28 de julio de 2011

Poema d'amor

Eternamén aimando

Muller ya en a luz,
eternizata en a contemplazión.
Estamos chuntos
_dengún no lo creyerba.
Aquí os luscos
son tan bonicos, de colors
desconoxitas
_asinas los querebas.

Muller en labios de plevia.
Nos besamos _l'alma
ye piel sotil.
Tot eba rematato
_u ixo parexeba.
A nuestra nau lexana, yo no sé
en qué mars naufragarba,
yo no sé en qué plachas nocturnas
se quedarba adormita,
baxo qué constelazions. Agora
nos güellamos, perplexos.
Estamos vivos.

Muller en paz, yéranos ibierno
y aquí estamos de nuevo,
en ista yerba alumbrata
por yo no sé qué luminarias,
en no sé qué chardins, a o canto
de yo no sé qué plachas,
aquí estamos agora, zelestes,
chóvens sobre frescas rosadas,
enguerando carizias,
entre l'amor aunitos. Allá luen
columbramos estrelas no naxitas,
no muertas, sin tiempo, aturatas,
mundos perditos.

Yo no sé
en qué luna remota
nos estaremos aimando.
Res no sapébanos
d'iste país sin nombre, miragloso.
Pero nos queremos en silenzio
y no calen preguntas. Pued'estar
que siga o país en o que tot naxe
cuan tot parexe que remata.
Ixe poderba estar o sentito d'as cosas.
Pero callamos, y fablamos sin parolas.
Constatamos: nos amorosiamos
en que amanexe. Ixo ye tot
y ya ye prou.
Y asinas está bien.
Agora podemos
inutilmén aimar-nos
sin porqués, viacheando en l'amor
a traviés d'os espazios.
Qué polida, qué polida la tuya polideza
_eterna parexeba y eterna yera.
Yo no sé describir-la. Pero te beso
en a fren, como a una novia iluminata.
Qué bonica la tuya mirada. Yo no saperba
definir a suya luz
_pero beso los tuyos güellos.
Asinas que o tuyo amor
yera más fuerte que a no-cosa.
Cosa dizibas.
A tuya choventù yera más fuerte
que o tiempo y que os días.

Agora nos besamos,
nos creyébanos viellos y agora
nos besamos, como enamoratos
en o mesmo empezipio d'os tiempos.
Asinas que yera zierto:
bi eba vida dillá
de toz os naufrachios.
Bi eba un atro tiempo
dillá d'o tiempo, uns atros besos
dillá d'a mar gran, un atro amor
que eternamén yera aimando,
que eternamén renaxeba cuan o sol
parexeba aber-se afogato
ta cutio entre as auguas.

Chuan Chusé Bielsa

27 de julio de 2011

Poema curto en castellano-aragonés

Mas escachau

Mas escachau... Royenco
el cielo, el sol ya va marchando.
Suave airecico el saso va besando.
Cantas silenciosas de pajàros.

Chuan Chusé Bielsa

23 de julio de 2011

Poesía en aragonés

Divina fabla

También os muertos
quieren poemas nuevos
en a fabla que charroron,
y perén buscan a cantaires
sobre as tierras que aladraba
o suyo amor.

Apara os güellos de l'alma
como una ubierta saca,
u como en a fuen una cantara;
en calma, si no tiens priesa,
si fas silenzio, si yes poeta,
sentirás charradas, por exemplo,
entre as aireras. Si te cuaca,
si en un inte ya no yes
que poesía sin más ansias,
podrás ir escribindo bel poema
caminando sobre o zielo
u sobre as auguas.

También os muertos aiman
a poesía, anque siga
perén una poesía chirata
enta lo eterno,
sin más tresoros viellos,
sin más bofas asperanzas
_ya lo vendioron tot
ta comprar o campo que no engaña.

¡Qué vivos os muertos!
Quieren y buscan sin cansera
poemas y más poemas
en a lengua en que fablaban,
en a lengua en que alentaban,
en a lengua en a que aimaban,
ta cantar-los y cantar-los
de contino en ixa casa
que nunca no ye viella ni s'espalda.

Poeta, tu que en as altarias
también vives, también cantas,
bien lo sapes: allá bebes
entre que aimas, bien fresqueta,
la más pura y la más clara
Poesía,
en a mesma fuen de l'alma,
de tot amor.

Chuan Chusé Bielsa