambras dica os almarios
silenziosos y escoscatos,
con perfumes y bellezas y tactos
de muller.

¡Ai!, a tuya alma tierra mía
perén, perén, perén charrando
en ista lengua de Silenzios,
en ista fuen pura de vida
que o buen Dios nos ha dixato.

La fabla o sol que, a bonico,
entre pilars amarillencos
en os mases, parexe que va marchando,
y as cosetas suyas replegando
nos diz adioses, tot tristacho,
sólo ta renaxer sin taca,
con amor, maitín y siempre,
en cada amanexer, abrazando-nos
de nuevo los suyos rayos d'amor,
o suyo corazón sin fin,
como en un templo echipzio,
camín d'a eternidà.

Chuan Chusé Bielsa