28 de abril de 2017

Vivir en os tuyos uellos

Foto: R. Jiménez Núñez

Vivir en os tuyos uellos

Dengún no me dizió
que a vida yera
tan fázil.

Solamén uellar-te
e no uellar
a denguna altra parte.

Dengún, dengún
no m'amostró l'arte
d'abitar os tuyos uellos,
e con tot o saper
e a luz d'o corazón
abandonar-me
en ellos.

Amor, da-me
a voluntá ta nunca esbarrar-me
d'o camín que leva
a aimar-te.
Tu lo sapes,
a mía vida estió muito aspra e trista
e plena de treballos,
marché muito luen,
estié barco que parte
enta l'abismo,
pasión que arde
inutilmén, o corazón
cremando-se,
os míos paisaches
busqué en os miraches
d'os zinco sentitos.
Tot estió grotesco,
un escarnio, un contino alueñar-me
d'a paz d'a tuya casa.

Perdié mars de tiempo
buscando por totas partes
lo que tan sólo se trobaba
contemplando-te.
Cuántas feritas en a carne
y en l'alma,
cuánto absurdo navegar
ta a bonico ir oblidando-te.

Me queda, amor, dar-te
lo que remane d'o naufrachio
e desincusar-me
por tanto indigno viache,
siento tristura
por tanto inte afogato
e un goyo eterno
por trobar-te.

Da-me as tuyas mans, amor,
prene-me, leva-me
astí do los tuyos uellos
brilan, devanta-me
enta la tuya luz; será aimar-te
vivir en tu mirando-te.

© Chuan Chusé Bielsa