14 de diciembre de 2017

Remane una orazión

REMANE UNA ORAZIÓN

A la fin remane
una orazión, tot
un infinito

E toz os altros mundos
se'n son itos.

Arredolato
de milenta fuegos, amor,
da-me frescors,
una orazión.

Si se cremó
a mía vida e tot
lo que sonié, si zenisas fuon
en ista tierra
tantas patrias miseriosas
que parexeban tot
e yeran res,
amor, en ista nuei
enziende una candela
e da-me una orazión.

A la fin
remane a soledá,
e podré ser
coscarana de bestia
en a varella yerma de l'agüerro
u fuella en suenios,
pero que vienga e cante
a tuya airera, amor,
sobre iste cuerpo;
dende ixos mons
azuls que tanto aimé
alienta e da-me
una orazión.

Solenco me'n iré
por os camins d'os suenios
e tot estará bien,
ixo ye lo que gané,
pero que bel paxaro, amor,
volando en o silenzio
d'a tardada
me cante una orazión.

Yo ya lo sé,
cuan se fan as cosas malamén
ista ye a chusta recompensa:
marchar ta cutio
en soledá por os disiertos
cuan ya dengún no te recuerda.

Pero, amor,
si una orazión
encara m'acompaña
como esposa e compañera,
seré en varella muerta,
si tu lo quiers,
encara airera que te besa.

© Chuan Chusé Bielsa