20 de octubre de 2012

As fuellas cayitas

As fuellas cayitas

Plega l'ultimo agüerro.

As ilusions son fuellas.

A tristura fa o suyo niedo
en l'árbol espullato.
Bi ha un biello paxaro chelato
tremolando.

Yo recuerdo tiempos pasatos,
pero ixo ya no importa guaire.

As dolors duelen mundos,
as pasions s'han clabato
en os corazons,
son punchas u cuitiellos;
yo no sé qué fer
con iste pobre cuerpo
rebutito de feritas.

As fuellas d'a bida
s'estendillan sobre a tierra, desolatas,
sin d'amors.

Y uno quererba una altra casa posible
do ser feliz,
unas altras dezisions en o tiempo,
nuebos días y unas altras añadas,
nuebas albas y bías,
porque fa tanto frío agora.

Ya no en queda de tiempo
en as pochas, as colors
ya son grisas;
a plebia plebe adioses.

Y ba esborrando abonico
a boira os recuerdos.
Yo quererba una altra bida
sin d'erradas, dexar-las xublidatas
en os biellos calaxos.
Pero ya solamén queda
como amiga
a fada d'o imposible y o miraglo.

Qué plebia tan funda y trista
a lo que remata o día!
As gotas ban escribindo
con glarimas
en os beires d'as finestras:
boira, cansera, nuei,
augua fría.

Una dolor infinita
puncha en o silenzio;
uno ye, entre os pobres,
o más pobre: zierzo muerto.

L'agüerro ba dizindo adioses
y uno ya no ye que una altra fuella
que ba marchando con a bisa
enta desconoxitos mundos.

L'agüerro ba espullando
los suenios, uno a uno;
en o fogaril no quedan que as zenisas.
Una plebia sin de días,
zaga la finestra,
sobre os campos que tanto aimé,
ba fablando de cosas
d'un altro país.

Chuan Chusé Bielsa

2 de octubre de 2012

A patria d'a Poesía

Planeta Poesía

A mía patria ye en o zielo.

Año zaga año lo tiempo
ye estato augua.
Y a isla d'as patrias
de mentira
ye estata rosigata por as olas
d'a dolor, se'n ye ita tornando
en isla de sangre y de tristura.

¡Qué trista y fiera España,
a suya istoria ye una espata
de contino matando as asperanzas!

Y Aragón...
¡qué triste ferindo
de contino lo mío corazón!

Una patria sólo tiengo:
a mía patria ye ta siempre
a tierra d'a Poesía, a relichión
d'a Poesía, do Dios no conoxe
mundos de materia
y de mentira:
ni mons ni planas,
ni ríos ni mars,
ni camins ni suenios
que naxcan y mueran y fuigan,
ni boiras ni estrelas,
ni galacsias ni unibersos
que incompasibas baigan cada día
deborando as almas.

Sin aturar yo maldizirba
a parti fosca d'a bida
que fa sofrir a os pobres,
á indefensas criaturas,
yo no aimaré nunca
paxaros feitos de carne,
ni zisnes en chelatas auguas;
aimaré as suyas almas infinitas.
No aimaré
agüerros con escarnios
chafando los suenios d'as fuellas cayitas,
ni sols que naxen y esclatan,
ni ombres que naxen y chilan
en angunias de puzo
como cans en mundos de diaples.

Una patria sólo tiengo:
a mía patria ye una patria
clamata Poesía,
con siede en o mío corazón,
y defuera de l'amor
cosa quiere d'os infiernos terrestres
que istos güellos muertos
han creyato en os mirallos
tantos días.

A mía patria abita
en un planeta clamato Poesía;
aimata mía,
tu yes a unica casa
ta la Bida,
ta tu o mío ser
cuan tot sigan zenisas,
cuan os planetas falsos ya no sigan
que chisletas grisas
d'una foguera diabolica
amortando-se a la fin,
y os sers naxcan en una luz sin muerte,
bibindo a o canto d'una Diosa
buena que sólo siga
amor.

Planeta Poesía, patria mía,
ta tu tot cuan solamén l'amor esista,
ta tu los míos días plenos de feritas,
ta tu lo mío cuerpo, ta que si quiers
con o tuyo goyo
lo redimas;
como can xublidato en a forca
d'un árbol fosco, a la nuei fría,
en unibersos de Satán,
reculle-me, aimata, ya sólo quiero a Bida
sin más bidas escuras,
sin ista carne trista.

Aimata mía,
eterna y pura Diosa,
ya sin más tierra en l'alma,
perén libre
y sin más mundos
plenos de tristuras,
Poesía,
con Tu soi ta siempre
en o camín d'amor,
en biache chuntos enta un zielo en calma,
perén bibindo do Tu bibas.

Chuan Chusé Bielsa