28 de enero de 2022

MINAIRE

MINAIRE

A vida, ¿qué ye? ¿No ye
desapegar-se de tot d'allá afuera, ir perdendo
asperanzas e luitas, dexar
en oblidatos puzos
esfuerzos que faziemos ta cosa?

Me fa goyo que tu seigas rico aquí.
Me'n fa goyo, pero güella
ixos tresoros: palazios e salas ya feitos
enrunas, e l'oro furtato, e l'oro plorato, e l'oro
en miraches, e l'oro
fuyito, e l'oro cremato u de chelo, e l'oro
de bardo d'os buscaires d'oro
en minas d'o tiempo.

Muito bien está ir-se-ne bel día
e aquí no dexar cosa, sublime
fracaso e esito sublime
ser polvo u zenisa en os mundos vuedos,
tornar-se silenzio e marchar
do a poesía tienga o suyo regno
en atro universo.

Asinas que güello
dentro de yo e a tu t'aimo,
aimada eterna, a tu
que perén yes con yo, tan allena
a tot ixo muerto
e a ixa barbarie que en claman a vida:
sers minchando-se, a dolor crexendo
con cada asperanza, o escarnio
dezaga de tota belleza, o vuedo
dezaga de tota aparienzia, a guerra
contina que astí nunca atura.

A tu t'aimo, Amor, e poso en tu
corazón e güellos,
e anque pasasen milenta eternidaz, en tu
encara seguirba creyendo, a tuya arribada
perén asperando, minaire
de luz, defuera de tu
yo a dengún no tiengo.

© Chuan Chusé Bielsa