14 de agosto de 2010

Poesía

O viache d'o poeta

O poeta escribe poemas
porque se fizo un machico
vueito en o suyo mundo,
porque se xublidó d'el mesmo,
porque se capuzó en a mar
d'a no-cosa, sobre o lusco.

Desaparexió en un inte
que parixeba eterno,
dixó d'esistir, escribió
un Poema; lo mesmo
fa lo día cuan ba naxendo
dende a nuei: ye l'alba.

Dimpués d'a no-esistenzia
naxión as luminarias.

O poeta morió
ta que naxese a Poesía.

Si o poeta no morise,
sin a suya umildà,
dengún poema naxería,
a más funda polideza
ta cutio amagada quedaría,
allora, en as lexanas selvas
d'un misterioso planeta:
a Vida.

Pero lo poeta marchó
con as alforchas vueitas,
se dixó ir como navata
sobre o río más altizo
enta la más bonica mar,
enta l'unico país que verdaderamén esiste.
O poeta tot lo dixó aquí,
albandonó as cosetas suyas, materials,
sobre ista Tierra
buscando atros tresoros;
dende a no-cosa rechirando
columbró a la fin as plachas d'a mesma eternidà,
do perén alientan vírchens os misterios
ta qui busca morindo, sin buscar.

O poeta trobó gotetas d'oro
en a nuestra interna, xublidada
espelunga de Silenzio,
diamantinas cataratas,
saltos de frescors sobre l'aurora,
auguas en o esprito más que claras, goyos
que ban crexendo sobre l'alma
y que nunca no engañan
ni rematan.

O poeta tornó, nos ufrió
a suya cullita d'asperanzas,
luz d'amor, paz soniada,
zaicas ta calmar a sete y a tristura
d'os yermos en ista escura
Tierra de materia, perén en busca
de Poesía, sagrada danza.

Chuan Chusé Bielsa