31 de diciembre de 2017

Amor, perén pregunta-te

UELLA-ME, AMOR

Uella-me, amor,
e perén en yo
mete o recuerdo.

Para cuenta:
¿me cuacará
lo que estás fendo
con os días,
con cada inte que t'ofrexco?

Poqueta cosa
bi ha que replegar
en campos muertos.

Uella-me, amor,
yo te doi tot lo que tiengo,
ixe paradiso que ye eterno
e no fiza e mata
a o poco tiempo.

Amor, en os disiertos
bi ha miraches que falsamén
parexen lo más bueno,
auguas ta rematar con setes
que sólo con yo callan.

No te'n vaigas por os vieros
que menan enta o ziego
país d'o sufrimiento, vanta
la uellata e pregunta-te
qué ye lo que más quiero,
yo perén ta tu deseyo
ixa eterna luminaria
que sólo en iste corazón
tien o suyo zentro.

Amor, lexos
marchés, cuasi
t'oblidés d'os míos besos
e abrazadas, d'a parola mía
que en dizir-se creya
toz os universos
compasivos e a bondá,
no, no te'n vaigas muerto
enta uambras plenas de cuitiellos,
no te'n vaigas do a dolor
ye tan gran que nafra l'alma
e ya no bi ha remero
de tot lo que ye vida;
yo asinas no te quiero
e asinas ta tu muero.

Por ixo devanta a o mío zielo
perén os uellos
e pregunta-te:
¿sonrisará o mío amor
con isto que estoi fendo,
me despullaré de tot
lo que no ye
a suya luz,
en cuenta de ser dos
seremos uno,
infinitú,
un mesmo aliento?

© Chuan Chusé Bielsa

25 de diciembre de 2017

Una ruxiata de l'amor

FUENDAMOR

Victoria cuan a la fin
triunfa lo que somos
sin más boiras.

Allora la cara
columbramos de l'amor
e bi ha calma.

Victoria cuan un dios
umilde de bondá nos desepara
de tot ixo que nos mata
o corazón.

Qué goyo sin mida
cuan o camín d'a vida
amuestra en l'orizón
un sol que ya no engaña.

No importan cosa las erradas
si a la fin bebemos e vivimos
en a clara fuen d'una orazión.

No importa
una vida malfurriata
cuan encara disposamos
de bel inte divino,
si enta o zielo l'alma ubrimos
tot queda escoscato
en ixa augua que o buen dios
ha bendezito.

E asinas en un inte miragloso
lo corazón se torna nino,
l'airera va pasando en un sospiro
as fuellas d'o libro
d'a nuestra vida:
paisaches d'inozenzia
en chudizio de carizias.
Ya no importan cosa e son oblido
tantos camins de penas
que sufriemos.

En o disierto mío
una ruxiata de l'amor
escoscó lo que no yera
esenzia verdadera,
istos uellos
agora veyen sin más velos:
primavera
en os chardins.

© Chuan Chusé Bielsa

18 de diciembre de 2017

Musica ta o esprito

Sabieza en a cruzillata

Sagrato inte

SAGRATO INTE

En iste inte
se contién tot o mundo.

E no cal asperar
a dengún altro futuro.

Iste inte ye sagrato
e contién o infinito.

Ubro as puertas
d'a mía vida, amor,
ta que i dentres, ta i que
veigas lo que aspero,
ta que seigas mensachero
dimpués en altos zielos
y en un inte viaches
enta plachas de silenzio
que Dios aima.

En iste inte ubro
as arcas d'o mío corazón,
leva-te amor mío
los tresoros que son tuyos,
viacha enta o futuro
ta trobar lo que ye mío
e nuestro, lo que a la fin
d'o tiempo remane e se replega
en altos mundos.

Amor, e si trobas
en tu e yo ixo
que nunca no estió nuestro, ixo
que en nusaltros plantó un altro,
simiens-suenios de barucas,
agafa ixas tristuras
y en oblidatos uertos
crema yerbas e fuellas
xutas de l'agüerro,
e que o fumo d'a dolor
fuiga d'iste aunito corazón.

Amor,
sapes, somos zielo
y en Dios tot lo podemos
cuan sólo Dios
alienta, cuan cosa
no queda d'egoísmos
(se'n son itos
intes muertos e crematos),
cuan una altisma estrela
alumbra un alba miraglosa
e a luz d'a unica vida
nos torna en tot enamoratos.

En un inte retornan
una parella de paxaros
en o chardín sagrato;
unidá eterna.

© Chuan Chusé Bielsa

14 de diciembre de 2017

Remane una orazión

REMANE UNA ORAZIÓN

A la fin remane
una orazión, tot
un infinito

E toz os altros mundos
se'n son itos.

Arredolato
de milenta fuegos, amor,
da-me frescors,
una orazión.

Si se cremó
a mía vida e tot
lo que sonié, si zenisas fuon
en ista tierra
tantas patrias miseriosas
que parexeban tot
e yeran res,
amor, en ista nuei
enziende una candela
e da-me una orazión.

A la fin
remane a soledá,
e podré ser
coscarana de bestia
en a varella yerma de l'agüerro
u fuella en suenios,
pero que vienga e cante
a tuya airera, amor,
sobre iste cuerpo;
dende ixos mons
azuls que tanto aimé
alienta e da-me
una orazión.

Solenco me'n iré
por os camins d'os suenios
e tot estará bien,
ixo ye lo que gané,
pero que bel paxaro, amor,
volando en o silenzio
d'a tardada
me cante una orazión.

Yo ya lo sé,
cuan se fan as cosas malamén
ista ye a chusta recompensa:
marchar ta cutio
en soledá por os disiertos
cuan ya dengún no te recuerda.

Pero, amor,
si una orazión
encara m'acompaña
como esposa e compañera,
seré en varella muerta,
si tu lo quiers,
encara airera que te besa.

© Chuan Chusé Bielsa

12 de diciembre de 2017

En tu dexo, amor

EN TU DEXO, AMOR

Dexo en as tuyas manos,
amor,
a mía soledá,
dolors u plazers, planas u mons
d'o porvenir, dexo
ista pelleta que a vegatas
como una sargantana
sólo quiere en tu dormir,
replegar a calentor
en bel ripazo
laminato por o sol.

En tu, dexo, amor,
iste vivir,
tot lo de yo,
porque alzar no puedo ya
tanta cansera en os camins,
tanto orizón estricallato,
tantas ilusions como cristals
esmicazatos de finestras
enrunatos en o polvo.

E cuan esté endormisquiato,
amor, en tu pensaré,
ta que sólo tu viengas a la nuei
con lunas e uellos estrelatos
que iluminen ista casa esboldregata,
ta que arribes con os fruitos
d'ixas siembras d'os míos años
en zielos de colors
asperanzatos.

Amor, ta tu ye
tot lo que estié e lo que soi,
dende alto traye
tot ixo que planté
e florexió en campos tan lexanos,
en chardins
encara amorosiatos
por a luz, lo que canté
en versos ya perditos,
traye un corazón de choventú
e sols e plevidas
con olorías de nineza,
traye, amor,
ixos aromas tuyos
con l'airera,
e que perén yo en beba.

Amor, que cada inte mío
seiga un paso enta ixe tiempo
do tu abitas, que cada aliento
seiga un aire que tu alientas
e cada tacto seigan labios
que te besan,
que en yo muera
y en tu naxca, ya lo perdié yo tot
e sólo vivo ya t'amar-te
indo minchando azuls por as costeras
e a la nuei bebendo estrelas,
yo no soi res
si no ye esprito que se vanta
como airera
que a casa perén marcha
e me i retorna.

© Chuan Chusé Bielsa

5 de diciembre de 2017

Ser nino de luz

SER NINO DE LUZ

A vegatas se diz
e ye zierto:
no bi ha res más importán
que estar en paz
con lo más bueno
e lo más gran.

Si tan sólo quedasen
bellas oras ta marchar
ta cutio d'iste mundo,
uno sólo quererba
tener paratas as maletas
d'a inozenzia,
ser nino tuyo
e agafar-te d'a mano,
amor,
sin más cosas
ni estopenzias.
E caminar con tu,
sentir l'oblido
de distanzias e tristuras.

Estar en paz,
amor,
como cuan uno despierta
en a maitinada e veye muito claro;
en soledá funda
tot se torna en alba pura,
s'alienta en l'alma
una quietú
sin mida.

Tu yes a unica vida,
¡quí podese
en un altismo azul
amar, chugar con tu,
ser nino de luz
en un eterno día,
contemplar o rostro más bonico,
amor,
a inozenzia infinita!

© Chuan Chusé Bielsa

1 de diciembre de 2017

Encara bi ha tiempo

Encara l'amor
ha de devantar-te
e tornar-te en luminaria
digna de ser
acullita por o zielo...
Foto: Chuan Chusé Bielsa

ENCARA L'AMOR

Tan tardi ya parex...
Pero si encara quedan
días, nueis,
primaveras u agüerros,
claras auguas
en amagatas fuens,
encara bi ha tiempo,
amor mío, ta esborrar
tot ixo que sufriés
e que emplenó de tristas tacas
l'alma.
Encara l'amor ha de devantar-te
e tornar-te en luminaria
digna de ser
acullita por o zielo.
Nunca no ye tardi
ta l'amor, un inte
caldrá solamén
ta que un gran sol, ixe bien
que perén o corazón deseya,
impla con rayadas
d'un eterno goyo
as tuyas salas;
t'asperaban disiertas.

© Chuan Chusé Bielsa

29 de octubre de 2017

Belleza feita d'amor

Foto: R. Jiménez

Belleza tota feita d'amor

Polita,
inmensamén polita yes.

Como tiens l'amor
de Dios dentro de tu,
por ixo yes
tan rebonica.

E puedes amostrar
tanta polideza
porque a tuya vida
ye bondá.

E tot lo que ye polito
e divino
en tu se manifiesta.

Si quiero veyer
l'amanexer más bello
en tu lo veigo, sólo tiengo
que uellar os tuyos uellos.

Si quiero amorosiar
l'azul de Dios e o suyo zielo
sólo tiengo que buscar
ixe sonriso tuyo
e o brilo primaveral
d'a tuya voz.

Iste mundo tien reflexos
de paradiso porque i viven
sers d'amor
como tu, Raquel buena.

Cuan tiengo l'onor
d'espleitar d'a tuya presenzia
tot tien sentito e tot
alienta paz;
esiste Dios cuan despierta
l'alma con o beso d'a luz
e d'a bondá:
enta o zielo allora uellan
as miradas.

E si a nuei plega
e tu bi yes
perén plega con ella
l'asperanza,
tot aspera
sentir parolas tuyas
ta iluminar estrelas
de lo eterno,
alba bella,
plega la plevida de l'amor
e fas naxer en o disierto
chardins de paradiso.

© Chuan Chusé Bielsa

25 de octubre de 2017

Tu yes a mía cura

Foto: R. Jiménez

Tu yes a mía cura

Tu yes a mía cura,
yes o mío amor
e a mía amiga.

Cuan camino
yes o mío sol,
cuan te miro
os tuyos uellos me guidan
por os paisaches más bonicos.

Muller mía, yes
o mío goyo e a mía musica,
yes a luz d'a mía vida,
sin tu o mío corazón,
amiga,
no tien sol e no tien luna,
sin tu o mío corazón abita
en a nuei más fría
e yo soi o más pobre,
l'airera murmura
muito trista
en as carreras.

Amor, yes tu
a mía cura,
cuan veigo a tuya cara
e a tuya alma puras
perén en yo bi ha un sonriso
y estoi sano,
yes a mía luminaria,
a libertá.

Tu yes as lampas
d'a mía casa
e cuan me tresbato
e no te trobo
me pongo malo
e no bi ha que escureldá,
plora o mío corazón
en a mar de nieu
d'a tristeza.

Pero viene a tuya luz,
amiga, as rayadas
d'a tuya estrela,
e allora ya soi libre,
de nuevo tu me curas
e soi de nuevo a tuya luna,
te columbran os míos uellos
e de nuevo soi amor
e de nuevo soi feliz.

© Chuan Chusé Bielsa

Nota.- O poema Tu yes a mía cura ye una versión en aragonés d'o mío poema en interlingua Tu es mi cura.

9 de octubre de 2017

Ista patria mía

Foto: Chuan Chusé Bielsa

Ista patria mía

Estoi enamorato
d'ista patria mía...

Agora, me trobo en o paradiso
d'una tardada d'oro
en oblidata vida,
contemplando a sublime
inozenzia...

Podrán altros en o polvo
devantar a suya patria
falsamén gran,
perén querendo-se minchar
con furas guerras e dolors
patrias más bonicas...

Ista patria mía
perén contempla os zielos
e sólo busca amar.
¡Ai, a mía patria altiza
que sin luitar conquista
toz os mundos con parolas
d'inozenzia!

No digaz mentiras,
yo no tiengo una altra patria,
denguna idola muerta e fría
en ista tierra
tien ta yo valura,
no,
ista patria mía
sólo aguaita una luz pura,
ista patria mía, compasiva,
a dengún causa dolor
e no sape de tristuras.
¡Ai, yo en ella tiengo a casa
e por ella
yo morirba!

¡Ai, amor!,
que perén en l'alma mía
ondeye en l'alba
o siñal d'a mía reina,
que a lei mía perén seiga
fer a voluntá d'o más alto
corazón.

¡Ista patria mía...!
Cuan uello enta os zielos, a voz
d'a más alta bondá
fabla con colors d'eternidá
e l'unico poder d'os universos
s'ubre paso pronunziando
a parola d'a luz
que ya naxió dende o misterio.

© Chuan Chusé Bielsa

29 de septiembre de 2017

Aimar-te ye o mío tresoro

Foto: Raquel Jiménez Núñez

O mío tresoro ye aimar-te

Tot lo que teneba te lo die,
por tu soi rico e pobre;
sólo tiengo o tuyo amor.
Tot o mío tiempo en tu
lo gasté, e que nunca no me cobre
ni una purna d'a calor
que metié cada día en adorar-te;
por tu conoxié un oro
que en l'alma s'alza e nunca no parte.
Muller: aimar-te ye o mío tresoro.

© Chuan Chusé Bielsa

28 de septiembre de 2017

Amor por Catalunya

Foto: Chuan Chusé Bielsa

Amor por Catalunya

Catalunya, agora
t'inviamos
dende o zentro d'o nuestro corazón
cargamentos d'amor,
barcos de cariños,
libros e rosas e parolas
que te proclaman libre.

Catalunya, en ista ora
t'inviamos
tot ixo que nos dies
e que tu yes: una abrazada inmensa,
fraternidá, respeto.

Catalunya, agora
con tu s'achunta l'alma nuestra
como un unico pueblo
y en as tuyas plazas e carreras
nos trobarás esfendendo
los tuyos dreitos e o tuyo destín libre
con as armas invenzibles
d'a paz e d'a chustizia.

Catalunya, agora
que dende a patria más terrible
quieren esclafar a tuya dignidá
e buscan que t'achenulles
debán de l'odio más furo,
nusaltros t'inviamos
tot l'amor que alzamos en o mundo
e a solidaridá más gran.

Catalunya, perén dezide
o camín tuyo.
A la muller aimata
si se l'aima de verdá
e se la quiere conservar
cal dexar-la perén libre
e se la trata siempre
con amorosidá
e con total respeto.

Catalunya, dende iste
Aragón muerto
yo t'invío
airezicos de floretas salvaches
d'istos campos oblidatos,
en l'airera o mío esprito
con tu quiere volar
como un paxaro engabiato
que quiere libertá.

E que Dios
te bendiga perén,
Catalunya,
a tu que yes en a tierra
la patria más bonica.

© Chuan Chusé Bielsa

26 de septiembre de 2017

Lengua propia

Foto: Chuan Chusé Bielsa

Lengua propia

Poquet a poquet
va fuyindo tot lo falso
por os camins de fumo,
menos tu,
amor mío.

Poquet a poquet, os recuerdos
que uns altros en yo devantón
como un muro de uambras
marchan foscos, esfilorchando-se
como diaples,
por chamineras tan allenas...

Poquet a poquet
s'esbariza entre as mans
o miserioso polvo
que aconseguié arreplegar
sobre ista tierra;
bella cosa allora
parexeba la no-cosa.
Agora por as finestras
d'as angunias se'n va
un furo airaz de feredá.

Mesmo as parolas
van dexando caliens cambras
do dormiban.
Yo aquí ya no tiengo fogaril
do aparar as mans
ni calentor que amorosee l'alma.

As mías vozes nuevas se farán
con alientos muito altos en os zielos,
uellando fito fito a un sol en día nuevo,
en o silenzio fablará o corazón tuyo,
amor mío.

Yo ya no quiero vocables
que seigan sólo de tierra,
e no importa ya guaire
escribir e fablar con parolas
que dengún no quiera,
e ya no m'obsesiona
lo que se diga u se dexe de dizir
en dialectos moredizos.

A mía lengua
yo sólo la quiero
ta fablar con luz d'os zielos,
e no quiero parolas
como flamas en o fuego
que parexen cualque cosa
e no son que zenisas
que s'avientan en o zierzo.

Ya no quiero
emplegar parolas grisas
e sulsitas que no sirvan
ta puyar enta altos zielos,
t'aimar lo que dimpués d'o suenio
nax e ye lo unico bueno.

E ya no importa guaire
que remana yo
en soledá e silenzio
ta mundos que no aprezio,
sin poder fablar ta cutio
con ixe ambito muerto
de falsedá que dexo,
qué me se da a yo tot ixo
si yo ya sólo vivo
ta orar en o disierto
y yo ya sólo quiero
sentir a o mío amigo.

E ya no importa guaire
que vivan u s'amorten en o fuego
parolas que en os perditos tiempos
naxión chugando con o bardo
cuan encara en a ignoranzia
parexeba posible devantar
castiellos en infiernos,
agora con plevidas que son besos
marcho d'ista tierra
con divinas parolas enta os zielos
e yo ya sólo quiero
fablar en ixa lengua
d'o más alto silenzio
con tu, amor mío.

© Chuan Chusé Bielsa

17 de septiembre de 2017

En o mío país

Foto: Chuan Chusé Bielsa

En o mío país

En o mío país
tot alienta entalto.

En o mío país
regna la reina
de l'amor.

En o mío país
tot ye un danze
en libertá.

Toz os sers i son libres
e no son martiriziatos.

E si belún fa mal,
s'achenulla l'alma
e demanda perdón.

A fiesta nazional
ye, en o mío país,
reverenziar a vida,
no añader más daños
ni dolors a la esistenzia.

Tot reza
en o mío país.

¡Cuánto aimo
ista alta tierra!

En o mío país
bi ha exerzitos
invenzibles: sólo
bi ha, a la fin,
una fuerza.

En o mío país, os paisaches viellos
son veneratos como eglesias
e as casas son santuarios
con finestras ubiertas
enta estrelas de silenzio.

A lengua ofizial,
en o mío país,
ye a lengua viella
d'o corazón,
umilde, tota feita
ta fablar con o infinito.

A mía alma acubillo
dentro d'istas buegas;
ye a mía fortaleza.

Aquí bi ha orazions
cuan dentra la tristeza
e sólo bi ha puesto
ta un goyo que puya
dende una fuen eterna.

Viene a nuei
e m'aduermo deseyando que o buen Dios
perén eslicha lo millor ta la mía tierra
e que bendiga a la mía reina
de l'amor, e cuan despierto
grazias doi
por amanexer en ista luz.

No tiengo querenzia
difuera d'ista inmensa
alba,
que cada inte seiga
un altar ta onrar-te,
patria,
que perén Dios t'alze
en os suyos uellos.

© Chuan Chusé Bielsa

2 de septiembre de 2017

Iste corazón nuestro

Foto: Raquel Jiménez Núñez

Porque perén yo t'aimo

Si marchases
bel día
yo me'n irba por os disiertos mons,
astí do lo silenzio
tien a suya radiz.

Si te'n fueses
por uns altros camins,
amor,
tenerba muito luen
una casa asperando-me
arredolata de paisaches oblidatos,
con salas meditando
e silenzios orando,
una lentor d'agüerro
venirba con as oras tristachas,
libros viellos
amorosiarba con os uellos
pensando en tu,
aguaitarba por finestras sin luz
roseras sin rosas, gatas salvaches
en o chardín de polvo,
te veyerba a vegatas
en rayadas doratas de recuerdos
a la tardada
u en chisletas amorosas
de plevidas que son besos,
esborrando oblidos.

Tot en yo protesta e plora
cuan me faltas,
o estomago mío
siente un revolvino
d'angunias e tristuras
que no marchan
cuan no puede cualque día
u cualque nuei
saper de tu.

A desasperanza
apareix cuan no bi yes,
allora soi paixaro
por os zielos d'un azul
que se pareix a tu,
me'n voi buscando a tuya luz,
porque perén yo t'aimo.

Si os míos uellos
ya no tenesen
qui querese uellar-los,
si os míos labios
ya no tenesen
qui querese besar-los,
yo me'n irba enta un país
de calmos aires
e de divinos luscos
ta en tu siempre amorosiar-los,
sentir a o mío costato
a mía muller buena.

Si bel día
no podese trobar-te
volarba allora
enta la tuya esenzia:
plevidas lentas
fablando-me d'amor
con gotetas e perfumes
d'inozenzia.

T'ascuitar-te yo me'n irba
enta selvas sagratas de silenzio
e te ferba fiestetas
recorrendo zielos
e abrazando vientos,
en as fuellas bochando-se
sentirba o tuyo rezo,
a tuya voz besando,
e sentirba goyos e sonrisos
en as cantas d'os paixaros,
e cuan venise a nuei,
a bonico, a bonico,
nos aimárbanos
en o leito d'as estrelas.

E asinas, amor mío,
yo perén estoi vivindo
en tu,
e asinas, uella
iste corazón nuestro,
iste disierto
que ye ortal de luz
cuan plega l'alba
e troba chuntas istas almas.

© Chuan Chusé Bielsa

23 de agosto de 2017

Un biello poema en prosa en aragonés

Foto: Chuan Chusé Bielsa

Uluru

En as maitinadas, cuan o sol ye blanco-negro en o esmo, perén canta en a pinada d'o rabal (a o canto d'a cambra de yo) lo paxaro despierto. Bi ha encara brancas bibas y flors y gratuidá. Alabez sólo ye reyal ixa canta... Puede l'aire esbolaziar por as finestras d'a casa _cuasi_ albandonata. Pueden recuerdos lexanos en as carreras secas _como fuellas_ tornar de sopetón debuxando mans, trucando puertas. Puede que en o rectanglo d'os días, en as cambras esternas d'a bida encara brilen luzes tristas... ¡Ixo rai! Agora se siente esclusiba la canta dorata, a gola funda d'un paxaro d'edaz, dillá d'a muerte que secutió los templos como fuesas profanatas.

A canta d'as nueis diz: "Bende os trofeyos d'o egoísmo, bende os suenios d'atros obligatamén bibitos, bende os días que talloron en siñals allenos; en astrals de luz trobarás l'aduya d'esistenzia, estronca tantismo tiempo malfurriato, dalla la tuya cullita de foscors, desfá en a mesa d'o sacrifizio as parolas de diaples que tornoron en sangre os sons de dios y d'a nineza. Bi ha simiens d'una zerteza: baxo napas amariellas d'agüerro ye amán a tuya primabera. Ó, biene, torna, os mons y os güellos sin de midas, como Ulurus por adorar en a inozenzia, t'asperan en renunzias paradoxals, as pisadas d'a nuei ya marchan con tu enta l'amanexer que aculle o día. Y a l'inte..., a l'inte soi can, soi fuego en espelungas primichenias, a l'inte soi a reyalidá d'as fadas blancas, a l'inte plebidas en un zielo ecuatorial; soi l'aire que asume o bolito d'o esprito d'o despertar." A canta diz parolas d'alba, a canta ye bonica como un cuerpo que no tocaré, a canta no muere con o paso d'os beranos, a canta fa esclatar o tiempo y creya ondas d'unibersos en danze d'amor. A canta arrigue, quererba dar muesos a la polideza.

"Ascuita. A tierra que pisas en o yermo, crepazata, plena de camins como cullebras en o güembro de güeso, estió bandiando un mar azul que encara alienta en o silenzio. Siente. Bi eba olas que con as suyas bocas amorosiaban dalfins boladors de superfizies, bi eba azuls que dengún no alufraba, porque os sers bibiban ya entre azuls, s'afogaban as canseras sobre abisals aldas zelestes. Siente. No sólo bi eba mars. Atros Ulurus amostraban sobre as auguas dibinas caras; yeran islas polidismas, Ulurus de flors acuosas, de palmas laminando as plachas blancas, Ulurus multicolors como álbums insulars d'infanzia, con traquitos de bida en cada roca, en cada matullo, a cada inte; astí y allá brilaba o día esuberán como bientres u peitos de lei. Pero tamién, ó sí, acucutaban siñals d'a bida renobata: coscaranas _cascas de cuerpos_ dexatas tal begata por tartugas marinas, pelletas resequitas de cullebras, ausenzias en crepazas. Asinas doncas, planetas de luz baxo mars d'estrelas, gorgollos en a fuen d'a bida. Y una mesma esistenzia infinita".

Diz a canta: "L'alba crexién clama a Uluru. Os güellos despiertos claman a unos güellos de Humboldt, a un bolar de paxaros amariellos _canarios salbaches y libres_, en goyosa multitú, sobre islas de Montaña Clara, Graciosa, Alegranza, tierra guanche. L'alba crexién ye a promesa d'Uluru: no bi ha gabias en os zielos internos. No ye trista ista promesa: no son os mapas de fuesas, as lunas de paper, o puzle que o zerebro no remata d'acotraziar, no ye a buega d'a muerte, tan sólo ye a bida puyando enta os zielos, tan sólo ye a fe en o infinito, tan sólo lo cosmos marchando enta o gran corazón unibersal..."

Me despierto, ubro los güellos e me debanto d'o leito. Ó, sí, Uluru.

© Chuan Chusé Bielsa

Nota.- Prosa poetica orichinal en aragonés. Fue publicata con anterioridá en 1993 en o libro editato por Publicazions d'o Consello d'a Fabla Aragonesa que replega os treballos premiatos en o I Premio Literario "Billa de Sietemo". Forma parti d'o treballo "Diez poemas. Un paisache".

21 de agosto de 2017

Chesús entre os trigazals

Foto: Chuan Chusé Bielsa

Chesús entre os trigazals

Me'n iré con Chesús
por os camins amariellos,
entre trigos e disiertos.

Ubrindo uellos
e uditos,
a o pobre dando fruitos
e a qui no tien amor
o corazón.

No trobarez dengún
más bueno
que Chesús.

Si no ese apareixito
encara o nazareno
o mundo asperarba encara tristo
a plenitú.

E nos n'imos entre os trigos
con Chesús
e ya perén enta orizons azuls
marchamos en luz pura,
os nuestros corazons
plenos de tristura
trobón ya la suya cura
con Chesús.

E nos n'imos por disiertos
uellando enta altos zielos
e con luz e bardo e augua
ubrimos muertos uellos.

E nos n'imos con tu,
amor,
ta recullir l'alma
que perdiemos,
aunitos a Chesús
somos uno e somos buenos,
bi ha cullitas de miraglos.

Amor, iste ye o tiempo
de caminar con tu
en eterno sabado
por os camins d'o zielo,
Chesús,
ya sufriemos demás,
xordos e mutos e ziegos,
nos dies luz
e aquí nos tiens, con tu
e o nuestro pai
en a casa que busquemos,
a la fin
plenos de paz.

© Chuan Chusé Bielsa

Foto: Chuan Chusé Bielsa

16 de julio de 2017

E ta qué sirve a poesía

Foto: Chuan Chusé Bielsa

E ta qué sirve a poesía

E ta qué sirve
a poesía
si no ye t'amar-te,
Dios mío.

E ta qué sirve
escribir poemas
si no ye ta onrar-te,
Pai mío.

E anque tenese un río
de politos versos
plegando en o disierto
d'o mío oblido,
de qué me servirban
si tu no i plegases,
si a tuya parola
no iluminase
o infinito.

Por ixo
torno a tu
e ya me i quedo,
sol d'o día mío,
e soi feliz asinas,
versos acubillo
que en tu brilan,
leigo e bebo chislas
de rosada
en plegar a tuya alba,
no quiero tener
más ritmo ni más calma
que a eterna voz
que siente l'alma.

E cuan plegan versos
enta yo como plevidas
dende foranos mundos,
si de tu no me fablan
anque seigan politos
me quedo desnudo
en o ibierno,
enrunato de fuellas
d'agüerros perditos,
remerando aquel tiempo
en que dondiaba en suenios
feitos de fuego e de frío.

Agora uello
fruitos d'un árbol
que s'enradiga eterno
en a tierra más buena
d'o regno d'a poesía,
e si versos escribo
que no seiga yo
qui los escriba
sino a man
que l'Amor guida,
e que a cullita mía
suya seiga
a la fin d'o mío día,
que el la impla
compasivo e sin cansera
con a luz d'a suya vida.

© Chuan Chusé Bielsa

13 de julio de 2017

Sólo sape amar

Foto: Chuan Chusé Bielsa

Sólo sape amar

Oramos a Dios
y en ixo cal
que nos zentremos.

O nuestro Dios
ye sólo amor
e sólo sape amar,
e tot ye tristura
e tot está a escuras
e ziego
defuera d'ista luz.

Tu tiens a Dios
dentro de tu
e yo lo tiengo,
ilumina
o nuestro corazón,
que se fa templo,
tota altra luz
s'amorta con o tiempo,
sólo iste amor
en altos mundos
brila eterno.

E anque a beluns
pareixca inútil,
amor,
a Dios oremos
e no nos esbarremos
d'iste viero,
en ista luz vivamos e a ista luz
perén fablemos.

Un día,
apriseta, apriseta,
l'alba arriba
e como un miraglo, amor mío,
nos retrobamos
e uno nos femos,
divinos uellos
imos uellando,
se va desfendo
tota foscor
e va quedando
lo corazón,
internos zielos,
tota la resta
fuyó en silenzio.

Viene,
muller d'a vida mía,
en l'alba oremos
dando grazias
por trobar-nos
de nuevo aunitos
en ista vida que soniemos,
tota feita d'amor.

Cuan dende o peito
tremola o goyo
ploramos sin plorar,
fablamos a lengua d'ixa luz
que creix dende o misterio.

Allora nos dizimos:
ye iste o tiempo
que asperemos,
e nos n'imos a bonico caminando
por camins de delizias
agafatos d'a man,
as nuestras almas
dando-se besos,
istas almas
que tanto sufriban
solas en silenzio.

Viene, amor,
oremos os dos chuntos
en ixe puesto
do a luz naix,
que tot ixo
que nombremos con parolas
se tornen universos
de poesía,
as orazions que plantemos
ya creixen en paisaches
sagratos que deixemos,
a vida brila
en o chardín que tanto aimemos,
retrobato.

© Chuan Chusé Bielsa

4 de julio de 2017

Templo en o yermo

Templo en Piagordo

Tiengo un templo
en o yermo
do lo tiempo no existe.
Tot i reza:
divinos paisaches
dezaga d'as finestras,
dos siellas viellizas
e una pobra mesa
do s'escriben versos,
un ausén poeta
que abita o mío cuerpo.
A bonico lo sol
se paseya en o sulero...

A vegatas l'airera
visita o mío templo
e dentra e l'arredola,
allora tot i ora,
o silenzio despierta
e tot tremola
de polideza
(fabla l'airera
como una novia).

A mía caseta pobra
en o disierto...,
¡cuánto la quiero!
Cuan i fa sol
en o maitín
tot tien cara d'alegría,
como l'alma d'un viello
que yera muito sola
e troba buena amiga.

A la tardada
tot s'endormisquea
con solezicos e bisas
que amorosean.

Cuan viene o lusco
plegan poemas:
versos de porpras,
vrioletas, rosas
e oros
puros d'os yermos;
tot s'enamora
en a ora santa.

Lo que me cal
ye en iste templo,
yo tot lo tiengo
en un agora
que ye inte eterno,
cuan tot ye esenzia
cosa no i manca.

Un gatico m'aguaita
dende o silenzio,
feliz sin cosa.

Cuan suenio en a mía armita
yo me bandeo
entre inozenzias,
marcho goyoso enta ninezas,
cuan leigo libros
d'alientos altos
marcho volando
sin más deseyos
enta infinitos,
voi navegando
en luz de zielos
como bel nino
en secretos chuegos,
tot oblidato...

O mío templo
perén tan calmo...,
aquí a vida
perén entalto
está uellando,
cuan no bi ha tiempo
tot ye sagrato,
os universos
con colors fablan
e sonrisando...

A mía armita
tan chiquitica,
tan pobra e rica,
¡cuánto yo l'aimo!

Cuan pleve
bi ha musica
tamboriniando,
gotetas mansas
istorias van contando
d'as altarias.

A mía casa
chunto a l'oblido,
con un chardín
salvache tan polito...:
roseras e lilios,
pinos, moreras,
laurelers
e árbols d'o paradiso,
e una baseta
d'auguas d'archilas,
amarillencas.

E un gortichón
en a fondata,
con caseta
acubillando un puzo fresco;
allá dondean
as paixaretas,
i fan treballo
as abelletas...

Tot ye aparén
aquí
ta orar perén.

E viene a nuei,
a luna, luen,
reza
sobre o cabezo de Piagordo.

© Chuan Chusé Bielsa

30 de junio de 2017

Luminaria en sulcos

Foto: Chuan Chusé Bielsa

Luminaria en sulcos

Tornar lo que ye
uambra
en un lusco
de paz.

Deixar dezaga
tanto inte en que a tristura
yera navata en o río
más furo,
en que a vida yera roya
sangre que cremaba, bi eba angunia
en os puzos y en as mars
de toz os mundos.

Por qué alentar aires
sin luz cuan versos puros
feitos de libre airera e d'un sol fundo
creyando van miraglos
con parolas,
tot ye allora
una vida que amaneix
e tot color, cantando,
desveilando va ixa novia
d'o despertar más alto.

Asinas, amor,
no veigas e no digas
tristas, ai, tristas parolas
que sólo muros van vantando
entre tu e lo que yo aimo.

Viene, e con yo dizirás
parolas que mundos
de luz irán creyando,
amorosiarás letras como simiens
en sulcos altos,
luminarias en o mío sexo
a bonico irás plantando.

Yo arribaré como l'airera
que asperés,
como plevida devantando,
en cantar, milenta zielos
de delizias,
irán creixendo entalto
como fruitos
ixos besos
que plantemos con os labios,
será cullita
tanto amor en vozes
que sembremos orando
e acubilló en un templo
lo nuestro corazón.

© Chuan Chusé Bielsa

15 de junio de 2017

Libre con l'airera

Libre con l'airera

Me cuacarba
viachar con l'airera.
Tener sólo
radizes
en o libre zielo.

E visitarba países
diferens
e siempre os mesmos:
libertá
en a patria de l'amor.

Me cuacarba
volar con o mío corazón,
muito alto
puyarba en o mío suenio,
despertarba veyendo
un miraglo:
uellos que m'aguaitan
en o sol,
tot feito un misterio
revelato.

Me cuacarba tener
en cuenta de piez
alas
e ser ánchel en os zielos,
rezebir
tanimientres voi puyando
en l'alma muitos besos,
ser uno con l'Aimata.

L'airera tot lo besa
en os cantons sin tiempo.
Recuerdo:
yera nino y en a falsa
poemas
libre l'aire
rezitaba en o silenzio.
Yo ascuitaba.

Me cuaca,
agora que ya marchón
os tristes suenios,
ser poeta en as altarias
como lo yera aquel zierzo,
deixar versos en calaixos
d'altos zielos,
que a la mía Aimata cuaquen,
sólo ixo deseyo,
ella ye yo
e yo soi ella,
agora tiengo
patria en o misterio
e sólo soi amor
e sólo iste amor quiero,
oro con l'airera
e libre soi de nuevo.

© Chuan Chusé Bielsa

7 de junio de 2017

Parolas en Silenzio

Parolas en Silenzio

Ta qué aprender
tantas cosas en lo esterno
si tot lo bueno
brila dentro.

Aprender l'arte
d'o Silenzio,
ixo ye urchén
e nezesario,
aprender a ascuitar
a voz sin tiempo
que fabla en lo profundo
de nusaltros mesmos.

Estoi canso
e quererba espullar-me
de tanto inútil peso,
de tanto bofo espazio
ocupato por o vuedo:
repalmars, calaixos,
arcons rebutitos d'estapenzias
que no aduyan ni empentan
a volar ta do yo quiero.

Arriba un inte
en que ya no buscamos en os libros
(ixos que un día tanto aimemos),
alimentos ta o esprito,
nos veyemos sin cosa
e ye amigo lo viento,
e sentimos cómo viene, cómo marcha
perén sin cosa entre os didos,
e por camins disiertos,
d'airera vestitos,
sin deseyos de tierra,
marchar queremos
enta os zielos.

Y en un sospiro
tot ye silenzio,
como cuan un ser quiesto
nos deixa e se'n va por a costera
de l'oblido.
O corazón plora,
e o estomago tien un vuedo
de tristeza
que ya no lo imple cosa,
s'amorta o nuestro agüerro
e pleven glarimas ya d'ibierno
(anque no se'n veigan
a bonico van cayendo
por os campos de l'alma
sobre fuellas que ya han muerto).

Amor,
qué has de dizir-me,
res mío
ya no tiengo,
en os yermos ya no brolla
a fuen d'os suenios
e aspera la parola que tu digas
dende dentro.

E me'n voi, solenco,
espullato d'o pasato,
como paixaro u esprito
d'amor
viachando por os zielos,
por os abandonatos campos
marcho con o viento
buscando en altos mons
a tuya armita
en primavera sin más tiempo,
enamorato,
sentindo en libertá
parolas tuyas en Silenzio.

© Chuan Chusé Bielsa

5 de junio de 2017

Inozén pregaria

Foto: Chuan Chusé Bielsa

En o chardín d'os besos

Será e ye Amor
a mía unica luminaria,
a mía eterna amiga.

No seguiré o bayo
d'a visión trista
d'uns uellos
feitos sólo de carne.

Que yo sólo alze
a tuya voz
e os tuyos altos uellos,
Amor, que agafe
trozez d'o tuyo zielo
e que en faiga versos
cantando-te,
que siga o tuyo viero
e que no tienga
o mío esmo
un altro pastor.

Amor,
que nunca no m'esbarre
e me pierda por disiertos
que creman en o fuego
lo corazón.

Que a mía alma alzes,
Amor,
astí en o tuyo peito
e que yo sólo treballe
en ixo que deseyo,
que perén aguaite
os tuyos uellos
e o tuyo rostro iluminato.

Que a tu yo te cuaque,
Amor mío eterno,
ixo sólo quiero,
no deixes que marche
en soledá e silenzio
inabastables,
que m'esgalle d'o paisache
do s'alientan
os aires más buenos
e do reina la tuya polideza.

Que perén yo t'aime,
Amor,
en o chardín d'os besos
d'a inozenzia.

© Chuan Chusé Bielsa

1 de junio de 2017

Lengua de l'amor

Lengua de l'amor

A la fin
remanes tu,
amor,
diosa de l'amor,
e aparti de tu
cosa no existe.

Cosa no m'importan
as lenguas d'o mundo
si ya no me sirven
ta fablar con tu,
que yes tot lo bueno,
cosa no m'importan
parolas de palla,
de fuego furo,
de fumo fusco
e muerto.
De tot estoi canso,
pero de tu no,
a tu encara uello,
a tu encara aimo,
de tu tot aspero.

Tot ye dolor
defuera
d'o tuyo corazón
e a tuya uellata,
amor,
diosa de l'amor,
dolor ye tot
fuera de l'ambito
d'o tuyo alto campo,
fuera de l'airera
encara soflando
e clamando en l'alma.

En tu tot lo tiengo
e no cal que vaiga
a buscar miserias
do no bi ha res
e res no he perdito,
amor,
diosa de l'amor,
e anque en l'ausenzia
d'a no-cosa
perdese o sentito,
cualcosa de yo
encara asperarba
en a inmensa espelunga
de l'oblido,
encara en o silenzio
dondiarba un sospiro
buscando
a tuya voz que brila,
o melico
que m'aunise a la vida.

Amor,
diosa de l'amor,
antis aprendeba lenguas
de mentira,
e yera polito
fer mías parolas
con sabor a tierra
d'agüerro e a fuellas
cayitas.
Dimpués, o tiempo
en o polvo las se levaba
ta siempre,
xutas e perditas.

Aquí, sin tu,
tot ye enruna,
tot lo que se fa
sin tu
por un mirallo
en a casa más trista
pasa, fuye, puncha
en l'alma e se fa angunia,
dimpués te miramos
e nos besa la vida
una altra vegata.
Viens, pura,
e nos acarizias:
en tu somos calma.

Agora aprendo a tuya fabla
e la emplego de contino,
e contemplo as parolas
d'a belleza más alta
ta que nunca no se'n vaigan
d'o mío esmo,
parolas e augua sagrata,
parolas e plevida mansa,
agora os disiertos
son chardins aimando,
crebazas en l'alma
se sanan orando,
no quiero que partan
de tu os míos labios.

Con tu parla
agora o corazón
y en un inte marchan
as desasperanzas,
con tu tot lo falso
no ye ni recuerdo.
Viens tu con l'airera
e con tu nos n'imos
por campos secretos.

Tot muere, amor,
diosa de l'amor,
solamén a tuya parola
sobrevive a o tiempo,
con tu quedan esborratas
zenisas, glarimas,
escarnios, orrors e chemecos,
cuan a tu fablamos
e nos fablas tu
sólo bi ha luz.

© Chuan Chusé Bielsa

28 de mayo de 2017

Mai d'amor

Foto: Chuan Chusé Bielsa

Mai d'amor

En l'amor,
as mais son
os mons más altos
d'a Tierra.
O suyo amor
besa o zielo.

En l'amor,
as mais son
como a primavera.
En ellas
renaixe tot de nuevo.

En l'amor, as mais
forman o más bueno
d'entre toz os árbols,
ixe que ye santo
e da un fruito eterno.

A mai ye a vida,
a ella o buen dios
le dio o suyo amor,
e d'amoroseos
ella lo imple tot.
E ofreixe una mai,
de baldes,
abrazos e besos,
desveilos, treballos,
tot lo fa una mai
por veyer a os fillos
medrando e contentos.

Tan plenas as mais
son d'amor d'os zielos
que por un sonriso
en labios de fillos e nietos,
por veyer-los
marchar
por o buen camín,
regalan
tot ixo que alzan
en l'arca d'o peito,
vida e corazón.

Cosa no valdría
iste mundo nuestro
sin ixos diners
que claman amors.
E d'ixos tresoros d'adentro
en son bien plenizas
as mais,
en as suyas almas
oro deixó dios,
de seguida nuestro
ye lo que les dio
e ta ellas
cosa no se'n guardan,
por ixo en os zielos
son as más aimatas,
e cuan reziben
bel amoroseo,
e cuan un poquet,
a vegatas, les pagan
con a unica moneda que ellas
conoixen e gastan
dan a dios as grazias
con o corazón.

© Chuan Chusé Bielsa

26 de mayo de 2017

Por os camins d'amor

Foto: Raquel Jiménez Núñez

Por os camins d'amor

Yo sólo tiengo
diners d'amor,
soi pobre
dillá d'o mío dios.

Yo sólo viacho
por camins de luz
que van enta o sol
d'a vida sin fitas.

Da-me a mano,
reina mía,
mena iste corazón
enta zielos.

Yo ya sólo viacho
por a vía
d'os tuyos uellos;
ye a mía redenzión.

Rico soi
e pobre de vez,
rico cuan te veigo,
pobre si me'n voi
d'o tuyo costato.

E asinas no viacho
nunca guaire luen,
me quedo en a fuen
d'os tuyos miraglos.

E asinas en frescors de labios
m'aturo, descanso besando,
e asinas en uellos brilando
brolla una orazión.

Qué pobre soi,
dios mío, si bels intes
no me fa companyía
la mía reina,
qué pobre
sin viaches d'amor,
cuan ya no la veigo

Pero viens ta yo,
esposa mía,
con paz m'iluminas
e ya no m'esbarro,
con tu tot lo tiengo.

E asinas
nomás viacho entalto
por camins que aimo.

Bonica mía,
con os tuyos uellos
contemplando vas o Corazón,
e ya i voi plegando.

© Chuan Chusé Bielsa

Foto: Chuan Chusé Bielsa

12 de mayo de 2017

Naixer en o paradiso

Fotos: Raquel Jiménez Núñez

Naixer en o paradiso

E vas por os camins
con o tuyo amor,
e as colors
brilan con más goyo por do pasas,
naixen bendizions cuan uellas tu,
sonrisan flors e nos fablan
con perfumes, nos plega
una sinfonía de musicas
de rosas e azuls,
royos, vrioletas en l'alma,
verdes d'asperanza,
l'amariello d'os tuyos sols,
negros frescos en a nuei
con plevidas que nos aiman.

E te'n vas por a belleza d'a vida,
e a os sers más bonicos
te trobas cuan caminas,
e no importa guaire
que vaigas por camins
xutos u fangosos,
os uellos e sonrisos
d'os tuyos ninos inozens
tornan bardo u polvo en infinito oro,
son ánchels que tot implen de claror.
Yo contemplo ixos uellos
que tu trobas
e uellatas de divina claredá
fan que sólo quiera aimar.

E vas por os camins, amor,
e a eternidá
con tu quiere quedar-se
astí por do amaneixes,
dios quiere baixar e visitar-te,
recullir a tuya luminaria
ta la suya alta carroza,
e si fuese común a dignidá
d'a tuya inozenzia,
e si s'estendillasen como albas
as tuyas luminarias de bondá, o corazón
d'o mundo deixarba de plorar,
os verenos d'as tristuras no existirban,
nos uellarba
dios: en un inte
somos paz.

Veyer-te ye sonrisar
de felizidá, e caminar
por os camins d'o tuyo amor
ye olorar un perfume de musicas.
E tanimientres oras
zarras os uellos ta besar
cada noteta que a plevida más funda
nos invía
dende un zielo de delizias,
vibrando en dios
fas que naixcan mans e didos
como gotetas que acarizian.

E danzaremos, amor,
me deixaré levar
por a tuya bondá,
cuan brilen os tuyos uellos
aprenderé de tu e sabré volar,
cuan sonrises viacharemos
por as boiras
aimando como ninos,
dando chiros e más chiros
despertaremos en a mar
d'os amans, sentindo aus en alto
e ondas de sospiros.

Cuan bel día
me'n vaiga, en o paradiso
me trobaré muito solo.
Tot será perfecto
e, sin d'embargo, o zielo
estará griso,
tan triste que l'alma
tendrá l'angunia
d'os corazons vuedos.
Toz os días a mía soledá
s'amanará a la cleta
d'o s'achuntan os mundos,
asperando,
e no importando guaire
sin tu
a belleza d'os zielos,
me quedaré dondiando
por os camins d'o tuyo amor,
aguaitando cualsiquier cambeo
en colors e luzetas;
sé que has de alumbrar
a mesma luz cuan apareixcas,
perén yo i seré por ixos puestos
d'o recuerdo,
remerando as flors
luminosas que besas,
a tuya paz,
l'orizón d'os tuyos uellos.

E yo lo sé, amor,
bel día, aguaitando
los camins d'o retorno
te i veyeré arribar,
a bonico, a bonico,
repartindo goyo
a tot ixo que contemplas,
vendrá ta yo allora
a primavera en o chardín d'Edén,
naixerán en yo colors,
o mío zielo tornará a tener
o tuyo azul, o tuyo verde
tornará a regar
con auguas claras praus e ortals
en campos d'a mía alma,
o tuyo sol
tornará a amorosiar
o corazón,
a plevida tornará
a cantar con orazions,
con parolas creyarás
fuens e paixaros
e flors de divinas olorías,
tremolarán cuan te veigan
as fuellas de l'árbol
d'a mía vida, revifará
tot ixo que ye radiz
d'eternidá,
cuan me uelles
rematará la soledá,
seremos os dos
un sólo ser zanzero,
o perfume d'os tuyos uellos
será o beso que asperaba,
naixeré de nuevo
en o paradiso.

© Chuan Chusé Bielsa

28 de abril de 2017

Vivir en os tuyos uellos

Foto: R. Jiménez Núñez

Vivir en os tuyos uellos

Dengún no me dizió
que a vida yera
tan fázil.

Solamén uellar-te
e no uellar
a denguna altra parte.

Dengún, dengún
no m'amostró l'arte
d'abitar os tuyos uellos,
e con tot o saper
e a luz d'o corazón
abandonar-me
en ellos.

Amor, da-me
a voluntá ta nunca esbarrar-me
d'o camín que leva
a aimar-te.
Tu lo sapes,
a mía vida estió muito aspra e trista
e plena de treballos,
marché muito luen,
estié barco que parte
enta l'abismo,
pasión que arde
inutilmén, o corazón
cremando-se,
os míos paisaches
busqué en os miraches
d'os zinco sentitos.
Tot estió grotesco,
un escarnio, un contino alueñar-me
d'a paz d'a tuya casa.

Perdié mars de tiempo
buscando por totas partes
lo que tan sólo se trobaba
contemplando-te.
Cuántas feritas en a carne
y en l'alma,
cuánto absurdo navegar
ta a bonico ir oblidando-te.

Me queda, amor, dar-te
lo que remane d'o naufrachio
e desincusar-me
por tanto indigno viache,
siento tristura
por tanto inte afogato
e un goyo eterno
por trobar-te.

Da-me as tuyas mans, amor,
prene-me, leva-me
astí do los tuyos uellos
brilan, devanta-me
enta la tuya luz; será aimar-te
vivir en tu mirando-te.

© Chuan Chusé Bielsa

17 de abril de 2017

Canta de luz

Foto: Chuan Ch. Bielsa

Canta de luz

a felizidá
ye abandonar-se

fablar
clamando-te

uellar
buscando-te

aimar
e asinas devantar-me

au soi
que busca o suyo niedo

e o paisache
que perdió

siga yo voz
que a tu ore e cante

o mío vuelo no ye cosa
sin sulcar-te

sin tu no bi ha viache
enta l'aurora

o tuyo viento traye
alas ta o corazón

allora con amor
por equipache

nos n'imos
do tu aimes

e deixo lo ego
esfilorchando-se

e seré alas
en alto aire

ta trobar-te
quiero deixar-me

e serba oblido
que tu recosirases

e serba taca
que tu lavases

en alma
que uellases

e serba tiempo
que esborrases

y eternizases
con sayetas de luz

o lusco arde
e tot parte

e yo quiero cantar-te
como poeta-paixaro

bandiando-se
en alto

en tu s'abandonan
os míos uellos

rezando-te
en campos que t'aguaitan

allora voi amor
do tu quieras levar-me

será o mío viache
aimar lo que tu aimes

seré alba
en día que devantes

vida seré
con parolas que proclames

canta de luz
en despertar-me

© Chuan Chusé Bielsa

14 de abril de 2017

Chuntos

Raquel Jiménez Núñez

Tiengo lo esposo que aimo

Ye tierno, amoroso,
de noble corazón,
piensa en yo a diario,
a mía voz
ye a suya melodía,
m'aima e me proteche,
en tot s'entrega a yo.

Ye o mío mundo
e o mío universo.
Ye un miraglo d'o zielo.
Ye l'ombre que sonié
e oré a dios.

Ye o mío esposo, a mía vida,
somos almas bezonas
aunitas con l'armiella de l'amor.

Imos viachando
días e nueis, chuntos
en pensamiento, esprito e alma,
sin que importe guaire a distanzia
que desepara os nuestros cuerpos,
que mesmo fa más fuerte
o nuestro amor.

Ye o mío esposo
un ombre pleno de bondá
e tien tot ixo que buscaba
e que me cal,
yo li doi os míos días
e as mías orazions,
o mío corazón
pronunzia o suyo nombre
astí en lo más profundo. Aimo
as suyas cualidaz,
o suyo interior.

Somos dos soniadors
vivindo lo miraglo
que nos aunió.

Nos cuacan as mesmas cosetas,
tot lo sentimos por igual,
ye sagrato lo nuestro amor,
bendezito.

© Raquel Jiménez Núñez

Traduczión dende o castellano
feita por Chuan Chusé Bielsa

13 de abril de 2017

11 de abril de 2017

Aunitos en lo eterno

Aunitos en lo eterno

Estoi enamorato
d'a tierra más bonica d'o mundo.
I bebo zielos.

Estoi enamorato
d'a muller más chenerosa.
I leigo un libro eterno
cuan d'amor brilan uns uellos.

Estoi enamorato, e anque o frío
clama encara en o branquil
d'o mío cuerpo,
e anque en l'alma
disierta
encara dentran fuellas muertas
en as cambras de tristeza
d'ixe agüerro que durante añadas
devanté, vozes sin luz,

uello a traviés d'as tuyas finestras,
muller mía, e arriba amor e vida,
tot de vez, e ye un miraglo:
viens con a plevida
más calma e sagrata
a despertar-me, e tot anunzia
un nuevo naiximiento,
s'imple o peito
como cantara de delizias,
invía dios una musica
muito funda e muito alta
e nos aunimos en lo eterno.

Si escribo poemas será
ta orar, ta sembrar
en tu os míos uellos,
ta dizir-te que en tu yo m'abandono,
en tu que yes amor zanzero. Cosa
no tiengo e cosa no aspero,
ye o mío tresoro poder veyer-te en despertar
e que marchen apriseta os míos suenios.

E dimpués, amor,
escribe tu poemas
con letras de luz e d'oro eterno,
en a nuestra tierra entalto
devantaremos con parolas
paisaches redimitos
e serán chardins d'o zielo,
devantaremos amors
que viviban en silenzio,
vozes en a divina lengua
d'o nuestro país viello,
en tu l'amor renaix e se fa nuevo.

Estoi enamorato
e tot sape por qué,
porque fablas tu
e vibran d'amor os universos,
siento a tuya luminaria
buscando tierra
e buen tempero,
e yo respondo e digo
que en os sulcos d'o corazón mío
acullo yo ixos uellos
do brila la inozenzia,
do abitas tu, muller,
a unidá de l'amor.

© Chuan Chusé Bielsa

Luna, luna

Foto: Chuan Ch. Bielsa

Luna, luna

A luna dezaga d'o mon
va acucutando
e iluminando a nuei
en un mundo do solamén existen
a tuya presenzia e o mío amor,
que viacha en a distanzia
a traviés d'o tuyo corazón.

Cada pensata se torna
en vida e felizidá
con a luminaria más polita,
que cada día amorosea la tuya piel
con a suaveza de l'amor.

Luna, tu que lo veyes,
di-le cuánto yo l'aimo e lo estranio.

Ye un paradiso ixa tierra
con as suyas montañas tan bonicas
do fablan de yo
los tuyos sospiros de fe.

Astí viviremos, en ixe paradiso,
con a luminaria de l'amor.

© Raquel Jiménez Núñez

Traduczión dende o castellano
feita por Chuan Chusé Bielsa