16 de abril de 2014

Zeleste país

Zeleste país

Ye de nuei
e bi ha paz en os uellos.
Me cuacan as nueis nuevas;
yeran plenas de foscors
que dimpués esborró lo silenzio
con a clau e a claror
d'a verdà u a poesía.

Un libro d'atros mundos
agora leigo.

Devanto ista nuei
como cuan naix a vida. E creyo nuevos
días. Goyos d'aurora creyaré.
E paisaches libres en l'universo
de l'amor inventaré.

Yo no azepto
iste mundo. ¿Cal
que lo azepte? Yo no sé veyer
bellezas condenatas a muerte
e sers que se desangran
en dolors chigans inmereixitas.

Escribo en ista lengua
chicotona que no forma parti
d'o engranache d'os poders
d'o mundo, en ista lengua
que ye buena ta fablar
e ta escribir de regnos
de fadas, d'auguas
e mars escoscatas,
d'árbols sagratos
en selvas de machia,
de zelestes e pazificas patrias,
de mullers con ninos
d'asperanza.
D'una Diosa bonica.

Viviré en a casa mía
a o costato de mons-monches orando
como Chesús feba, nuei e día,
plenizo de libertà, en as altarias,
entre disiertos
que dengún no destruyirá
porque no quiere a mesma poesía
que existan ta dengún que viva
defuera de l'amor.
Verchels e zaicas se devantan
en os yermos
cuan perén uellamos en a vida
enta os zielos.

Yo no tiengo una patria
en ixa Tierra tota tacata
de sangre e d'angunias infinitas.
E no pisaré camins plenos
de punchas de fuego
que creman e matan a belleza
de tot lo que ye inozén e bueno.
E no cantaré cantas
bofas que se'n leven
vientos muertos.
Yo no quiero una vida
que va cremando e talla
con cuitiellos en flamas
tantas almas e cuerpos,
e no creigo en un dios
que creyó tantas dolors
ta emplir tantos infiernos.

Por ixo voi creyando cada día
nuevos luscos, nuevos zielos,
nuevas albas, nuevos mons,
nuevas casas defuera d'o tiempo,
nuevas luminarias e alegrías,
e matando voi mentiras
con amors.

Yo no azepto iste mundo
e no quiero ta yo
dengún paisache feito
con milenta escarnios fieros.
E caminando creyando voi
altos disiertos
esborrando tot camín de penas pleno
seguindo los consellos d'o silenzio.

Por ixo entalto marcho e canto,
entalto suenio e rezo,
buscando sin cansera
en os sasos d'a mía alma
o camín d'o corazón,
o país d'o corazón,
e voi fendo poemas
como plevida que ensonea
e con gotetas amorosea flors,
a bonico, a bonico
imos creyando mundos nuevos
que a dolor nunca creyó,
con parolas nuevas
nuevos paisaches
imos devantando
d'a más suave frescor,
en una eterna lengua
imos descubrindo lo paradiso
que ya existe en a inozenzia de l'amor
cuan ya emos dito adiós
a tota falsa patria.

Chuan Chusé Bielsa

4 de abril de 2014

Canta de l'augua en silenzio

Pleben silenzios

Musica mullata
en as carreras:
plebida toba en a nuei.

O tiempo s'atura
sin oras.
A cansera te diz
que sientas a canta de l'augua
en silenzio.

No leigas tantas istorias
de suenios en fuegos,
no ascuites tantas parolas
como noballas, no beigas
tanta imachen bofa.

Descansa.

Plebida en calma
cayendo a bonico sobre un alma
que ye en flamas.
Ye a millor medizina
ta una bida que ya cuasi
se perdió.

Dexa ixa rueda de roídos
que afogan orazions,
dexa-la,
que no mena a o corazón.

Un poema senzillo
ta uno mesmo, ixo escribo
agora con nuei e gotas finas.
Contemplazions.
Fer un poema que siga
plebida tranquila.

Yes guerrero que luita
esfendendo a paz
d'o suyo regno.

Agora musica
que cura en silenzio.

Calla..., ¿no sientes
un siñalín de calma
ubrindo-se,
altas cantas azul-zielo
en o paradiso?

Musica primaberal
en as carreras de l'agüerro,
augua que enta dentro
plebe e sana;
paz rechuman
cuerpo e alma.

¿Sientes...?
Pleben silenzios
agora en a nuei-alba.

Chuan Chusé Bielsa