5 de marzo de 2014

No bi ha notizias

Güe no bi ha notizias

O sol, a la tardada, s'acuesta
en as piedras d'os biellos ripazos.
L'aire tien una color amariella
güe, anque ye pleno de fredos.

L'aire canta como un nino
e no traye notizias
d'o mundo.

Yo m'asiento cuentra o ripazo
que debantó, piedra a piedra, mi pai,
e me torno en sargantana
amarillenca. A tierra beigo
de l'ortal resequito, os árbols
sondormitos, a leña feita
en a remolda. Zarro los güellos.

E boi contemplando lo que soi;
no bi ha notizias güe e tot
ye calmo. Solencas as abenitas
d'os sentitos.

Agora ya no esisto.
Ni tan sisquiera bi ha infanzia
en as distanzias. Dexo que charre
l'airera bueda. A suya boz
ye una canta de luz, sin sospiros,
que ba desfendo lo tiempo
sin parar cuenta, abonico.

Güe os mapas d'o mundo
son disiertos, e a yo me cuaca asinas.
L'airera ba desdebuxando países,
ziudaz, montañas, ríos.
Desdebuxando ploros e risos,
desdebuxando pasatos e futuros.
Atlas plenos d'unibersos s'esbafan
en a no-cosa, como si nunca
no esen esistito.

Por un inte bi ha tregua eterna en Palestina,
por un inte ye libre o Saara
Oczidental, no bi ha cadenas en o Tíbet,
reziben os treballadors un trato digno,
o mundo ye femenino,
no pasa fambre dengún nino,
debantan a capeza os pueblos natibos
minorizatos,
os pobres animals ya no son martiriziatos,
retornan os politos paisaches
que fueron destruyitos,
por un inte no bi ha ya más esferras,
por un inte no bi ha lingüizidios
en a mía tierra,
por un inte a lo menos
remató lo triunfo d'o fuerte
sobre o feble, por un inte se'n son itos
toz os soldatos enta las suyas casas
en l'olbido,
en un breu inte calloron totas as armas
en o calmo país d'o infinito.

Por un inte soi o nino
que sufrió e que agora chuga,
soi o biello que recobra toz os amors perditos,
toz os tresoros, amigas, amigos.
Por un inte ya no crema e ye zenisa
tot ixo que de yo enrunas fizo,
como un fuego arredolando
en nuei roya o corazón.

Güe no bi ha notizias e no cal
que en a mía capeza se debuxen
os prefils de totas as fronteras.
Güe buelan e marchan sufrimientos
con l'airera. Cansera
de tanto suenio falso.
Como bella sargantana sondormita
en o ripazo, agora descanso en altas tierras.
E boi esborrando los fracasos
que rebutioron tantos días míos de tristezas.
boi olbidando tot ixo que no soi,
tot ixo que no importa.

Güe no soi esclau e canta
o goyo dentro d'o mío canto,
como si se desbeilase en yo
sólo lo que soi e no s'amorta,
lo que perén soi estato,
lo que perén aspera dezaga de tota
falsa puerta.

A mar ye d'oro e plata en as ringleras
d'oliberas, a mar dillá de tota mar,
ye eterno lo sol e ye a luna eterna
iluminando as flors d'as d'almendreras.

Güe no bi ha notizias d'o mundo.
Güe amor e belleza.
Güe silenzio. Sólo ixo.

O disierto ye agora un berchel,
os muertos biñers son agora altos biñers
que dan fruito en o paradiso,
con ugas que son estrelas de colors
bendematas por bel poeta-nino.
Zielos d'infanzia
nos trayen una plebia feita d'alba,
un néctar que en l'alma ye naxito,
una paz que bebemos, bibimos,
antizipando lo nuestro eterno manantío,
auguas en a mar más alta,
o nuestro destín, o nuestro país bonico.

Chuan Chusé Bielsa