16 de diciembre de 2022

LUEN D'AQUÍ

LUEN D'AQUÍ

Luen d'aquí
os yermos son silenziosos,
una fuen con as suyas parolas,
tan calmas, me fabla.

Luen d'aquí
perén aspero atras añadas,
tan altas.

Remero ixa poesía
que teneban os días,
yera nineza la plevida
u o sol a la tardada;
tot aimaba.

Luen d'aquí,
camins amagatos entre as fuellas,
vida que perdié sin parar cuenta,
luscos e falsas do uno ora
como un nino.

Agora aspero
retornar a ixe disierto
e que m'aculla
a tuya armita silenziosa,
aguaitar en ixos zielos
un siñalín d'o qu'he perdito.

D'o tiempo no en conoxié cosa,
de nino pasé a viello,
luen d'aquí me trobarás
en espullato agüerro,
o viento me i portió una primavera.

Agora repleco que caleba
en a vida ya en primeras ir aimando,
no estrafollar oras e oras sin sentito,
que caleban abrazadas, sin aturar
emplir-nos de cariños.
Oblidar tota la resta.

Tanemientres m'aimabas
yo aimaba estapenzias
(e no sé ni o que feba),
luen d'aquí, si m'asperas,
veyerás que a la fin he comprendito.

© Chuan Chusé Bielsa