15 de enero de 2013

Una altra poesía xublidata

Toro

Toro,
a tuya arena la mía arena,
a tuya fin a mía fin,
a sangre tuya la sangre mía.
Toro,
cuan cayes
os aplausos baxo lo sol
te fan beber en o campo d'o polbo
(a tuya cruz amariella),
cayes
sobre os brazos d'o dios indefinible,
o dios que nusatros no tenemos,
puyas
(ya lo has perdito tot)
enta ixe gran xublido que ye o paradiso.

Toro,
¿quí ye con tu en a ora d'os claus?
Solitario-solitario
o tuyo adiós a la Tierra,
espullato,
cualcosa bi has ganato
dimpués de lunas y añadas,
una mortal ferita y un gorgollón de sangre
y unos güellos nublos que puyan
enta l'angluzia d'o respetable.
Umillato-umillato
en a plaza plena-plena d'espatas,
yes toro finalmén
de fren y achenullato cara ta l'infinito.

Ploro,
no soi pas millor que dengún atro,
pero soi d'a tuya raza toro,
ploro sobre o tuyo cuerpo
albandonato,
ploro y como a tu
me fan bergüeña las güelladas
en a ora d'a zaguera intimidá.

Ta tu remata o suenio
toro,
tu que ya conoxes a sabor d'a muerte
en as entranias,
luen-luen d'as casas de dios d'os ombres,
tu toro
en a tuya casa de dios berdadera,
ta tu remata con una espata ya ista Tierra,
s'ubren toro
as tascas imbisibles sin de cletas,
tu ya has pagato lo pre d'arrozegar a bida,
a tuya corona lebas toro,
as tuyas royas banderillas,
a tuya corona d'os ombres,
a tuya corona d'espinas.

¿Dó ye o tuyo país toro?
Creyebas que o tuyo país yera iste
(ai! también yo
creyeba que o mío país yera iste),
ye o país d'a sangre toro,
ye o país d'o escarnio toro,
o país que en o mundo
ye o país d'a muerte toro,
do a muerte ye a fiesta nacional
(¡naxiemos
en o país d'a muerte!),
país d'a dolor toro,
tierra trista toro,
anque a tristura se i bista a ormino
con os sons de clarins y castañetas,
ye o país d'a rabia toro,
dos espatas royas de fuego
sobre a enclusa d'o infierno.

Un atro país toro
agora trobarás,
un atro país _o berdadero_,
allá do ye posible toro
emplenar sin de bergüeña las caras nuebas
sólo de besos,
a carne biba toda
sólo de besos,

esiste toro ixe país,
allá do se perfuman os campos libres
con silenzios.

Chuan Chusé Bielsa

• Poema escrito en 1991. Recuerdo que en o suyo día lo escribié como un omenache a ixe noble ser que ye o toro.