20 de noviembre de 2009

Recuperando bel poema biello

Almendreras en un campo albandonau

Almendreras en o silenzio
Foto: Chuan Ch. Bielsa

En o camín callau

A! Ye difízil escribir un poema.
UN POEMA...
Cal baxar ta las barellas
d'os güesos y o carnuz.
Cal fer a casa
en cados y raboseras.
Cal tirar-se como polbo
los bestius y lo que tiengas.
Ye difízil escribir un poema.
UN POEMA...
Ye arrullar en fumaral
como traste la riqueza,
fincar-se de chinullos en a piedra,
acachar os güellos
enta la tierra y las cullebras,
emparar a fren
en a finestra d'a no-cosa,
zarrada,
de fusta querada y muerta.
Ye aparar os besos
d'as gotas espulladas
de tronadas salbaches sin cadenas
en caxos y ninetas,
en o güembro solenco d'a tristeza.
Ye aimar agora en a derrota
as aspras ziudaz negras
d'os cucos y replegar-bi
a luz d'as suyas fuesas.
Escribir un poema ye difízil.
UN POEMA...
Cal chirar-lo tot
en orazión enta o misterio,
cal dixar que a boluntà
la prenga toda o zielo.
Ye dixar que te prengan boiras pretas
como goteta fresca.
Ye cuasi no tener ni carne,
no aber pelleta ni de fiera,
ye bibir
como ombre u bestia
en una borda bueita,
amorosiada por plebidas y oblidos
y soledaz amarillencas.
Escribir un poema ye difízil.
UN POEMA...
Cal aber dau toz os espazios
d'a conzienzia
a lo que quiera l'alto zielo
que yo seiga,
a lo que o zierzo quiera
que yo beiga.
Cal aber dixau a casa
por a pregaria nueiturna
d'as estrelas,
cal caminar sin de cosa
en o país de l'ausenzia,
planas y planas sin meta,
sólo cantas de distanzias,
cantas de paxaros yermas.
Ye difízil escribir un poema.
UN POEMA...
Ye esborrar o propio nombre
en ista Tierra,
fundir-se en o bardo
de toda bida ziega,
disaparixer en o tollo alto d'a tronada,
en o camín callau
y en a fe sacra
sin de buegas.

Chuan Chusé Bielsa

Nota.- O poema publicato astí alto lo escribié ya fa muitismo tiempo, en os primers nobanta, en un atro sieglo doncas _no ricuerdo a calendata esauta_, y forma parti d'ixos poemas que o poeta no remata d'incorporar a la suya obra, y ban quedando xublidatos en bel alpartau calaxo _poemas que muitas begadas se trafegan ya ta cutio.

Son poemas que s'escriben en bels intes perdius, esfilorchaus, en o tiempo _¿atemporals?_, plenos de berdà poetica, espullatos. Tan buedos d'ego i son, que a begadas o mesmo poeta los beye como una mena d'amaus monstros que biben difuera d'iste mundo, pero que a la fin, por ixo mesmo, puede que sigan portadors de bellas gotetas d'una rosada d'eternidà.

Por ixo a begadas o poeta gosa publicar ista mena de poemas, dimpués de trobar-los con sospresa, popiellos, entre barrechas de papers biellos. Por ixo istos poemas dixan a begadas o suyo reino de calaxos silenziosos. Por ixo lo poeta gosa publicar-los; porque remera que cuan los escribió, allá luen en una epoca de silenzios, tremolaba una sinzeridà gran. Y solamén ixa rara sinzeridà ye autentica poesía.