10 de marzo de 2013

En os camins

Cuan tot se torne amor

En os camins de polbo
t'asperamos siempre.

Baxo sols que s'amortan
u plebidas que no alexan a sete.

A o canto de sulcos e cullitas
que no alexan a fambre.

Cuan a nuei plega e naxe
a escureldá, t'asperamos en a guambra.

Si bel goyo ba amorosiando a carne
u si as dolors se i fincan, no importa guaire.

Amor, amor, no tardes,
o nuestro corazón ye arredolato por as flamas.

Que trucases en a nuestra casa
querérbanos, ubrir-te e abrazar-te.

Que o tuyo esprito d'amor dentrase
por a puerta de l'asperanza.

E que, con tu, tot puyase
enta un altro mundo do sólo tu reinases.

Amor, tornarás ta cutio as feritas en oblido,
tornarás a nuestra casa en o tuyo paradiso.

Amor, en espitals do as chens penan e se plañen
asperamos as tuyas mans compasibas.

Amor, en ista tierra ardién u fría, do l'aire
talla, as tristuras d'os pobres sangran, chilan.

Que a luz tuya perén s'alze
en toz os corazons, que renaxca e tot redima.

Amor, asperamos que nos sanes
e marchar con tu, aliberatos, enta o día.

Asperamos en luz infinita,
cuan tot se torne amor, eternamén aimar-te.

Chuan Chusé Bielsa

8 de marzo de 2013

Paseyo a la tardada

Libro de poemas mullando-se

Paseyo a la tardada por os camins aimatos.
Os roídos d'o mundo no tarten.

Almendreras con flors rosas e blancas
e berdes de trigos que naxen.

E casetas espaldatas
que ta yo son armitas.

O día nublo e un poquet d'aire
en o que biachean chisletas d'augua.

E un libro de poemas en aragonés
en as manos, mullando-se.

Leigo un poema abonico,
cada tres bersos aturo e güello lo paisache.

Dexo que o libro agafe
perfumos de boiras de disiertos.

Chiquetas tacas de gotetas
en as pachinas blancas mueren, naxen.

O paradiso ye un libro en una grisa tarde
d'un poeta que apunta enta lo eterno.

Leigo un zielo e dimpués un altro zielo,
o libro ubierto ta que a plebida lo aime.

Ta que as parolas aragonesas perén canten
como espigas e aires e paxaros sobre o yermo.

Zarro lo libro e l'amago en o corazón
ta que l'amor me fable.

Chuan Chusé Bielsa

5 de marzo de 2013

Espelunga

Espelunga perdita

Espelunga perdita
en un país con altros luscos.

Piedras preziosas espirituals
en a casa d'o corazón.

Beyer as auguas de colors, calmas,
sentir cómo alientan olas, meditando.

Estalactitas retallatas
sobre l'orizón purpura u brioleta.

Sin fer cosa, tener-lo tot,
bibir en un palazio de silenzio, contemplando.

Te beigo, alta isla de belleza;
chardins e plachas en o zielo.

¿Por qué nos n'imos d'ista paz?
Somos tot e nos n'imos enta o fuego.

¿Por qué tan luen marchamos
e creyemos en estrelas que son fumo?

Si yo lo foi, no ye iste un buen poema.
Lo dexo en os calaxos de l'agüerro.

O poeta no escribe cosa,
o poeta prene nota de tot ixo que alienta o infinito.

O poeta s'alueña con l'airera e ye un sospiro,
o poeta cal que marche enta l'oblido.

¿Por qué zarrar os puños con zarpadas de miseria
si perén tot ye en as mans, no agafando?

A poesía quiere fer poemas
e escribe con mans buedas de poetas.

Toz somos más grans que toz os unibersos
si podemos bibir como uns eternos ninos.

Qué casa más bonica ye ista espelunga
plena d'ambra e marbre e oro d'altros mundos.

Auguas berdas, luscos calmos,
somos tot cuan bibindo por nusaltros no bibimos.

A poesía escribe con miraglos
e no quiere furtaires, a poesía escribe poesía.

Muller aimata, o corazón mío lo dexo baxo lo tuyo,
os dos chuntos contemplando lo paradiso.

Chuan Chusé Bielsa

1 de marzo de 2013

Tiempo de nieu

A nieu ye silenzioso día

A nieu ye silenzioso día,
blanca luminaria cayita
dende o zielo.

A nieu s'aduerme en campos e camins
como un nino que arriba
con promesas.

Yo quererba o naximiento
de l'augua sobre os secos sasos,
un regno d'os miraglos.

Ista nieu ha biacheato dende o mesmo zentro
d'as altarias, corazón blanco
do reposan os güellos.

Ista nieu ye ta labios
resequitos, ta frens cansas,
susiego tobo ye e ye lo que queremos.

Meditazions de fuens en calma,
descansos ta o biachero
dimpués de tantos yermos.

Puzos e basas ban aparando
l'asperanza ta cuan a nieu baiga marchando;
allora gotetas besarán como secretos.

Yo asinas lo beigo:
a nieu abonico ba cayendo
e aturando ba abonico setes e deseyos.

Dengún en as carreras,
dengún en dengún puesto,
a paz ye cayita sobre as casas.

Dengún a o canto d'as planas
de sulcos nebatos,
dengún no se beye caminando entre ixos fredos.

Muito luego una luz sin de tiempo
irá emplenando de clarors as zaicas
xutas d'os disiertos.

Ista nieu s'aduerme en bersos
que como flocos ban cayendo
sobre l'alma.

Ista nieu s'aduerme mansa
e ba cobando altas auguas
dende adentro.

Agora mesmo lo sol chuga
con o chelo que regala;
as gotetas brilan, fan reflexos.

L'augua tingla e canta e aima
en cayer sobre istos yermos
como alba.

Chuan Chusé Bielsa