28 de diciembre de 2021

SONRISO EN O ZIELO

SONRISO EN O ZIELO

Marchés
e nos dexés un
polidismo
sonriso.

Yo güellaba o leito
do descansés malenca.
Bi yera chunto a la parete
que daba a una carrera silenziosa
e dende el sentibas
a plevida, l'airera, por a finestra
t'amorosiaba o sol a la tardada.

Yo güellaba o tuyo leito
e agora yera vuedo.
Tu ya no bi yeras.

A cambra agora
yera grisa, ya no teneba
garra alma, a tuya alma.

Tenebas feredá a la muerte,
tu que tanto aimabas a vida.
No entendebas a muerte.
Yo no entiendo ista vida. Será
porque perén a dolor se fincó
en o mío corazón.

A yo me cuaca la luz
d'o tuyo sonriso en marchar. Ixe país
a yo me cuaca.
Iste mundo me parexe
un infierno, tal vegada beluns
i tenión suerte,
pasón ta els os años indulchens.

Quiero que plegue un tiempo
e ir-me-ne en o país d'o tuyo sonriso, aquí
as colors se fizon muito viellas,
tot o que aimaba se cheló
en os paisaches d'o mío ibierno.

Te'n fues con paz
e o tuyo sonriso en marchar diziba
que ya no tenebas medrana
a la muerte. Tanto sufriés durante a vida
ixa feredá ta cosa. Yo también
quiero ir-me-ne en o tuyo país, dexar aquí
a mía cambra vueda, cuan Dios
asinas quiera nos veyeremos
en ixe zielo do bi yes,
me i rezibirás con un sonriso.

© Chuan Chusé Bielsa


- Versión en castellano:

SONRISA EN EL CIELO

Te fuiste
y nos dejaste una
hermosísima
sonrisa.

Yo miraba la cama
donde descansaste enferma.
Estaba adosada a la pared
y desde ella oías
la lluvia, el viento, por la ventana
te acariciaba el sol al atardecer.

Yo miraba la cama
y ahora estaba vacía.
Tú ya no estabas.

La habitación ahora era gris y no tenía
ningún alma, tu alma.

Tenías miedo a la muerte,
tú que tanto amabas la vida.
No entendías la muerte.
Yo no entiendo esta vida. Será
porque siempre el dolor se clavó
en mi corazón.

A mí me agrada el país
de tu sonrisa al partir. Ese país me gusta.
Este mundo me parece
un infierno, tal vez algunos
tuvieron suerte aquí,
pasaron para ellos los años indulgentes.

Quiero que llegue un tiempo
e irme al país de tu sonrisa, aquí
los colores se hicieron muy viejos para mí,
todo lo que amaba ya se heló
en los paisajes de mi invierno.

Te fuiste con paz y tu sonrisa al irte
decía que ya no tenías miedo
a la muerte. Tanto sufriste
ese miedo para nada. Yo también
quiero ir a tu país, dejar aquí
mi habitación vacía, cuando Dios
así lo quiera nos veremos,
me recibirás con tu sonrisa.

© Chuan Chusé Bielsa

18 de diciembre de 2021

OS ZIELOS TRENCATOS

OS ZIELOS TRENCATOS

Con o tiempo tot
desaparexe. o que veyemos,
o que ascuitemos, o que estiemos
e no yéranos nusatros.

Ta qué tanto
retener en o lusco
ixo que no esiste.
A luna e o sol e o zielo
e as estrelas tremolan,
son boiras e plevidas d'oblido.
Os teitos d'o mundo, azuls
u negros u royos u verdes,
son batollatos por o tiempo e se tornan
en plevizna de no-cosas. Güella
cómo cayen o que parexeban columnas
muito zereñas, güella cómo lo templo
d'ista tierra yera feito de zenisas.

Os infinitos e bofos universos esteriors
un día amuestran a suya gran mentira
e ya no bi esisten ni fredo ni fuego ni mesmo
un siñalín de remeros, yeran
un sospiro en l'airera d'a tristura.

Pero agora, güella-te a tu mesmo.
Güella las estrelas e os zielos
que dentro de tu brilan en as nueis,
güella albas u luscos
que dengún puede amortar,
azuls u purpras que o tiempo no puede desfer.

Te'n irás e no morirás nunca,
tu e solo tu yes o eterno, tu yes a vida e defuera
de tu tot ye, a la fin, menos que una bombolleta,
güella-te, amor mío, dentro de tu
abita tot o que soniés e nunca
podiés aconseguir en os chilos
d'una allena nuei, tu yes a verdá e a esistenzia,
tu yes l'amán e o nino en os brazos
de qui t'aima, tu yes a belleza e tot
o que de luz bi ha en os mundos
amanexe en o silenzio tuyo.

© Chuan Chusé Bielsa


- Versión en castellano:

LOS CIELOS ROTOS

Con el tiempo todo
desaparece. lo que vemos,
lo que oímos, lo que fuimos
y no éramos nosotros.

Para qué tanto
retener en el crepúsculo
aquello que no existe.
La luna y el sol y el cielo
y las estrellas tiemblan,
son nubes y lluvias de olvido.
Los techos de ese mundo, azules
o negros o rojos o verdes,
son zarandeados por el tiempo y se tornan
en llovizna de nadas. Mira
cómo caen lo que parecían columnas
solidísimas, mira cómo el templo
de esta tierra estaba hecho de ceniza.

Los infinitos y hueros universos exteriores
un día muestran su mentira
y ya no existen ni frío ni fuego ni tan solo
una brizna de recuerdos, todo era
un suspiro en un viento de tristeza.

Pero ahora, mírate a ti mismo.
Mira las estrellas y los cielos
que dentro de ti brillan en las noches,
mira albas y crepúsculos
que nadie puede extinguir,
azules o púrpuras que el tiempo no deshace.

Te irás y no morirás nunca,
tú y solo tú eres el eterno, tú eres la vida y fuera
de ti todo, al final, es menos que una minúscula burbuja,
mírate, amor mío, dentro de ti
habita aquello que soñaste y nunca
pudiste conseguir en los gritos
de una ajena noche, tú eres la verdad y la existencia,
eres el amante y el niño en los brazos
de quien te ama, eres la belleza y todo
lo que de luz hay en los mundos
amanece en tu silencio.

© Chuan Chusé Bielsa

12 de diciembre de 2021

BESAR A TIERRA DE PIAGORDO

Recuerdo d'o paradiso
Foto: Chuan Chusé Bielsa

BESAR A TIERRA DE PIAGORDO

A la tardada, cuan
ya o sol ye canso,
querer besar ista tierra
de Piagordo.

Ye pasato muito tiempo,
a nineza, l'adoleszenzia,
ye pasata la choventú, o tiempo
se'n ye ito escapato.
En queda un amor muito gran.
Pienso en mis pais: son estatos
muito buenos. Pienso en istos paisaches:
son estatos muito buenos.

Agora tiengo deseyos
de besar.
Besar tot o que he aimato.
achenullar-me e besar istos marabillosos
camins que m'han feito feliz:
istos mons que veigo, iste sagrato
cabezo de Piagordo, besar as caseticas
que besan as plachas d'os disiertos.
Quiero besar a toz os sers
que iluminón a mía vida.

Ye pasato lo tiempo, sí, e apreziamos
tot o que veyemos como eternizo oro,
Feba añadas que no plorábanos, muitas
d'añadas. Nos ébanos feito muito duros
e parexeba que ya ébanos dexato
o mundo d'as glarimas.

Pero agora uno quererba plorar, quiere
plorar, as glarimas preban de salir,
en o estomaco pena una tristura, uno
quererba besar e besar
cada retallo d'o que veyen os güellos
como si fuese belún a qui aimamos de veras
e podese ir-se-ne ta cutio
maitín de maitins.

Aguaito istos paisaches
de Piagordo, ista tierra que aimo
dica o infinito (e no ye ista agora
trillata metafora), quiero
besar e besar tantos remeros
que acucutan en os zielos
d'istos yermos, besar
a ixos que m'aimón
e a os que aimé
en iste paradiso.

© Chuan Chusé Bielsa

6 de diciembre de 2021

ENAMORATO

Virchinidá
Foto: Chuan Chusé Bielsa

ENAMORATO

Enamorato
de sasos, de camins
por os que cuasi dengún pasa.
Enamorato d'a soledá
d'as selvas, enamorato
de varellas-paradisos.
enamorato d'ista lengua aragonesa
que piedra e polvo fablan,
que zielo e mon amagan,
que alienta en o que toco.
Enamorato de raso
d'un sublime silenzio.

Enamorato
d'a mía tierra xuta, pobra
e alta como los ánchels.
Enamorato d'a luz
cuan se torna lusco u tardada,
enamorato d'albas
ruxiando frescors por as carreras,
enamorato de falsas do vivir.

Enamorato e solo enamorato
d'a muller, asinas, d'a muller en cheneral,
d'a feminidá que también en yo vive
estando ombre. Enamorato
de güellos d'amor, de labios de choventú
que perdié, enamorato de viellos
que tienen as crepazas d'istos yermos,
enamorato d'a suprema mai, d'o esprito,
enamorato de l'alma cuan ye vueda
e aspera la plevida d'allá alto.

Enamorato d'os libros
que amoroseo con os didos
a bonico, enamorato d'o leyer
por leyer, por capuzar-me en o misterio
de yo mesmo cuan leigo,
enamorato d'a musica que me fa volar,
enamorato de danzar como l'airera
por os solencos campos, enamorato
de travesar a vida aimando, leyendo,
danzando, cuidando a mis pais ya viellos,
escribindo, soniando, aprendendo a morir,
enamorato d'aber trobato o que busco,
ixa escala enta yo mesmo, ixa escala
que puya e baxa enta zielos e disiertos,
enamorato de l'amor.

© Chuan Chusé Bielsa

26 de noviembre de 2021

E AGORA LA MÍA VIDA YE DE TU

E AGORA LA MÍA VIDA YE DE TU

E agora la mía vida ye de tu
e de paz zanzera,
agora te cal a tu vivir-me,
dentra en yo como en o suenio
de qui t'aima, yo ya en a tuya nuei
m'albandoné.

E agora, dimpués
de l'afundimiento d'iste tu,
prene as arriendas d'istos güellos
ya zarratos,
tantas asprors d'ista tierra
ferión de muerte a o poeta.
Dentra en yo e fablaré
con a voz tuya, bocharé en luz
labios e brazos e poesía,
esborrata la istoria d'a mía vida
serás tu l'alba d'a nineza,
no faré res sino ye aimar-te.

Ya prebé de fer aquí
toz os míos viaches
(as mías naus desfeitas en as plachas),
ta res luité en totas as guerras,
güella feridas que no capen en ista alma,
prene o silenzio albandonato,
en farás nau que tu bandeas.

A la fin d'os míos días
dentras en yo, agafas a cansera,
en fas luz nueva e os tres zielos
quedan achuntatos,
s'eterniza una trobada.

Agafas asclas e zenisas d'o mío árbol,
bien sapes que me cremé a pelleta
en tota flama, que tota astral
s'adentró en a mía vida.

Agora en yo tu dentras
e ya o miraglo brila,
nos güellamos:
imples o veire avueitato.

© Chuan Chusé Bielsa


- Versión en castellano:

Y AHORA MI VIDA ES TUYA

Y ahora mi vida es tuya
y de paz intacta,
ahora es necesario que me vivas,
entra en mí como en el sueño
de quien te ama, yo en tu noche
abandonado.

Y ahora, después
del hundimiento de este tú,
toma las riendas de estos ojos
ya cerrados,
tanta aspereza de esta tierra
hirió de muerte al poeta.
Entra en mí y hablaré
con tu voz, moveré en luz
labios y brazos y poesía,
borrada la historia de mi vida
tú serás alba de infancia,
no haré nada sino amarte.

Ya intenté hacer aquí
todos mis viajes
(mis naves deshechas en las playas),
para nada luché en todas las guerras,
mira heridas que no caben en esta alma,
toma el silencio abandonado,
de él harás barco seguro.

Y ya al fin de mis días
entras en mí, tomas mi cansancio,
de él haces luz nueva y los tres cielos
quedan juntos,
se eterniza el encuentro.

Tomas astillas y cenizas de mi árbol,
bien sabes que me quemé la piel
en toda llama, que toda hacha
fue en mi vida penetrando.

Ahora en mí tú entras
y ya el milagro brilla,
nos miramos:
llenas el vaso vaciado.

© Chuan Chusé Bielsa

21 de noviembre de 2021

Poema en aragonés: ENTA UN ATRO PAÍS

ENTA UN ATRO PAÍS

Os nuestros mundos aquí
teneban a suya radíz, e sí,
qué inmensa radiz en l'árbol
d'ista tierra.

Agora, me rechiro en o camín
e veigo as restas d'un naufrachio,
asclas sobre o yermo.

Os nuestros mundos teneban o sonriso
d'un nino, confiato,
as carreras yeran familiars,
a tuya cambra yera, como lo sol,
amariella.

Agora, como si veyeses a luz
masiau freda, de cuitiello,
sin poesía, as carreras son unas atras,
son atros os costumbres
e o fablar ye diferén, dizión adiós as parolas
más bonicas, ya yeran viellas, ye verdá,
pero sin as suyas mans
cuánta frior en os cantons
d'a vida e mesmo a o canto d'o fuego.

S'espaldón de raso los paisaches,
aquellos paradisos que yeran
ta yo felizidá zanzera,
yeran os camins tresoros de silenzio,
os campos alentaban poesía,
as caseticas venitas de Belén,
os mons oraban e pintaban o zielo d'azuls.

Agora, veigo purnas ultimas
en o fogaril, güello encara os güellos
de mis pais, tan mayors,
digo encara
parolas que refusan d'ir-se-ne,
remero a aquellos que marchón,
bi serán do los buenos
perén tienen calentor e posiento.

Amoroseo a fin d'o tiempo,
as presenzias que aimo,
tablas d'ista mar,
amoroseo viellos libros,
a la tardada recorro as talayas
con pachinas d'amor allá luen,
os disiertos e os oasis d'a mía vida
abonico se'n van
enta un atro país.

© Chuan Chusé Bielsa


- Versión en castellano:

HACIA OTRO PAÍS

Nuestros mundos aquí
tenían su raíz, y sí,
qué inmensa raíz en el árbol
de esta tierra.

Ahora, vuelvo la cabeza en el camino
y veo los restos de un naufragio,
astillas sobre el yermo.

Nuestros mundos tenían la sonrisa
de un niño, confiado,
las calles eran familiares,
tu habitación era, como el sol,
amarilla.

Ahora, como si vieses la luz
demasiado fría, de cuchillo,
sin poesía, las calles son otras,
son otras las costumbres
y el hablar es diferente, dijeron adiós las palabras
más bonicas, ya eran viejas, es verdad,
pero sin sus manos
qué frío en los rincones
de la vida e incluso junto al fuego.

Se derrumbaron por completo los paisajes,
aquellos paraísos que eran
para mí felicidad entera,
eran los caminos tesoros de silencio,
los campos respiraban poesía,
las caseticas venidas de Belén,
los montes oraban y pintaban el cielo de azules.

Ahora, últimas pavesas
contemplo en el hogar, miro todavía los ojos
de mis padres, tan mayores,
digo todavía
palabras que no quieren morir,
recuerdo a aquellos que se fueron,
estarán donde los buenos
tienen siempre calor y aposento.

Acaricio el fin del tiempo,
las presencias que amo,
tablas de este mar,
acaricio viejos libros,
al atardecer recorro las atalayas
con páginas de amor allá lejos,
los desiertos y oasis de mi vida
lentamente se van
hacia otro país.

© Chuan Chusé Bielsa

12 de noviembre de 2021

Poema en aragonés: VEYER CON OS TUYOS GÜELLOS

VEYER CON OS TUYOS GÜELLOS

Veyer con os tuyos güellos
ye escoscatos veyer os mundos
dillá d'engaños.

Ta o que canso
torna d'o camín
da-le güellos
alzatos baxo los ibiernos.

Ta o que espullato
te güella
da-le os tuyos vestitos de colors,
da-le o tuyo goyo, da-le os veranos
d'o nino enamorato,
da-le as tuyas ninetas.

Ta o que ye muerto
e no tien más años
da-le a tuya eternidá, da-le
a tuya alba, da-le lo unico
que nos pertenexe
e ye o tuyo amor.

Ta o que conoxió a dolor
dica cremar-se, dica chelar-se,
dica no veyer cosa,
da-le as tuyas güelladas como sol
que nunca no s'amorta, ubre
en nusatros o miraglo, ixa luz
que i plantés,
ixa luz que ye vida
e nos da ixos güellos tuyos.

© Chuan Chusé Bielsa


- Versión en castellano:

VER CON TUS OJOS

Ver con tus ojos
es limpios ver los mundos
más allá de engaños.

Para el que cansado
vuelve del camino
dale ojos
guardados bajo los inviernos.

Para el que desnudo
te mira
dale tus vestidos de colores,
dale tu gozo, dale los veranos
del niño enamorado,
dale tus pupilas.

Para el que está muerto
y ya no tiene años
dale eternidad, dale
esa alba tuya, dale lo único
que nos pertenece
y es tu amor.

Para el que conoció el dolor
hasta quemarse, hasta helarse,
hasta no ver nada,
dale tus miradas como sol
que nunca muere, abre
en nosotros el milagro, esa luz
que plantaste,
esa luz que es vida
y nos da tus ojos.

© Chuan Chusé Bielsa

3 de noviembre de 2021

E QUÉ MILLOR QUE ISTA LENGUA

Zaguera luz
Foto: Chuan Chusé Bielsa

E QUÉ MILLOR QUE ISTA LENGUA

E qué millor que
ista lengua
ta escribir difuera d'o mundo.

Podez clamar-la como queraz,
podez dizir mesmo
que no ye aragonés.

Pero ista lengua que leyez
ye a mía lengua,
me'n enamoré de mesache
e aquí me tenez encara,
escribindo con as parolas suyas,
a o canto d'o suyo fogaril, fendo danze
con os ritmos d'a libertá,
fidel a aquel amor.

E qué millor
ta evitar a maldá que en iste mundo
crexe a cada inte que ista lengua mía,
e qué millor
ta salir-me-ne de tanta dolor
como crexe en a mentira,
e qué millor ta puyar
como paxaro enta l'árbol
d'o corazón
que ista lengua mía,
e no quiero que tienga ni dica
nombre, e prefiero mesmo
que no crexca en ixe mundo putrefauto,
cosa me se da si os míos versos
fan niedo sólo aquí en o peito.

Yo canto como libre au en o zielo
e canto solo e sólo
ta la mía aimada, si güellaz
as feridas que cubren tota l'alma
e a pelleta d'os míos días,
replecarez de qué fablo, tanta
dolor acubillo afuera, adentro,
que ya soi veire pleno de Silenzio
e soi güesos ta ista Tierra
e cosa aquí no aspero
sino ye remerar amors en alto
dillá d'iste universo, a mía chera
zenisa ye en o chelo.

E qué lengua millor, millor que ista
ta fuyir ya d'iste chuego,
ta no tornar-bi nunca, ta fer
o posible e o imposible
ta no veyer más istos infiernos,
qué lengua millor que ista,
viva, viva, perén viva,
ta ir-me-ne luen, luen, ta do yo quiero,
ta do lo mío amor abita.

© Chuan Chusé Bielsa


- Versión en castellano:

Y QUÉ LENGUA MEJOR QUE ESTA

Y qué mejor que
esta lengua
para escribir fuera del mundo.

Podéis llamarla como queráis,
podéis decir incluso
que no es aragonés.

Pero esta lengua que leéis
es mi lengua,
de ella me enamoré cuando muchacho
y aquí estoy todavía,
escribiendo con palabras suyas,
junto a su hogar, danzando
con los ritmos de la libertad,
fiel a aquel amor.

Y qué mejor
para evitar la maldad que en este mundo
crece a cada instante que esta lengua mía,
y qué mejor
para salir de este dolor
que crece en la mentira,
y qué mejor para subir
como pájaro al árbol
del corazón
que esta lengua mía,
y no quiero que tenga ni hasta nombre
e incluso prefiero
que no crezca en mundos putrefactos,
nada importa si los versos
sólo en el pecho anidan.

Canto como libre ave en el cielo
y canto solo y sólo
para mi amada, si miráis
las heridas que cubren toda el alma
y la piel de mis días,
comprenderéis de qué hablo, tanto
dolor acojo afuera, adentro,
que ya soy vaso lleno de Silencio
y huesos soy para esta Tierra
y nada aquí ya espero
sino es recordar amores en lo alto
más allá de este universo, mi hoguera
ceniza es en el hielo.

Y qué lengua mejor, mejor que esta
para huir ya de este juego
y no volver ya nunca, hacer
lo posible y lo imposible
para no regresar a estos infiernos,
qué lengua mejor que esta,
viva, viva, siempre viva,
para irme lejos, lejos, allá donde deseo,
donde mi amor habita.

© Chuan Chusé Bielsa

27 de octubre de 2021

Poema en aragonés: VIVIR EN O YERMO

VIVIR EN O YERMO

También en o yermo
se puede vivir.

No bi ha deseyos.

Tot o que yo quiero
se troba en o zielo,
o polvo amariello
e l'oro que aimo
se troba en camins,
astí yo me siento
como en casa mía,
os mundos que matan
no bi son astí,
cuasi sin diners se i puede vivir,
libre poesía i puedes minchar,
i puedes minchar mesmo libertá,
ugas d'os disiertos
millors son que o vino, figueras
sin amo crexen amagatas,
o sol vas besando
por sasos, en veires de plata
tu bebes estrelas
dimpués d'ixos luscos
que aimas, que cantas
en versos, que pintas con l'alma
en silenzio cuan dengún t'aguaita.

Feliz en os yermos,
salvaches os intes d'a vida
e güellar entalto ta l'Enamorata,
ixo tu deseyas, cautivar
ortals con güelladas suyas,
marchar ta do diga,
besar-la e aimar-la
de nuei e de diya,
con diners que alzas
en o corazón
tiens prou ta casar-te con ella
e vivir ta cutio en a casetica
que bien dentro amagas,
e l'alzas o puesto
que dengún no aimó,
l'amor refusato d'o mundo
ta ella lo emplegas,
d'a tuya tristura, ella en fa alegría,
d'os tuyos fracasos, ella
en fa luz pura e tu te'n oblidas;
paradiso en alto.

© Chuan Chusé Bielsa

21 de octubre de 2021

Poema en aragonés: PAISACHES-PARADISOS D'A NINEZA

PAISACHES-PARADISOS D'A NINEZA

Me calen
paisaches polidismos ta vivir,
Poesía que se tornó camins,
mons e disiertos, azuls e aires
blosos como un zielo primichenio
allá en a machia d'a nineza.

Me calen
caseticas do vivir solenco
adedicando-me a orar en o silenzio.

Me cal
remerar a os que m'aimón
e m'asperan en o zielo.

Me cal un mundo
que ya no esiste; yo no quiero iste mundo
fiero, pleno
de paisaches estricallatos, pleno
de parolas omochenias,
fuyita la inozenzia,
sin sagratas contemplazions,
pleno de priesas, roídos e zimento.

Me calen libros
con olors a nineza, viellos,
con testura de falsas de terneza (paisaches
encara de luz), me capuzo
en a mar d'a leutura
como cuan dondeo vagabundo por os yermos.

Me cal pensar (e ye lo dreiturero)
en o mío Amor, adedicar-le a mía vida
zenzera, alexar-me
d'iste mundo sin sentito,
e pasarba firmes fambres,
setes, fredos e desprezios
ta seguir a mía endreza, e no importa guaire
si ixe mundo no m'achunta ni m'aprezia,
bien caldrá que el lo faiga,
yo tampó no lo quiero.

Me calen
os paisaches que me cuacan
e que ista zivilizazión esboldrega,
que ista zivilizazión sin dengún esdevenidero
amorta a cada inte.

Me calen os míos
paisaches-paradisos d'a nineza.

© Chuan Chusé Bielsa


- Versión en castellano:

PAISAJES-PARAÍSOS DE LA INFANCIA

Necesito
paisajes hermosísimos para vivir,
Poesía que se volvió caminos,
montes y desiertos, azules y aires
puros como un cielo primigenio
allá en la magia de la infancia.

Necesito
caseticas para vivir solitario
dedicándome a orar en el silencio.

Necesito
recordar a aquellos que me amaron
y me esperan en el cielo.

Necesito un mundo
que ya no existe; yo no quiero este mundo
feo, lleno
de paisajes destruidos, lleno
de palabras homogéneas,
huida la inocencia,
sin sagradas contemplaciones,
lleno de prisas, ruidos y cemento.

Necesito libros
con olores a infancia, viejos, con textura
de desvanes tiernos (paisajes
todavía de luz), me sumerjo
en el mar de la lectura
como cuando ando vagabundo por los yermos.

Necesito (y es lo justo)
pensar en mi Amor, dedicarle mi vida
entera, alejarme
de este mundo sin sentido,
y pasaría hambres,
sedes, fríos y desprecios
para seguir mi rumbo, y no importa
si ese mundo me ladea o no me aprecia,
necesario es que él lo haga,
yo tampoco lo quiero.

Necesito
los paisajes que venero
y que esta civilización quiebra,
que esta civilización sin ningún futuro
a cada instante mata.

Necesito
mis paisajes-paraísos de la infancia.

© Chuan Chusé Bielsa

16 de octubre de 2021

NAXIÉ TA DESPEDIR-ME DE CONTINO

NAXIÉ TA DESPEDIR-ME DE CONTINO

Naxié yo
ta despedir-me d'iste mundo:

dizir adiós a os mons
mientres los aimo e los aguaito,
dizir
adiós a os pocos sers aimatos
(más preziosos son que tot l'oro,
e infinitamén más escasos),
adiós a os camins por os que leyeba
entalto e soniaba con poesía.

Atros naxen ta continar aquí
durante tanto tiempo, chugar
con guambras e aimar o que no esiste,
enamorar-se
de miraches que brollan d'a no-cosa,
deseyar aquí vivir de traza indefinita.

Pero yo
naxié ta marchar-me mientres
tocaba cada flama d'ista Tierra,
en aimar cualque cosa
en l'inte zenisa se tornaba,
aquí venié ta sufrir como los seleutos
sufridors, perén a vida me diziba:

d'aquí no tastes ni o reflexo
d'ixo que no ye más que mentira,
aquí no has de permanexer con l'alma
ni un siñalín de tiempo, polvo e sarrín
será o que i semella oro,
veniés ta fer l'ultimo viache, ir-te-ne
a cada inte ye doncas o tresoro,
si aimés mons en o zielo,
disiertos como aimadas,
camins amariellos que parexeban
libertá enta l'azul,
si aimés a ixos pocos sers que a tu t'aimón,
estió ta trobar-lo tot más polito encara
allá en os altos, no pas aquí,
nunca, nunca aquí, en ista
falsa creyazión,
repleca a la fin que a verdá
se troba en tu, do vive l'amor
e nunca no s'amorta,
aquí veniés ta despedir-te d'a no-cosa.

© Chuan Chusé Bielsa


- Versión en castellano:

NACÍ PARA DESPEDIRME DE CONTINUO

Nací yo
para despedirme de este mundo:

decir adiós a las montañas
mientras las amo y las contemplo,
decir
adiós a los pocos seres amados
(más preciosos son que todo el oro,
e infinitamente más escasos),
adiós a los caminos por los que leía
hacia lo alto y soñaba con poesía.

Otros nacen para seguir aquí
durante tanto tiempo, jugar
con sombras y amar lo que no existe,
enamorarse
de espejismos que surgen de la nada,
querer vivir aquí de forma indefinida.

Pero yo
nací para marcharme mientras
tocaba cada llama de esta Tierra,
al amar algo
al instante ceniza era lo amado,
aquí vine a sufrir como los selectos
sufridores, la vida me decía:

de aquí no toques ni el reflejo
de aquello que no es más que mentira,
aquí no has de quedarte con el alma
ni un minuto, serrín o polvo
será lo que creíste oro,
viniste para el último viaje, marcharte
es tu tesoro,
si amaste montañas en el cielo,
desiertos como amadas,
caminos amarillos que semejaban
libertad hacia el azul,
si amaste a esos pocos seres que te amaron,
fue para encontrarlo todo
más hermoso aún
allá en los altos, pero no aquí,
nunca, nunca aquí, en esta
falsa creación,
comprende al fin que la verdad
se encuentra solo en ti,
donde vive el amor y nunca acaba,
viniste aquí para despedirte de la nada.

© Chuan Chusé Bielsa

11 de octubre de 2021

Poema en aragonés: TOTA LA RESTA ENRUNAS

Flors a o canto d'o camín
Foto: Chuan Chusé Bielsa

TOTA LA RESTA ENRUNAS

Qué tristes e solencos
os camins
si tu no viens.

Si tu no viens, millor
serba que desaparexesen.
Yo ta cosa los quiero,
en os camins a dengún no aspero
sino ye a tu.

Muito me trobé por os camins
d'a vida
e tot remató en dolor.

Pero viene tu, amor,
e que dengún más vienga.

Dimpués d'as añadas
tot o que vivié s'afogó en un puzo.

Si pleve, que vienga la tuya augua,
si fa sol, que sólo tu m'amorosees
cuan m'acueste
por cualsiquier puesto perdito,
sobre o polvo u entre as yerbas perfumatas.

Solamén a tu t'aimo.

Ta que sirve una casa
si tu no bi yes,
ta qué as parolas sirven
si de tu no fablan,
ta qué cal iste día
si tu no lo imples,
ta qué o sol se vanta
si tu no amanexes.

O tiempo escachó
tot
o que vanté con as mans ziegas;
ya no en remane cosa,
os universos
no son que miraches si tu no los güellas.

Qué triste ye
trobar a belún por os camins
con a güellada fosca-fosca,
qué dolors, qué soledaz
en o peito portiará, adioses fredos-fredos,
quí aspera aquí bel sonriso
verdadero.

Pero viene tu, amor mío,
e sentiré o goyo que teneba cuan yera nino:
sols e plevidas, boiras e aireras,
cardelinas,
mans a o canto de fogarils teneban
bel purnallo d'o tuyo corazón.

S'afogó en un puzo,
a o cabo d'una vida.
ixo do tu ya no ardebas.

S'afogón os falsos mundos.

Tu e yo, mans chuntas,
quedamos, e solamén t'aimar-nos.

Tota la resta enrunas.

© Chuan Chusé Bielsa


- Versión en castellano:

TODO LO DEMÁS, CENIZAS

Qué tristes y solitarios
los caminos
si tú no vienes.

Si tú no vienes, mejor
sería que desapareciesen.
Yo para qué los quiero,
en los caminos a nadie espero
sino es a ti.

Mucho me encontré por los caminos
de la vida
y todo acabó en dolor.

Pero ven tú, amor,
y que nadie más venga.

Después de los años
todo lo que viví se hundió en un pozo.

Si llueve, que venga tu agua,
si hace sol, que solo tú me acaricies
cuando me acueste
en algún lugar perdido,
sobre el polvo o entre yerbas perfumadas.

Sólo a ti te amo.

Para qué sirve una casa
si tú no la habitas,
para qué las palabras sirven
si de ti no hablan,
para qué este día es necesario
si tú no lo llenas,
para qué el sol se levanta
si tú no amaneces.

El tiempo derrumbó
todo
lo que levanté con manos ciegas
y ya no queda nada,
los universos
son espejismos si tú no los contemplas.

Qué triste es
encontrar a alguno en los caminos
con la mirada hosca-hosca,
qué dolores, qué soledades
en el pecho llevará, adioses fríos-fríos,
quién espera aquí algún cariño
verdadero.

Pero ven tú, amor mío,
y sentiré el gozo que tenía cuando era niño:
soles y lluvias, boiras y aireras,
cardelinas,
manos junto a fogariles tenían
alguna chispa de tu corazón.

Se ahogó en un pozo,
al final de la vida.
aquello donde tú no ardías.

Se ahogaron mundos falsos.

Tú y yo, manos juntas,
quedamos, y sólo para amarnos.

Todo lo demás, cenizas.

© Chuan Chusé Bielsa

8 de octubre de 2021

Poema en aragonés: CAMÍN DO CAMINAS

CAMÍN DO CAMINAS

Poderba
aber vivito como una piedra
a o canto
d'o tuyo camín.

Como un árbol
en o tuyo chardín.

Poderba aber muerto
en tu
e luego en tu vivir.

Poderba aber soniato
que con tu viachaba,
feliz.

Poderba
aber cautivato l'ortal
d'a tuya radiz.

Cualsiquier
cosa poderba aber feito,
menos o morir
d'ixa vida mía.

Conoxié ixe infierno
de no estar con tu,
cautivé una luz
que en naxer moriba,
querendo plegar
do tu no esistibas,
querendo ser yo
do tu nunca brilas.

De nuei m'asperabas
e m'espiguardaba
fol por mil batallas;
l'alma ta tu irba
si ta tu volase,
si ya no marchase
enta más mentiras.

Naxió l'alma mía,
no soi que o que quieras:
güerto que cautivas,
árbol que iluminas,
piedra do t'asientas,
camín do caminas,
amor que en tu alienta,
danze que rechita
por ixas altarias.

Día de miraglos, volando as güelladas.

© Chuan Chusé Bielsa

3 de octubre de 2021

Poema en aragonés: ME CUACAN

ME CUACAN

Me cuacan
os camins por os que no pasa
cuasi dengún.

Me cuacan as casas
viellizas. Me cuacan
casetas de bardo u de piedras.
Me cuacan paisaches
d'a mía nineza, difuera d'os mundos
ya sin poesía.

Me cuacan as albas e os luscos,
os mars, Insulindias,
as naus d'atros tiempos
partindo en as ondas azuls
enta islas.

Me cuacan as nueis,
vivir como as aus,
rechirar a Luz
revolando en l'aire.

Me cuacan
escachatos mases,
os yermos sin augua e sin cosa, ixo
que dengún no quiere,
o mío palazio
de marbre
no ye que o silenzio.

Me cuacan os puestos
que abita ya l'aire,
a calma i rezando, as boiras
en alto chugando, os zielos
más blosos, oros en tardadas
que o sol va soniando,
paxaros solencos.

Me cuacan os cautivos viellos,
oblidatos vieros, camins
ya ta dengún puesto,
ripazos de piedras de sieglos,
parolas antigas que o zierzo
fabla con mormurios,
me cuaca
cosa no querer, que l'Amor
me viva, m'agafe d'a man
como a estrela u luna
por ixas altarias.

Me cuacan as patrias
perditas
feitas de poesía,
me cuaca ixa luz miraglosa
que adentro ilumina, me cuaca
dillá d'ista vida
vivir,
en a polideza
que astí dentro abita,
sin tantos-tantismos escarnios,
sin malinconías,

aimar a qui aimo,
Amor-Poesía.

© Chuan Chusé Bielsa

1 de octubre de 2021

PAISACHE DE SOL

PAROLAS DE SOL

E qué fas aquí,
en a tuya cambra freda,
qué fas, sino escribir
poemas tristos.

Astí difuera, dimpués
d'una gambada:

o sol puede afalagar-te como
a una sargantana, bi ha
sasos solencos dende do
aguaitas a tuya piramide, bi ha
viñers viellos de cuan bi eba vida, bi ha
un zielo que dengún
puede furtar-te, bi ha
libros de poesía como una enamorata
ta dexar entre os espligos,
tan e mientres meditas en parolas, bi ha
no guaire luen gatas tan furas
como tu, bi ha,
fuerachitatas,
bestias e aus que te fablan de Dios.

Dexés d'escribir poemas
ta cuacar, agora escribes
o que te diz o corazón:

baxo bel ripazo se troba un paradiso,
o sol tien a calor
d'a novia que nunca no teniés,
puedes albandonar-te en a soledá
como descansarbas en a fuesa
d'a primavera, tota feita de silenzio
en a varella, desconoxito
e miragloso leito, e dengún, dengún,
a la fin ya dengún venindo con angunias,
con tu sólo, amor mío,
aimando en atros mundos,
porque sólo puedo aimar
en ser uno con tu.

Que m'amorosee o sol e me dé
rayos d'as parolas que acubillas,
purnas dende o melico d'a creyazión.

E ser tu, e nunca no ser yo,
ir dillá de yo porque en tu m'albandoné,
sin monedas ya t'alzar en as mías pochas,
con a boca prene-me
como gata a o suyo gatolín,
leva-me en o tuyo país
de sagratas parolas,
que tu digas Amor e dentre en casa.

© Chuan Chusé Bielsa


- Versión en castellano:

PALABRAS DE SOL

Y qué haces aquí,
en tu habitación fría,
qué haces, sino escribir
poemas tristes.

Ahí fuera, después
de una corta caminata:

el sol puede tostarte como
a una sargantana, hay
páramos solitarios desde donde
divisas un monte sagrado, hay
viñas muertas y sin nadie, hay
un cielo que nadie
puede quitarte, hay
libros de poesía que puedes dejar
entre los espliegos
mientras meditas lo leído, hay
no lejos gatas tan hurañas
como tú, hay,
desterradas,
bestias y pájaros que te hablan de Dios.

Dejaste de escribir poemas
para alguien, ahora escribes
lo que el corazón dice, y dice:

bajo un ribazo está tu paraíso,
el sol tiene el calor
de la novia que nunca tuviste,
puedes descansar en la soledad
como descansarías en la tumba
más hermosa, hecha toda de silencio
en un pequeño valle, desconocido
y milagroso lecho, y nadie, nadie,
al final ya nadie viniendo con angustias,
viviendo en ti, amor mío,
hablándote a ti, amándote a ti,
porque sólo puedo amar
al ser uno contigo.

Que el sol me acaricie y me dé
rayos de las palabras que cobijas,
que me dé la luz del centro de la vida.

Y ser tú, y nunca ya ser yo,
ir más allá de mí porque en ti me abandoné,
sin monedas para guardar en mis bolsillos,
con la boca agárrame
como gata a su gatico,
llévame a tu país
de sagradas palabras,
que tú digas Amor y ya entre en casa.

© Chuan Chusé Bielsa

25 de septiembre de 2021

Poema en aragonés: VOLABAS POR CAMINS

Camins de poesía
Foto: Chuan Chusé Bielsa

VOLABAS POR CAMINS

Puedes volar en os suenios,
marchar
enta ixe mundo
do vives sin denguna buega.

Os tuyos güellos
son perfeutos e pueden
veyer mesmo lo imposible,
os tuyos uditos pueden
sentir a voz d'a tuya aimada,
as tuyas alas pueden
levar-te enta desconoxitos
universos, yes amor en o peito
e as aireras no trayen nostalchias,
yes paxaro sin más muerte.

Yes esprito, yes
ixe que yes e que conoxes
nomás en o silenzio,
yes ixe que yes e que pervive
dillá de tot o tiempo,
e tot o que ye amor puedes trobar-lo
en pensar-bi, güellando adentro.

Por qué caminar por as carreras,
por qué puyar en pueyos
con ixos pobres piez, si tiens
as millors alas,
por qué
rezar sin abrazar o que aimas,
por qué morir cuan en ixe regno
solo bi ha vida.

Te veyé por os camins volando
e retornando a casa,
o lusco morato yera poesía
e tota dolor ya yera rematata.

© Chuan Chusé Bielsa


- Versión en castellano:

VOLABAS POR CAMINOS

Puedes volar en los sueños,
marchar
hacia ese mundo
donde vives sin fronteras.

Tus ojos
son perfectos y pueden
ver incluso lo imposible,
tus oídos pueden
sentir la voz de tu amada,
tus alas pueden
llevarte hacia desconocidos
universos, eres amor en el pecho
y las aireras no traen nostalgias,
eres pájaro sin muerte.

Eres espíritu, eres
ese que eres y que conoces
solo en el silencio,
eres ese que eres y que pervive
más allá de todo tiempo,
y todo lo que es amor puedes encontrarlo
al pensar, mirando adentro.

Por qué caminar por las calles,
por qué ascender a pueyos
con esos pobres pies, si tienes
las mejores alas,
por qué
rezar sin abrazar lo que amas,
por qué morir cuan en ese reino
solo hay vida.

Te vi por los caminos volando
y retornando a casa,
el crepúsculo morado era poesía
y todo dolor ya había acabado.

© Chuan Chusé Bielsa

21 de septiembre de 2021

Poema en aragonés: TARDADA E SOLEDÁ

TARDADA E SOLEDÁ

Caseta en o campo.
Soledá.

Una gata con o suyo
gatolín muito manso.

A tardada ye de palla u oro.
E uno cosa no quiere.

Soledá
e un silenzio de paradiso.

Ye pasata la vida; as feridas
propias solo uno las veye.

Pero no plora uno; me cremé
en o mundo de tanto sufrir.
Morié yo e naxié en Ella.

O zielo, o zielo remane,
ista tardada eternizata,
una gata que cosa no deseya
con o suyo gatolín, enamorata.

Ya no bi ha
tiempo, pero encara
queda o zielo: ista tardada
por exemplo, muito luen d'os ombres.

Soledá.

Tiengo muitos libros
en a caseta, libros t'aimar
en bellas lenguas, e n'aprendo d'atras
ta leyer a parola esauta de poetas.

Divina poesía cara o zielo.

Tiengo muitos recuerdos.
Pero millor iste agora,
sentir iste campo amariello
en o que alientan os que aimé
e diz que ya no i son.

Soledá.

T'aimo, Amor,
solamén tu remanes.

A gata ye plena de sol
con o suyo gatico,
ista caseta ye una ilesia,
canso estoi
de relichions sin inozenzia.

Amor, Amor, aimar-te, veyer-te,
solo ixo deseyo, nino e poeta
en tu ta cutio soi.

Tacón a polideza
de Dios,
cuan viene de tantos mundos fieros
a parola "Dios" ya no ye bonica.

E asinas, amor mío,
te clamo Amor.

© Chuan Chusé Bielsa


- Versión en castellano:

Atardecer y soledad

Caseta en el campo.
Soledad.

Una gata
con su gatico manso.

El atardecer es de paja u oro.
Y uno nada quiere.

Soledad
y un silencio de paraíso.

Ha pasado la vida; las heridas
propias solo uno las ve.

Pero no llora uno, me quemé
en el mundo de tanto sufrir;
morí yo y nací en Ella.

El cielo, el cielo permanece,
este atardecer eternizado,
una gata que nada desea
con su gatico, enamorada.

Ya no hay
tiempo, pero aún
queda el cielo: este atardecer,
por ejemplo, muy lejos de los hombres.

Soledad.

Tengo muchos libros
en la caseta, libros para amar
en unas cuantas lenguas, y otras aprendo
para leer la palabra exacta de poetas.

Divina poesía cara el cielo.

Tengo muchos recuerdos.
Pero mejor este ahora,
sentir este campo amarillo
en el que respiran los que amé
y dicen que murieron.

Soledad.

Te amo, Amor,
solo tú permaneces.

La gata está llena de sol
con su gatico pequeñico,
esta caseta es una iglesia,
ya estoy cansado
de religiones sin inocencia.

Amor, Amor, amarte, verte,
solo eso deseo, niño y poeta
en ti soy para siempre.

Ensuciaron la belleza de Dios,
cuando viene de tantos mundos feos
la palabra "Dios" ya no es bonica.

Y así, amor mío,
te llamo Amor.

© Chuan Chusé Bielsa

14 de septiembre de 2021

Poema: a mía Dama

a mía Dama

e por qué
no dar-te tot agora

a mía Dama

si tot movimiento d'a mía alma
ya estió errato

si tot o que fazié
lo fazió aquella pantasma
que creyeba ser

sin tu rematé canso
e tot estió a no-cosa e a desasperanza

a mía Dama

ta cutio
prene-me en as tuyas alas

si tot o que arreplegué
sin tu
estió río sin augua

da-me a plevida tuya e o que faiga
será ixa mar d'amor
que nunca no remata

iste ye o mío corazón
e yera crebato como nau
en a remota placha

iste ye o mío cuerpo
e o tiempo en fazió asclas
por a espuña esparditas

a mía Dama

tu sola dende o zielo
veniés ta vantar-me en ixa calma

agora soi tuyo zanzero
e soi o que tu faigas
d'a mía vida

e soi a tuya nuei e a mañana
tuya soi
e o tuyo meyodía

descanso como un nino
astí en a tuya alda

Dama mía

e soi guerrero tuyo e libre soi
astí con tu en campos sin batallas

e soi amor e tot abita
de yo en a mía enamorata

e naxco e plega o día
cuan aguaito a tuya alba

Dama mía

© Chuan Chusé Bielsa


- Versión en castellano:

mi Dama

y por qué
no darte todo ahora

mi Dama

si todo movimiento de mi alma
ya fue errado

si todo
lo que hice lo hizo aquel fantasma
que creía ser

sin ti acabé cansado
y todo fue la nada y la desesperanza

mi Dama

para siempre
llévame en tus alas

si todo lo que recogí
sin ti
fue río sin agua

dame tu lluvia y lo que haga
será esa mar de amor
que nunca acaba

este es mi corazón
y estaba roto como nave
en la remota playa

este es mi cuerpo
y el tiempo hizo de él
mil tablas
partidas en la arena

mi Dama

tú sola desde el cielo
viniste
para llevarme allá a tu calma

ahora ya soy yo tuyo entero
y soy lo que tú hagas
de mi vida

y soy tu noche y tu mañana
y soy tu mediodía

descanso como un niño
ahí en tu halda

Dama mía

y soy guerrero tuyo y libre soy
contigo
en campos sin batallas

y soy amor y todo habita
de mí en mi enamorada

y nazco y llega el día
al contemplar tu alba

Dama mía

© Chuan Chusé Bielsa

5 de septiembre de 2021

CONNUBIO

Reflexos d'a rosera
Foto: Chuan Chusé Bielsa

CONNUBIO

Yo poderba vivir solenco
con una sola pensada:
aimar-te.

Yo poderba
pasar os míos días contemplando-te.

Pensar nomás
o que tu eslichas.

Sentir nomás
o que tu digas.

Sentir nomás
ixa musica.

No bi aberba soledá, ixo serba
amor nomás.

Yo poderba con tu paseyar
de contino por os zielos, aimar ixos disiertos
recullindo a tuya paz,
ixos chardins por tu creyatos en un inte.

Yo poderba amortar-me e naxer en tu de vez,
aimando fer-me esprito,
puyar allá do vives.

Por qué fas que iste peito
quiera ir-se-ne d'iste pobre cuerpo, marchar
a o tuyo encuentro e toz os universos
en tu quiera sulcar.

Casar-me, casar-me e fer-me nuevo
a cada inte en tu quererba, besar
as tuyas boiras, beber en ixos labios,
¡ser fuen plena a caramuello d'ixos güellos!

Poderba agora dexar de ser yo mesmo,
con tu ser tres e uno, liberato,
salir difuera d'iste ibierno, en tu ser luz.

Prene iste corazón,
ya convertito en alas d'ixe azul.

© Chuan Chusé Bielsa


- Versión en castellano:

CONNUBIO

Yo podría vivir solitario
con un sólo pensamiento:
amarte.

Yo podría
pasar mis días contemplándote.

Y pensar solamente
lo que elijas.

Y escuchar solamente
tu música.

Y sentir solamente
lo que digas.

No habría soledad, eso sería
sólo amor.

Yo podría contigo pasear
siempre por los cielos, amar esos desiertos
recogiendo tu paz,
esos jardines por ti creados con un gesto.

Yo podría morirme y nacer en ti a la vez,
amando hacerme espíritu,
subir adonde vives.

Por qué haces que este pecho
quiera irse de este cuerpo, marchar
a tu encuentro y todos los universos
en ti quiera surcar.

Casarme, casarme, hacerme nuevo
a cada instante en ti querría, besar
tus nubes, beber en esos labios,
¡ser fuente llena a rebosar de tus dos cielos!

Podría ahora dejar de ser yo mismo,
contigo sería tres y uno, liberado,
dejar fuera este invierno,
en ti ser luz.

Toma este corazón,
convertido ya en alas de ese azul.

© Chuan Chusé Bielsa

31 de agosto de 2021

PENSADA

Enta casa
Foto: Chuan Chusé Bielsa

PENSADA

Veyebas disiertos,
veyebas mons solencos.

Te cuacaba la Soledá.

Pero cualque vegada pensabas en ziudaz,
en casas a o canto de casas e más casas.
A vegadas bi eba bel chardín engabiato.

E aparexeba la ziudá en bellas clucadetas,
e desaparexeba por bels intes o mundo d'a Soledá.

Resistiba o yermo. I conoxebas
chiquetas vals do t'amagabas.
Astí cantaba bel paxaro en danze por l'azul;
feba más grans a calma e a poesía.

Pero tornaba e retornaba, obsesionán, ixa pensada:
a ziudá e a ziudá, con os suyos
miraches e con machias, con as suyas luminarias
que nunca no s'aduermen.

E o yermo no bi yera e se vantaba una ziudá,
amanexeban más carreras e carreras e mesmo gratazielos
dende a no-cosa, yera cualcosa increyible,
pero bien se veyeban os altos edifizios, o gudrón
baxo los piez se sentiba durizo.

Por qué lo malfurriés tot
pensando que allá luen bi eba cualque cosa más reyal
que a tuya Soledá, que bi eba
cualque cosa millor que o yermo
ta l'Alma, ta l'Esprito e ta l'Amor.

Pero aquella pensada se fazió
persistén: a ziudá
ya yera metropolis e tacaba
totas as faxas e orizons, tot yeran
carreteras, carreras e avenidas sin mons
e chardins rectilinios e tardadas sin disiertos,
luscos sin perfumos montesinos.

E se'n iban os Paisaches que aimés.

E pensés: si podese pensar
perén en o mío yermo, perén
en a musica d'a mía Soledá, perén
en os míos amigos os paxaros solencos, perén
en o Silenzio que cura feridas e en o zielo
más que azul d'a nineza mía... Si i podese,
en o yermo ta cutio vivirba,
i pasarba tota la mía vida e i morirba,
s'achuntarban a la fin Alma-Esprito-Amor,
ta ixo aquí crexié,
yo no quiero más naxer ta más morir.
Luz, portia-me con tu en o tuyo Yermo.

© Chuan Chusé Bielsa


- Versión en castellano:

PENSAMIENTO

Veías desiertos,
veías montes solitarios.

Te agradaba la Soledad.

A veces pensabas en ciudades,
en casas juntos a casas y más casas.
A veces había algún jardín enjaulado.

Y aparecía la ciudad,
y desaparecía tu mundo de la Soledad.

Resistia el yermo. Conocías
pequeños valles solitarios donde te escondías.
Allí cantaba algún pájaro en danza por azules,
hacía más grandes la calma y la poesía.

Pero a veces aparecía ese pensamiento:
la ciudad y la ciudad, con sus magias
y espejismos, con sus resplandores siempre insomnes.

Y el yermo ya no estaba y se levantaba una ciudad,
surgían calles y más calles e incluso rascacielos
desde la nada, era algo increíble,
pero bien se veían los altos edificios, era patente
la dureza del asfalto bajo los pies.

Por qué lo tiraste todo por la borda
pensando que lejos había algo más hermoso
que en la Soledad,
más hermoso que el yermo
para el Alma, para el Espíritu, para el Amor.

Pero aquel pensamiento se hizo
persistente: la ciudad
era una metrópolis y ya ocupaba
todas las hazas y horizontes, todo eran
carreteras, calles y avenidas sin montes
y jardines rectilíneos, atardeceres sin desiertos,
crepúsculos sin perfumes montesinos.

Y se iban los paisajes que amabas.

Y pensaste: si pudiera pensar
siempre en mi yermo, siempre
en la música de mi Soledad, siempre
en mis amigos los pájaros solitarios, siempre
en el Silencio que sana y en el cielo
más que azul de mi infancia, si pudiera,
viviría en el yermo para siempre,
pasaría allí mi vida, allí moriría,
se juntarían Alma-Espíritu-Amor,
para eso aquí crecí,
yo no quiero más nacer para morir.
Luz, llévame contigo hacia tu Yermo.

© Chuan Chusé Bielsa

18 de agosto de 2021

ESPELUNGA D'AMOR

ESPELUNGA D'AMOR

e agora que o tiempo
ye una cuerda desfeita
atresoro en l'agüerro as fuellas d'amor
        os días en que aimé

seré l'airera e luen me'n iré
        allá do lo mundo vaiga dexando
guambras muertas         que tot dexe paso
a o tuyo rostro
amor         en o suenio los camins
me menan a paisaches ya sin más angunias
        con boiras e plevias ya solo t'aimar         con zielos
solo ta volar como los ninos vuelan
        qué falsa la nuestra tan bonica e tan alta

da-me o silenzio ta sentir-te         luz
d'a tuya musica         da-me amor mío
a fortaleza ta dexar aquí
tot ixo que a tu no me'n leva
        da-me as parolas ta fablar-te
a primavera ta amorosiar-te
        iste peito quiero sentir como flors
ubrindo-se         lo siento agora
        a tu marcho como un paxaro sin tiempo         fuella
puyando a o tuyo árbol

siento a canta tuya e ye airera en o lusco
que en plegar se fa beso en os labios
        en os cabellos tuyos viene a mar que aima
barcas calmas muito adentro navegan
me foi nino e m'achunto a tu chugando
        doncas ya no me cuaca sufrir

amor         prene-me ista nuei
portia-me en a tuya espelunga         ye tan gran
que toz os universos chuntos no son más
que un granet d'espuña acomparatos con ella
        ye tan polita que totas as polidezas d'ista tierra
no son en comparanza que doratas gabias tristas

yes l'amor e toz os amors que dizen
que amor son
cosa no son sin a tuya presenzia

da-me amor mío o tuyo amanexer
        quiero ir-me-ne d'ixa
tan inmensa glarima

© Chuan Chusé Bielsa


- Versión en castellano:

GRUTA DE AMOR

y ahora que el tiempo
es una cuerda deshecha
atesoro en otoño las hojas de amor
        los días en que amé

seré el viento y lejos me iré
        allá donde el mundo vaya dejando
sombras muertas         que todo deje paso
a tu rostro
amor         en el sueño los caminos
me conducen a paisajes ya sin miedo
        con nubes y lluvias ya solo para amar         con cielos
sólo para volar como los niños vuelan
        qué desván el nuestro tan bonico y tan alto

dame el silencio para oírte         luz
de tu música         dame amor mío
la fortaleza para dejar aquí
todo eso que a ti no me lleva
        dame las palabras para hablarte
la primavera para acariciarte
        este pecho quiero sentir como flores
abriéndose         lo siento ahora
        a ti marcho como un pájaro sin tiempo         hoja
ascendiendo a tu árbol

siento tu canción y es viento en el crepúsculo
que al llegar se hace beso en los labios
        en tus cabellos viene el mar que ama
barcas calmas muy adentro navegan
me hago niño y me junto a ti jugando
        pues ya no me agrada sufrir

amor         tómame esta noche
llévame a tu gruta         es tan grande
que todos los universos juntos no son más
que un granico de arena comparados con ella
        es tan hermosa que todas las bellezas de esta tierra
comparándolas son doradas tristes jaulas

eres el amor y todos los amores que dicen
que amor son
nada son sin tu presencia

dame amor mío tu amanecer
        quiero irme de esa
tan inmensa lágrima

© Chuan Chusé Bielsa

6 de agosto de 2021

REBONICA, poema d'o libro inedito "Inozenzia"

REBONICA

O tuyo nombre ye bonico:
musica con alas
que danza
en l'azul altar d'o zielo.

Lo pronunzio
e s'imple l'alma
de bellezas.

A tuya cara ye bonica.
La güello
e naxe en yo un sonriso,
se'n van días
de tristezas.

A tuya vida ye bonica,
e no en paras cuenta,
ye amorosa plevida
sobre tanta sequera
en os disiertos.

Tu no en paras cuenta
pero iste mundo ye polito
porque bi esisten
sers como tu.

Contemplo los tuyos güellos
e son bonicos: claros ríos
en altarias.
Se capuza o día mío
en as fuens tuyas
e dexa de ser griso,
prene a color d'a infanzia
e camino de nuevo en paradisos.

O nuestro amor ye bonico,
ye un nino que chuga
sin tiempo ni deseyos
en falsas d'o zielo
que un dios inozén ilumina.

Os míos güellos son más politos,
ye más noble a mía vida,
aguaito lo eterno,
me torno poeta
cuan yes bien zerqueta.

Yes bonica e rebonica
e no en paras cuenta.

Cuan tu no bi yes
a mía alma está trista
e i cayen silenziosas
bolismas de glarimas.
E yo no ploro,
ye l'amor qui plora,
se torna nieu
en a nuei fría.

Pero retornas, rebonica,
con amor á casa mía
e en un inte ya debuxas
con a tuya luminaria
en os labios l'alegría,
o que perén o corazón
busca por a vida.

© Chuan Chusé Bielsa

1 de agosto de 2021

YO BENDIGO

yo bendigo

yo maldigo
a os que causan dolor
gratuitamén

yo maldigo a os que
vidas desfán ta la suya propia
satisfazión

yo maldigo
una e milenta vegadas
a os que implen iste mundo d'angunias
e destruyen o camín d'os sers benditos

yo maldigo
a os que estricallan os sagratos paisaches
e un sagrato Silenzio

yo maldigo

yo maldigo
a os que fieren
a divina Inozenzia e se'n arriguen

yo maldigo
en os nombres santos
d'a Diosa e d'o Esprito

en o nombre d'o Fillo
aunito en a triple radiz

yo maldigo
e no cal fer cosa más

a maldizión engalzará a os diaples
por os mundos no bi abrá
espelunga tan funda
do no plegue a Chustizia

a la maldá
seguirán ixas Parolas por ríos e por días
treballarán a cada inte irán desfendo
infernals guambras

a maldizión destruyirá a os fautors d'as dolors
con absoluta seguranza

porque con a Luz
perén fabla la Luz e d'as altarias
plega una Plevia cumplindo ista Parola

yo maldigo yo maldigo
en nombre d'a Bondá e d'a Polideza
ista ye a Lei que perén vive
e perén queda acumplita

muito luego un día plega
a redenzión ta os buenos
a balanza cal que pese egos e violenzias
muito luego
Satanás s'acotola en a no-cosa

yo maldigo e rematan
derrotatos os malditos
sufrión o que fizon sufrir e ya marchan
entre flamas son zenisas

tota dolor causata
s'agafa a la suyas pelletas e a o suyo
pudrito corazón
pobres ixos
a os que plega a maldizión
dende o poder más alto

yo maldigo pronunziando os nombres
d'os malditos
yo maldigo
con mans ubiertas emplitas
con Augua de Chustizia
abocando-la sobre os que tacan con dolors
a la más sacra belleza

yo maldigo e a maldizión ye tan sigura
como Plevia

e yo bendigo yo bendigo
perén yo bendigo
a os que fan o bien

yo bendigo
a os fillos de l'Amor universal

© Chuan Chusé Bielsa


- Versión en castellano:

yo bendigo

yo maldigo
a los que causan dolor
gratuitamente

yo maldigo a los que
deshacen vidas para su propia
satisfacción

yo maldigo
una y mil veces
a los que llenan este mundo de angustias
y el camino destruyen de los seres benditos

yo maldigo
a los que mancillan los sagrados paisajes
y un sagrado Silencio

yo maldigo

yo maldigo
a los que hieren
la divina Inocencia
y de ella hacen escarnio

yo maldigo
en los nombres santos
de la Diosa y el Espíritu

en el nombre del Hijo
unido en la tripe Raíz

yo maldigo
y nada más es necesario

la maldición perseguirá a los diablos
por los mundos no habrá
gruta tan profunda
donde no llegue la Justicia

a la maldad
seguirán esas Palabras por ríos y por días
trabajarán a cada instante irán borrando
sombras infernales

la maldición destruirá a los creadores de dolores
con absoluta certitud

porque con Luz
siempre habla la Luz y desde Alturas
la Lluvia llega cumpliendo esta Palabra

yo maldigo yo maldigo
en nombre de la Bondad y la Belleza
esta es la Ley que siempre vive y es
indefectiblemente cumplida

muy pronto un día llega
la redención para los buenos
la Balanza sopesa egos y violencias
muy pronto
Satanás en la nada es extinguido

yo maldigo y acaban
derrotados los malditos
sufrieron lo que hicieron sufrir y ya se hunden
entre llamas y cenizas

todo dolor causado
se agarra a sus pellejos y a su
podrido corazón
pobres aquellos
a los que la maldición alcanza
desde el poder más alto

yo maldigo pronunciando los nombres
de los malditos
yo maldigo
con manos abiertas y llenas
de Agua de Justicia
abocándola sobre los que manchan con dolores
a la más sacra belleza

yo maldigo y la maldición es tan segura
como Lluvia

y yo bendigo yo bendigo
siempre yo bendigo
a los que hacen el Bien

yo bendigo
a los hijos del Amor universal

© Chuan Chusé Bielsa

27 de julio de 2021

ONIRONAUTA

onironauta

recorro los camins que menan
enta o país d'o tuyo amor

a la nuei me capuzo en as auguas tuyas
ozeanos en luz
fablas poesía e ya te reconoxco
doncas sólo creigo en o regno de tu

o mío esmo os míos versos con tu marchan
en o mapa d'os recuerdos yes sayeta
que me'n leva a o millor puesto
te clamo amor e no conoxco
atra parola mas prezisa ta nombrar-te

te clamo dende adentro
a soledá queda esborrata

sin aimar qué luen nos n'imos redolando por os suenios

m'arrullé a o mar
ondas salvaches
estiés placha acullidera e amorosa

e qué luz remane sino tu
qué ye firme alazet e quí aima de veras e qué minchar nos satisfá

labios enta labios o mío ser clamando-te
l'alma s'arrimó a o tuyo rostro como a insula
cuan iba naufragando por os mundos

amor tu sapes oblidar tristuras en l'arena
a o canto d'as fogueras en zenisa
amor sapes o nombre de yo lo pronunzias
me'n voi enta la tuya placha enta os tuyos peitos
soi nino e me'n voi
enta la tuya airera os cabellos tuyos ondeyando
a o canto d'as auguas resplandeziens

tu yes o que me queda
sin tu ta qué soniar ta qué
ir-se-ne ta do nunca no bi ha cosa

e anque antigo parexca
te digo t'aimo e t'aimo e no aturo de dizir-lo
asinas a vida traquetía e va crexendo
dende mons e luscos en os disiertos suenios
con voz gran te nombro
e dimpués en a nuei lanzo poemas
enta la luna e as estrelas
t'aimo e t'aimo digo
(pronunzio cada luz e arriba o día)
tu yes l'unico amor

© Chuan Chusé Bielsa


- Versión en castellano:

onironauta

recorro los caminos que conducen
al país de tu amor

en la noche me zambullo en tus aguas
océanos en luz
hablas poesía y ya te reconozco
pues sólo creo en tu reino

mi conciencia y mis versos hacia ti fluyen
en el mapa de los recuerdos eres la flecha
que me lleva al mejor sitio
te llamo amor no conozco
una palabra más precisa para nombrarte

te llamo desde adentro
la soledad queda borrada

sin amar cuánto sufrimos rodando por los sueños

me arrojé al mar
olas salvajes
fuiste playa acogedora y amorosa

y qué luz permanece sino tú
y qué es sólido y quién ama de verdad y qué alimento sacia

labios hacia labios y mi ser llamándote
el alma se asió a tu rostro como a ínsula
cuando iba naufragando por los mundos

amor tú sabes olvidar las tristezas en la arena
junto a las hogueras en ceniza
amor sabes mi nombre lo pronuncias
me voy hacia tu playa hacia tus pechos
y soy niño y me voy
hacia tu viento tu cabellera ondeando
junto a las aguas resplandecientes

eres lo que me queda
sin ti para qué soñar para qué
ir donde no hay nada

y aunque parezca anticuado
te digo te amo y te amo y no paro de decirlo
así late la vida y va creciendo
desde montes y crepúsculos en los desiertos sueños
con voz grande te nombro
y después en la noche lanzo poemas
hacia la luna y las estrellas
te amo y te amo digo
(pronuncio cada luz y viene el día)
eres el único amor

© Chuan Chusé Bielsa