17 de marzo de 2014

Contemplazión d'a mar

Flor d'Udumbara
Pintura a l'olio de Chuan Chusé Bielsa

CONTEMPLAZIÓN D'A MAR

Güe l'adedico
a o silenzio.

En plachas de mars mías
foi e faré lo que cal que siga feito.
Aquí dexo tot lo falso,
tot ixo que iba fendo que a bonico
fuesen más grisos os días.

Siento. Aguaito.
Tanto roído amagaba la mía canta...
Amagaba o mesmo goyo d'a poesía.
En tardadas tranquilas
bi ha cantas de paxaros
sobre ramas u aires u colors perditas
que merexen tiempos
e más tiempos e oras infinitas
de contemplazions dibinas.
Atura e siente, aguaita,
asenta-te u lentamén camina.

No seguiré o bayo
d'as tuyas tentazions, ó mundo-engaño
que a tanta dolor guidas.
Tornar ye menester e fer puerto
caldrá en l'alta patria mía,
que no ye puerto de tristuras,
que nunca amuestra traidurías.

Millor que tota nuei
con bocas de chelos que nos minchan
ye o lusco que en nusatros
brila e ye fuen de poesía.
Millor que a patria fría
d'os deseyos esteriors
poblatos d'angunias e desirias,
ye contemplar Bellezamor,
a nuestra mar e reyal bida,
o nuestro altizo regno.

Puyaré en un tren dito Silenzio
en a mía gara trista
mancato d'equipaches,
me'n iré enta plachas e paisaches
de mars sin colors grisas.
Busco auguas fundas e salbaches
que me calmen.

Si quiers, a tuya alma amiga
asperaré a o canto de confins:
arenas que amorosea
a mar sin fin.
T'aspero aquí.
Faigamos-lo asinas,
si te cuaca:
podemos adedicar iste día
a o silenzio.
Para cuenta, güe mesmo
podérbanos morir.
Marchemos a la mar,
empezipiemos a bibir.
Ye curta la bida
e asobén ye minchata por roídos
fieros e por a más mortal rutina
si se triga tot ixo que no somos,
que nos mena a no esistir.

Reúbro a fantasía
d'un álbum d'inozenzias
que alzaba en l'arca antiga
d'a nineza. E pasando pachinas
e intuindo a mitica fuen
d'a paz sin tiempo
ban naxendo estrelas que iluminan
o país nuestro d'amor, plachas
olbidatas e besatas por olas interiors.

Güe aturamos e bebemos
un beire de silenzio e alegría.
O lusco arriba;
entre porpras e brioletas
fan acrobazias paxaros marinos
allá en os altos bandiadors
d'a poesía.
E contemplamos a mar nueba
dende a nuestra capanna
arredolata por aireras.
Ninos, ninas
corren e chugan entre arenas
e escumas, as suyas bozes
_parolas cristalinas,
notetas finas_
tringlan como gotas-campanetas
cuan ya plegan e son nuestras
as colors de lusco-mar,
s'achuntan a musicas
d'eternidaz e a cantas primichenias
de paxaros.

Chuan Chusé Bielsa

12 de marzo de 2014

Contemplazión

Chardín en o lusco
Pintura a l'olio de Chuan Chusé Bielsa (2005)

CASA D'ETERNIDÁ

Recuerdo una falsa
que yera bisitata por o sol
como un amigo.

Asobén bi yera leyendo
libros en lenguas
cuasi muertas: parolas-machia,
parolas-fantasía.
Sonrisando lo sol beniba,
trucaba en as finestras.
As rayadas amarillencas
lo embolicaban tot en un misterio
de piramide echipzia.

Recuerdo una mesa gran e biella
feita ta escribir-leyer-soniar
chunto a una puerta de beire e un terrau
que s'ubriban como una eternidá
enta totas as tardadas,
toz os luscos. Yo bibiba
como un muerto e yera feliz.
O sol tornaba, amorosiaba
o mío día, marchaba.
Yo leyeba, ensoniaba.
No deseyaba cosa.

Recorreba
la gran falsa-yermo
caminando _sols endormisquiatos,
aireras biacheras, gotetas d'arabogas
delicatamén tamboriniando
sobre a paz,
entre as tellas
paxaricos as suyas bidas feban
baxo zielos azulizos, u bels días
baxo zielos escurizos
aparando bien callatos
en tardadas as tronadas más fierizas_
contemplando pachinas
de libros d'inozenzia,
sentindo lo mensache
de l'airera e d'a poesía,
contemplando lo imbisible.
Yera un no-tiempo pleno d'amor.
S'eba esboldregato a mía bida
e adedicaba os míos días
a la contemplazión
d'a diosa.

¡Qué goyoso lo sol eternizato
amorosiando lo mío chardín en o zielo!
Besaba o sol o suelo, o fino polbo
en muebles que dormiban, as parez
de milenta colors grisas que lentamén
iba tornando en parez d'oro,
s'aturaba o sol en as mías manos
acariziando libros-paisaches
femeninos. No teneba res
e ya sólo aguaitaba o paradiso.

Me quedé en a falsa bueda, sin biaches
enta mundos lexanos, me torné
en disierto u tal begata en mar interno,
dexando tot lo que no yera
quedé muerto ta tot tiempo.
Si deseyaba cualque tresoro
difuera d'o silenzio,
de seguida ixe deseyo lo bendeba
u lo soltaba, que lo se lebase
como una fuella muerta
o frío zierzo.

Bi ha puestos do tot ye sagrato,
puestos difuera d'a Tierra
do solamén o poeta deseya bibir:
falsas, cambras closas meditando, galerías
con finestras-güellos ta qui suenia;
bi ha puertas zelestes que dengún no ubre,
solamén l'airera, a begatas, en tardis
fosquizas de tronada;
gatas abisinias de nineza,
alteras, retornan a salas sagratas
de luminarias muertas, pobres templos
que sublima o lusco
con as suyas sayetas,
o lusco bestito d'enamorato; o poeta
i leye amors-colors que os güellos
besan, porpras de connubio.

E, en días claros,
os camins amariellos
sospiran por beyer os mons azuls
d'as sierras, nobia inmaculata,
se'n ban correndo por os pueyos
que o sol alegra.
O mío nino muerto
con els marcha,
o nino que estié en un altro suenio.
¡Cuánto, cuánto tiempo fa que fizo fuchina
e no retorna encara a la suya escuela grisa!
Tota l'asperanza mía ba puyando
enta azuls zielos,
tot yo feito zenisa e marchando con l'airera,
aquí tot amortato e retrobando-me calibo
que espurnea, sin dembargo,
en fogarils d'uns altros regnos.

E beyer dimpués a sacra estrela
que amanex sobre a fren
d'a más gran reina,
besar a luz d'a suya fuen,
paseyar silenziosamén entre unibersos,
contemplando chardins-astros
d'a más alta belleza,
árbols que son sols, poemas libres
como auguas que cantan, roseras
con rosas e planetas,
zaicas que con brilos rezan,
alentando perfumos d'amor
tanimientres caminamos a bonico
por os mundos.

Amor mío, debanté a mía casa
d'eternidá cuan ya tot lo eba perdito,
leyé libros sin tiempo de poetas,
poesía sin deseyos,
o tuyo sol yera l'amigo
que perén a paz amuestra.
Amor mío, te contemplé
días e nueis, te contemplé en silenzio,
debanté en o disierto a mía chiqueta
piramide en o tuyo recuerdo.
Ya sólo asperaba en as tardadas
a luminaria d'a tuya estrela, biachear
en nau d'amor enta o tuyo regno.
E ya bibir perén, perén, en a nueba
e alta tierra d'a Poesía.
Con tu e sin cosa más,
sin más falsos aniellos,
en o paisache-esprito d'o tuyo cuerpo
enamorato.

Chuan Chusé Bielsa

5 de marzo de 2014

No bi ha notizias

Güe no bi ha notizias

O sol, a la tardada, s'acuesta
en as piedras d'os biellos ripazos.
L'aire tien una color amariella
güe, anque ye pleno de fredos.

L'aire canta como un nino
e no traye notizias
d'o mundo.

Yo m'asiento cuentra o ripazo
que debantó, piedra a piedra, mi pai,
e me torno en sargantana
amarillenca. A tierra beigo
de l'ortal resequito, os árbols
sondormitos, a leña feita
en a remolda. Zarro los güellos.

E boi contemplando lo que soi;
no bi ha notizias güe e tot
ye calmo. Solencas as abenitas
d'os sentitos.

Agora ya no esisto.
Ni tan sisquiera bi ha infanzia
en as distanzias. Dexo que charre
l'airera bueda. A suya boz
ye una canta de luz, sin sospiros,
que ba desfendo lo tiempo
sin parar cuenta, abonico.

Güe os mapas d'o mundo
son disiertos, e a yo me cuaca asinas.
L'airera ba desdebuxando países,
ziudaz, montañas, ríos.
Desdebuxando ploros e risos,
desdebuxando pasatos e futuros.
Atlas plenos d'unibersos s'esbafan
en a no-cosa, como si nunca
no esen esistito.

Por un inte bi ha tregua eterna en Palestina,
por un inte ye libre o Saara
Oczidental, no bi ha cadenas en o Tíbet,
reziben os treballadors un trato digno,
o mundo ye femenino,
no pasa fambre dengún nino,
debantan a capeza os pueblos natibos
minorizatos,
os pobres animals ya no son martiriziatos,
retornan os politos paisaches
que fueron destruyitos,
por un inte no bi ha ya más esferras,
por un inte no bi ha lingüizidios
en a mía tierra,
por un inte a lo menos
remató lo triunfo d'o fuerte
sobre o feble, por un inte se'n son itos
toz os soldatos enta las suyas casas
en l'olbido,
en un breu inte calloron totas as armas
en o calmo país d'o infinito.

Por un inte soi o nino
que sufrió e que agora chuga,
soi o biello que recobra toz os amors perditos,
toz os tresoros, amigas, amigos.
Por un inte ya no crema e ye zenisa
tot ixo que de yo enrunas fizo,
como un fuego arredolando
en nuei roya o corazón.

Güe no bi ha notizias e no cal
que en a mía capeza se debuxen
os prefils de totas as fronteras.
Güe buelan e marchan sufrimientos
con l'airera. Cansera
de tanto suenio falso.
Como bella sargantana sondormita
en o ripazo, agora descanso en altas tierras.
E boi esborrando los fracasos
que rebutioron tantos días míos de tristezas.
boi olbidando tot ixo que no soi,
tot ixo que no importa.

Güe no soi esclau e canta
o goyo dentro d'o mío canto,
como si se desbeilase en yo
sólo lo que soi e no s'amorta,
lo que perén soi estato,
lo que perén aspera dezaga de tota
falsa puerta.

A mar ye d'oro e plata en as ringleras
d'oliberas, a mar dillá de tota mar,
ye eterno lo sol e ye a luna eterna
iluminando as flors d'as d'almendreras.

Güe no bi ha notizias d'o mundo.
Güe amor e belleza.
Güe silenzio. Sólo ixo.

O disierto ye agora un berchel,
os muertos biñers son agora altos biñers
que dan fruito en o paradiso,
con ugas que son estrelas de colors
bendematas por bel poeta-nino.
Zielos d'infanzia
nos trayen una plebia feita d'alba,
un néctar que en l'alma ye naxito,
una paz que bebemos, bibimos,
antizipando lo nuestro eterno manantío,
auguas en a mar más alta,
o nuestro destín, o nuestro país bonico.

Chuan Chusé Bielsa