30 de junio de 2017

Luminaria en sulcos

Foto: Chuan Chusé Bielsa

Luminaria en sulcos

Tornar lo que ye
uambra
en un lusco
de paz.

Deixar dezaga
tanto inte en que a tristura
yera navata en o río
más furo,
en que a vida yera roya
sangre que cremaba, bi eba angunia
en os puzos y en as mars
de toz os mundos.

Por qué alentar aires
sin luz cuan versos puros
feitos de libre airera e d'un sol fundo
creyando van miraglos
con parolas,
tot ye allora
una vida que amaneix
e tot color, cantando,
desveilando va ixa novia
d'o despertar más alto.

Asinas, amor,
no veigas e no digas
tristas, ai, tristas parolas
que sólo muros van vantando
entre tu e lo que yo aimo.

Viene, e con yo dizirás
parolas que mundos
de luz irán creyando,
amorosiarás letras como simiens
en sulcos altos,
luminarias en o mío sexo
a bonico irás plantando.

Yo arribaré como l'airera
que asperés,
como plevida devantando,
en cantar, milenta zielos
de delizias,
irán creixendo entalto
como fruitos
ixos besos
que plantemos con os labios,
será cullita
tanto amor en vozes
que sembremos orando
e acubilló en un templo
lo nuestro corazón.

© Chuan Chusé Bielsa

15 de junio de 2017

Libre con l'airera

Libre con l'airera

Me cuacarba
viachar con l'airera.
Tener sólo
radizes
en o libre zielo.

E visitarba países
diferens
e siempre os mesmos:
libertá
en a patria de l'amor.

Me cuacarba
volar con o mío corazón,
muito alto
puyarba en o mío suenio,
despertarba veyendo
un miraglo:
uellos que m'aguaitan
en o sol,
tot feito un misterio
revelato.

Me cuacarba tener
en cuenta de piez
alas
e ser ánchel en os zielos,
rezebir
tanimientres voi puyando
en l'alma muitos besos,
ser uno con l'Aimata.

L'airera tot lo besa
en os cantons sin tiempo.
Recuerdo:
yera nino y en a falsa
poemas
libre l'aire
rezitaba en o silenzio.
Yo ascuitaba.

Me cuaca,
agora que ya marchón
os tristes suenios,
ser poeta en as altarias
como lo yera aquel zierzo,
deixar versos en calaixos
d'altos zielos,
que a la mía Aimata cuaquen,
sólo ixo deseyo,
ella ye yo
e yo soi ella,
agora tiengo
patria en o misterio
e sólo soi amor
e sólo iste amor quiero,
oro con l'airera
e libre soi de nuevo.

© Chuan Chusé Bielsa

7 de junio de 2017

Parolas en Silenzio

Parolas en Silenzio

Ta qué aprender
tantas cosas en lo esterno
si tot lo bueno
brila dentro.

Aprender l'arte
d'o Silenzio,
ixo ye urchén
e nezesario,
aprender a ascuitar
a voz sin tiempo
que fabla en lo profundo
de nusaltros mesmos.

Estoi canso
e quererba espullar-me
de tanto inútil peso,
de tanto bofo espazio
ocupato por o vuedo:
repalmars, calaixos,
arcons rebutitos d'estapenzias
que no aduyan ni empentan
a volar ta do yo quiero.

Arriba un inte
en que ya no buscamos en os libros
(ixos que un día tanto aimemos),
alimentos ta o esprito,
nos veyemos sin cosa
e ye amigo lo viento,
e sentimos cómo viene, cómo marcha
perén sin cosa entre os didos,
e por camins disiertos,
d'airera vestitos,
sin deseyos de tierra,
marchar queremos
enta os zielos.

Y en un sospiro
tot ye silenzio,
como cuan un ser quiesto
nos deixa e se'n va por a costera
de l'oblido.
O corazón plora,
e o estomago tien un vuedo
de tristeza
que ya no lo imple cosa,
s'amorta o nuestro agüerro
e pleven glarimas ya d'ibierno
(anque no se'n veigan
a bonico van cayendo
por os campos de l'alma
sobre fuellas que ya han muerto).

Amor,
qué has de dizir-me,
res mío
ya no tiengo,
en os yermos ya no brolla
a fuen d'os suenios
e aspera la parola que tu digas
dende dentro.

E me'n voi, solenco,
espullato d'o pasato,
como paixaro u esprito
d'amor
viachando por os zielos,
por os abandonatos campos
marcho con o viento
buscando en altos mons
a tuya armita
en primavera sin más tiempo,
enamorato,
sentindo en libertá
parolas tuyas en Silenzio.

© Chuan Chusé Bielsa

5 de junio de 2017

Inozén pregaria

Foto: Chuan Chusé Bielsa

En o chardín d'os besos

Será e ye Amor
a mía unica luminaria,
a mía eterna amiga.

No seguiré o bayo
d'a visión trista
d'uns uellos
feitos sólo de carne.

Que yo sólo alze
a tuya voz
e os tuyos altos uellos,
Amor, que agafe
trozez d'o tuyo zielo
e que en faiga versos
cantando-te,
que siga o tuyo viero
e que no tienga
o mío esmo
un altro pastor.

Amor,
que nunca no m'esbarre
e me pierda por disiertos
que creman en o fuego
lo corazón.

Que a mía alma alzes,
Amor,
astí en o tuyo peito
e que yo sólo treballe
en ixo que deseyo,
que perén aguaite
os tuyos uellos
e o tuyo rostro iluminato.

Que a tu yo te cuaque,
Amor mío eterno,
ixo sólo quiero,
no deixes que marche
en soledá e silenzio
inabastables,
que m'esgalle d'o paisache
do s'alientan
os aires más buenos
e do reina la tuya polideza.

Que perén yo t'aime,
Amor,
en o chardín d'os besos
d'a inozenzia.

© Chuan Chusé Bielsa

1 de junio de 2017

Lengua de l'amor

Lengua de l'amor

A la fin
remanes tu,
amor,
diosa de l'amor,
e aparti de tu
cosa no existe.

Cosa no m'importan
as lenguas d'o mundo
si ya no me sirven
ta fablar con tu,
que yes tot lo bueno,
cosa no m'importan
parolas de palla,
de fuego furo,
de fumo fusco
e muerto.
De tot estoi canso,
pero de tu no,
a tu encara uello,
a tu encara aimo,
de tu tot aspero.

Tot ye dolor
defuera
d'o tuyo corazón
e a tuya uellata,
amor,
diosa de l'amor,
dolor ye tot
fuera de l'ambito
d'o tuyo alto campo,
fuera de l'airera
encara soflando
e clamando en l'alma.

En tu tot lo tiengo
e no cal que vaiga
a buscar miserias
do no bi ha res
e res no he perdito,
amor,
diosa de l'amor,
e anque en l'ausenzia
d'a no-cosa
perdese o sentito,
cualcosa de yo
encara asperarba
en a inmensa espelunga
de l'oblido,
encara en o silenzio
dondiarba un sospiro
buscando
a tuya voz que brila,
o melico
que m'aunise a la vida.

Amor,
diosa de l'amor,
antis aprendeba lenguas
de mentira,
e yera polito
fer mías parolas
con sabor a tierra
d'agüerro e a fuellas
cayitas.
Dimpués, o tiempo
en o polvo las se levaba
ta siempre,
xutas e perditas.

Aquí, sin tu,
tot ye enruna,
tot lo que se fa
sin tu
por un mirallo
en a casa más trista
pasa, fuye, puncha
en l'alma e se fa angunia,
dimpués te miramos
e nos besa la vida
una altra vegata.
Viens, pura,
e nos acarizias:
en tu somos calma.

Agora aprendo a tuya fabla
e la emplego de contino,
e contemplo as parolas
d'a belleza más alta
ta que nunca no se'n vaigan
d'o mío esmo,
parolas e augua sagrata,
parolas e plevida mansa,
agora os disiertos
son chardins aimando,
crebazas en l'alma
se sanan orando,
no quiero que partan
de tu os míos labios.

Con tu parla
agora o corazón
y en un inte marchan
as desasperanzas,
con tu tot lo falso
no ye ni recuerdo.
Viens tu con l'airera
e con tu nos n'imos
por campos secretos.

Tot muere, amor,
diosa de l'amor,
solamén a tuya parola
sobrevive a o tiempo,
con tu quedan esborratas
zenisas, glarimas,
escarnios, orrors e chemecos,
cuan a tu fablamos
e nos fablas tu
sólo bi ha luz.

© Chuan Chusé Bielsa