17 de julio de 2024

TIMONERA

TIMONERA

a la fin
plega lo sin-tiempo e
somos o campo sobre o que as rayadas
e a plevida cayen

devantas con parolas os amors
Timonera

tot ye bueno cuan en calma
tornas tota mar

a nuestra nau enterament habitas

a os naufragos feneixitos
que ya solo en tu pueden confitar
los te'n levas enta os cielos porque
a la tuya voluntat ya son sozmesos

porque ya no poderban fer una atra cosa
ta vivir
sino seguir-te
Timonera

albandonar cal a nuestra inexistencia ta
en tu naixer e tot prener d'ixas mans tuyas

cuántos camins fan falta ta saper
que yes tu o camín e nusatros
sin tu nos tresbatimos e acoramos

e asinas t'aimo porque no existo sino en tu
e res no puedo aconseguir sin que me guides

no puedo yo ni devantar
en ista tierra ni un niedo ta paixaros
ni un brin de cosa con as pensadas mías

por ixo Timonera
portia-me en a tuya isla por mars blosas
e deixaré ta cutio as plachas de folías

replequé que tot ye o tuyo amor
e plenizo goyo somos cuan somos
lo que yes

a impotencia ye enta tu
o puerto de partita

Timonera
ya solo puedo aimar-te

© Chuan Chusé Bielsa


- Versión en castellano:

TIMONEL

al fin
llega el sin-tiempo y
somos el campo sobre el que los rayos
y la lluvia caen

levantas con palabras los amores
Timonel

todo es bueno cuando en calma
tornas todo mar

nuestra nave enteramente habitas

a los náufragos muertos
que ya solo en ti pueden confiar
te los llevas a los cielos porque
a tu voluntad ya están unidos

porque no podrían hacer ya otra cosa
para vivir
sino seguirte
Timonel

abandonar es preciso nuestra inexistencia para
en ti nacer y tomarlo todo de tus manos

cuántos caminos hacen falta para saber
que eres tú el camino y nosotros
sin ti nos extraviamos y extinguimos

y así te amo porque no existo sino en ti
y nada puedo conseguir sin que me guíes

no puedo yo ni levantar
en esta tierra ni un nido para pájaros
ni una brizna de nada con mis pensamientos

por eso Timonel
llévame a tu isla por tus mares
y no a mis playas de quimeras

comprendí que todo es tu amor
y pleno gozo somos cuando somos
lo que eres

la impotencia es hacia ti
el puerto de partida

Timonel
ya solo puedo amarte

© Chuan Chusé Bielsa

11 de julio de 2024

DILLÁ DE TOT

DILLÁ DE TOT

e aquí
do está
prohibito acariciar

yo quererba amoroseos
como una casa eterniza

t'acaricio
e alzo lo tacto d'o tuyo rostro

devantaré vuelos e estremezos
en un cielo que no cumpla anyadas

e aquí do
están
como tallatas as mans t'aimar

amoroseo a crosta d'un árbol
puyando e baixando los polpillos

amorosié
a cheografía d'un amor
e recorrié os suyos países de colors

pero se tresbatió aquel atlas
e no sé si ella e yo
nos aimemos de veras

anque dicise tantas de vegadas
que yo yera o millor en ixo

lo que se'n va no ye amor

aquí
do as pelletas se fan viellas
sin cosa que tovament
las impla de terneza

amoroseo iste libro
que diz que solo existe o cielo

que tota atra cosa fa frau

amoroseo voces
(e no cal pedir permiso ta ixo
encara)

porque bi ha voces tan politas
que son perfumos dillá d'a piel

no devantaré aquí ya
denguna casa

pero devantar una casa eterniza
de caricias

ixo sí

cuan ya os anyos que nos restan son
tan poquez

dillá de tot ye
bienaventurato acariciar

o goyo tornato en dance e en
táctil
unidat de luz

cosa-cosa

cosa bi ha sin amor

© Chuan Chusé Bielsa

4 de junio de 2024

MINISTERIOS

MINISTERIOS

Bel ministerio d'o silencio
con siede en a varella,
do canta sin deseyo
bel paixaro,
e cuasi ni se siente.

Oración fácil
de fer:
asentar-se en a silleta tanemientres
afuera suenan plevias.

Yo querese que ixe mont
que tanto aimo
remanese inútil e ta cosa
no servise, ni ta i meter
molins, panels;
indiferent ta tot
o que no seigan altarias.

Ministra d'o susiego:
sargantana
aimando a o sol en o ripazo.
Ministras d'o sin-tiempo:
oliveras amigas de poetas,
albandonatas, e mesmo
más reverenciatas
si ya secas;
jarmientos d'un vinyero
ya oblidato, secretarios.

Ministerio de paisaches
ta o miraglo que más aimo:
camins do paseyemos
de chiquez, sagratos,
e planas do l'airera va de goyo
bailotiando,
sasos que o sol besa,
disiertos que s'ubren como biblias,
con vieros que s'adentran enta islas de secretos.

Ministerio d'as parolas ya más viellas,
que s'aprendan en escuelas
como ritmos
e tresoros de sabieza,
esdevenidero
ta qui tienga alma de nino.

E uellar enta o misterio:
ministerio d'altos cielos,
aturar en o infinito,
agafar bel inte eterno
ta meditar e fer,
fluindo, o que cal que seiga feito.

Ministerio d'a luz
e d'auguas claras, azuls
ya sin más tacas,
ministerio de luscos
e de nueits (suenios calmos),
ministerio d'o descanso,
ya sin priesas, contemplando,
ministerio d'altas albas.

Ministerio d'afers d'a compasión,
ministerio ta o remate ya d'as guerras,
ministerio t'árbols
e t'animals e plantas,
ministerio d'o treballo
susegato, emplindo vocacions,
ministerio d'a tierra
e fruitos sanos,
ministerio de libros e cultura,
ministerio ta poetas.

Ministerio d'a inocencia:
corazón.

Ta qui isto leiga e quiera.

Presidencia de l'Amor.

© Chuan Chusé Bielsa

FOSAL

FOSAL

qué adentro en o fosal
bi yera yo

en o regno callato
d'os muertos

astí bi eba chent
ta despedir-me

¡adiós adiós
será o viache más luengo!

¡qué desemparo
en o gran continent d'a sete!

do los uesos
se barrechan con o polvo

un tiro certero
d'a muerte e cayé en o sulero

d'hespital en hespital
espiritando preguntaba:

¿tendrá solución ista ferida
morió también o mío amor?

pero... toz secutiban as capezas
e yera o día zaguero

sangre e aliento
albandonón a mía casa

redolaba e redolaba
muerto

abonico
por o fosal en costera

enta difuera s'arrocegaba
o bofo cuerpo

lentor
d'atros mundos

e yo no te veyeba
Amor

te'n yeras ito
(t'enterrón en o mar)

beluns i yeran
e cosa no diciban

redolaba e redolaba
sobre o gudrón u sobre a tierra

quedé entruchato baixo una maquina
e i amaneixiés contemplando-me

rostro d'a choventut
e me veyebas en a soledat

con os tuyos uellos sin parolas
aguaitabas a indefensión más gran

encara podió lo cuerpo destrancar-se
d'a suya trampa

redolando
enta o fundo d'o destín

plegué en a puerta enrellata
d'o fosal

yera tot
una ofrenda

rechiré en l'alma
e sólo i trobé a clau d'as mías oracions

oraba e oraba
e sólo existiba allora l'asperanza

en a zarralla d'a puerta
bi yera escrito lo tuyo nombre

lo amorosié letra a letra
e lo prenunción os míos labios

se'n fuon ubrindo los fierros
e sólo tu m'acompanyabas

yo a bonico redolaba
enfilando lo río

silenciosament
enta las tuyas auguas

me libré a tu
Amor-o-tuyo-mar

© Chuan Chusé Bielsa

ULTIMA ESCUELA

ULTIMA ESCUELA

Me cuacarba aprender
en a ultima escuela:
o tuyo rostro,
a tuya cheografía,
as lais
d'o tuyo amor,
a veyer
con os uellos tuyos,
a aprender a tuya fabla.

En a viellera
cualque día pueden
tremolar as mans
agafando una gayata,
a memoria se desgasta
como goma u clarión.

As parolas que dicen
ninos e chóvens ya son atras,
os paisaches que aimemos
ya están destruyitos,
cal aprender
urchentment a rezar,
aprender a aimar
lo que cal que seiga aimato.

A mía mai diciba
cuan o suyo cuerpo respondeba
que a vida yera muito aimable
(allora pareixeban tan solidas as cosetas),
agora a vegadas diz
que millor morir-se
milenta vegadas
ya con tantas de laquias,
yo le fablo con parolas tiernas
e prebo de amostrar-le o mío amor.

Ya m'he inscrito
en a ultima escuela
t'aprender lo que me cal
ta cuan plegue l'hora d'ir-se-ne,
(bien quererba
tener l'alma escoscata e sin pecatos).

Bandera de l'amor:
azul cielo e amariello arreplegatos,
verde esprito
d'o paradiso.

© Chuan Chusé Bielsa


- Versión en castellano:

ÚLTIMA ESCUELA

Me gustaría aprender
en la última escuela:
tu rostro,
tu geografía,
las leyes
de tu amor, aprender a ver
con tus ojos,
aprender
a hablar tu lengua.

Cuando se es viejo
cualquier día
tiemblan las manos
agarrando una gayata,
como goma o tiza
se desgastan los recuerdos.

Las palabras que pronuncian
los niños y los jóvenes son otras,
los paisajes que amamos en su día
ya están destruidos.
Se fueron tantos seres entrañables...

En la escuela
última del alma
urgentemente es necesario
aprender a rezar,
a amar
lo que merece ser amado.

Mi madre me decía
cuando su cuerpo respondía
que la vida era amable
(entonces parecían tan sólidas las cosas),
ahora, cuando el dolor aprieta demasiado,
dice que mejor
morir mil veces.
Yo comprendo ese dolor
y la entiendo
y le hablo con palabras tiernas,
quiero que sepa que la amo.

Ya me inscribí
en la última escuela:
aprender lo necesario
para pasar curso y no repetir más
(buscando un alma limpia
y sin pecados).

Bandera del amor:
azul cielo y amarillo unidos, al final
verde espíritu del paraíso.

© Chuan Chusé Bielsa

25 de mayo de 2024

L'ATRA ESPUENDA

L'ATRA ESPUENDA

Aquí a mía patria
en l'atra espuenda...
A mía paz aquí se troba;
aimar e ser aimato.

Ye a tuya uellada
o mío tresoro,
o mío zancero veyer.

Si no fuese o fol
enamorato, muerto estarba.
Pero vivo, te soi fidel
e en tu tiengo l'aliento.

Cusindo parolas con amor
plega uno a l'atra espuenda,
contemplando a Inocencia
en unos uellos.

Si malfurrié o tiempo
en países d'a no-cosa, a vía
trobé que a tu me'n leva,
a vanidat desfeita.
Aimar-te ye Tot.

Qué silencio e qué soledat bi eba
en o país do morié e naixié
e m'acullió l'Amor.
Monts e vals
yeran ta orar, sin alas
volaban os aimants,
en tot espacio
yera amoroseyo l'aroma d'o chardín
d'o paradiso.

O mío unico treballo:
danzar e contemplar-te,
os míos uellos a tu aunitos.

© Chuan Chusé Bielsa

16 de mayo de 2024

O MÍO PAI

O MÍO PAI

Tenebas o suenio
d'a tierra, d'a plevida
e o sol, d'os güertos
e os árbols, tan dócils
a las tuyas mans.

Tenebas perén en a boca
as parolas que diciban
antis os aragoneses.

Yo te uellaba e yeras tu
o representant d'ixos campos
amariellos.

Yo no te siguié en ixa
falaguera tuya por a tierra,
pero t'almiraba e dica la fin
respeté o tuyo suenio.
Con tu vivié.

Agora que yes viello,
un poquet más viello que yo,
te trobas sin aguaitar os tuyos campos,
sin o sol en alto iluminando-los,
sin tot ixo que aimabas con delera,
e aquí bi yes asentato a o costato
d'a finestra, ya eslanguito e sin fuerzas
ta cautivar o tuyo amor.

Veigo a tuya cara
e peno en veyer a tuya exprisión de desenganyo,
que me diz que no sapes quí e ta qué
devantó tot ixe mirache.
¿Qué estranio maldau te fació creyer
en a reyalidat de lo que aimabas?

E yo también
¡cuánto m'esbarré por os camins d'a vida,
tot estió tan rebutito de folías, rematé siempre
tan burlato a la rechira d'embelecos!
Me libré como bel fato
a verdaders pantasmas.

Agora, amor mío,
te veigo e reverencio, e me quedo
a o canto de tu, a o costato d'a zaguera finestra,
por os veires s'esbariza
cualque gota;
o día ye nublo.

Pienso en ixos tiempos en que
disfrutemos como ninos por o laberinto d'as ilusions,
pero tot lo creba o esgarro
d'o chilo incompreso en a uellada tuya.
"¡¿Quí cautivará os míos campos?!"

Agora, amor mío,
no caldrán ya más enganyos,
no penes más,
¡imo-nos-ne
por ixos Campos que bi ha
dillá de tot tiempo,
Sol e Verdat, por ixa interna Vida!

© Chuan Chusé Bielsa


- Versión en castellano:

MI PADRE

Tenías el sueño
de la tierra, de la lluvia
y el sol, de los huertos
y los árboles, tan dóciles
a tus manos.

Tenías siempre en la boca
las palabras que decían
antes los aragoneses.

Yo te miraba y eras tú
el representante de esos campos
amarillos.

Yo no te seguí en esa
pasión tuya por la tierra,
pero te admiraba y hasta el fin
respeté tu sueño.
Contigo viví.

Ahora que eres viejo,
un poco más viejo que yo,
te encuentras sin contemplar tus campos,
sin el sol en lo alto iluminándolos,
sin todo lo que amabas,
y aquí estás sentado tras los cristales
de la ventana, ya lánguido y sin fuerzas
para cultivar tu amor.

Veo tu cara
y peno con tu expresión de desengaño,
que me dice que no sabes quién y para qué
levantó todo ese espejismo.
¿Qué extraño hechizo te hizo creer
en la realidad de lo que amabas?

Y yo también
¡cuánto me perdí por los caminos de la vida,
todo estuvo tan lleno de locuras, acabé siempre
tan burlado en busca de quimeras!
Me entregué como un estúpido
a verdaderos fantasmas.

Ahora, amor mío,
te veo y reverencio, y me quedo
junto a ti, junto a la última ventana,
por los cristales va resbalando
alguna gota;
el día está nublado.

Pienso en esos tiempos en que
disfrutamos como niños por el laberinto de las ilusiones,
pero todo lo rompe el desgarro
del grito incomprendido en tu mirada.
"¡¿Quién cuidará de mis campos?!"

Ahora, amor mío,
no harán falta más engaños,
no sufras más,
¡vámonos
por esos Campos que existen
más allá del tiempo,
Sol y Verdad, por esa interna Vida!

© Chuan Chusé Bielsa

27 de abril de 2024

REPOSO EN TU

ARCHILA

archila tuya soi
oh fe con yo lo que tu quieras

os míos uellos modelatos
por l'amor

aimaré lo que deseyas

plega l'inte de dicir:
seré a boira
e volaré en o tuyo cielo

plega l'inte de volar
con alas tuyas

as mías mans ta tu se fizon
e asinas

con istos didos debuixa
o tuyo amor en as altarias

plega l'inte de naixer
e asinas

fe de yo
lo que te cuaca

si res no tiengo
en tu reposo
e cosa ya no manca

seré l'esposo
e tu serás a reina

seré corazón tuyo
truquetiando

en marcha
cuan me uelles e me muevas

que lo que diga yo muera
ta dicir lo que tu quieras

me'n iré por paradisos
e oblidaré as feridas
que tenié cuan no bi yeras

por ixo
iste cuerpo canso e viello
prene-lo en ofrenda

farás con istos labios besos
e con os míos brazos abrazadas

os míos uellos
veyerán a tuya primavera

en tu devantaré
l'amor como bandera

ixe amor que ye caricia
d'ixe sol que perén brila

si tot estió cenisa
treito d'a tuya presencia

albandonando tot
en tu
gano a vida verdadera

fe de yo

amor

lo que tu quieras

© Chuan Chusé Bielsa

9 de abril de 2024

MONCHE

MONCHE

ye muito triste
ser ixo que no somos

estrafollar o tiempo
emplindo repalmars de vuedos

no aturar de treballar
ta dimpués deixar-lo tot

cuan a la fin somos viellos

si te veigo
res no manca

aguaitar-te
ye o tresoro

si agora t'aimo e te siento
ya no calen más secretos

muito bueno
ye puyar con tu en l'airera

liberar-me d'o que asinas
como plega
marcha en l'inte como suenio

muito bueno
ye tener en o disierto
casetica

e cada día ir desfendo
lo que sin tu s'heba feito

ser monche e tener asinas
un treballo verdadero

aquel que tien os paseyos
por os paisaches que habitas

e a la tardada acaricia
o tuyo sol

qué goyo tener casa
do tien a casa o cielo

ilusions
ta puyar a la cambra
do m'asperas

deixar asinas canseras

quiero
ser lo que tu quieras
e veyer lo que tu veigas

contemplando-te

© Chuan Chusé Bielsa

17 de febrero de 2024

A QUÍ

A QUÍ

a quí
dar-lo tot
ta ser feliz

si tanto die
y no gané amistanzas
verdaderas

a quí
dar-le o que tiengo
ta ser oblido de yo mesmo

si dié
a mía vida e tiempo
ta no ganar ni una abrazada

a quí
daré as anyadas
que me restan

a quí
daré iste corazón
de raso resequito

si l'airera
se'n fue con os deseyos
d'a vida e me quedé solenco

a quí
me libraré
ta ser amor

a quí
daré o silencio que me queda
ta ser voz

si soi tot una tristura
a quí daré as glarimas
que m'apretan

a tu que habitas
defuera d'ixa tierra
e veyes os míos cielos derrotatos

© Chuan Chusé Bielsa


- Versión en castellano:

A QUIÉN

a quién
darlo todo
para ser feliz

si tanto di
y no gané amistades
verdaderas

a quién
darle lo que tengo
y ser olvido de mí mismo

si di
mi vida y tiempo
y no gané ni abrazos

a quién
daré los años
que me restan

a quién
daré este corazón
tan agotado

si el viento
marchó con los deseos
de la vida y estoy solo

a quién
dar tanta pobreza
y ser amor

a quién
dar este silencio que me queda
y así ser voz

si soy una tristeza
a quién daré estas lágrimas
resecas

a ti que habitas
sin más tierra
y ves mis cielos derrotados

© Chuan Chusé Bielsa

15 de enero de 2024

POETICA

POETICA

Ta el a poesía
yera espullar-se
de tot
(treito de l'amor),
ser ausencia d'uno mesmo.

A vegadas escribiba
cuan o cielo quereba,
no escribiba
sin en el bi haber silencio,
eba retrobato lo goyo
de ser libre.

S'amagaba
d'a vanidat;
si amaneixeba bella chisleta
d'ego,
qué tristachos os días
sin más plevia cayendo en as pachinas
d'a inocencia,
si escribise bel libro verdadero
lo publicarba en o suyo corazón,
dimpués, en ofrenda,
como se fa con as botellas con mensaches,
l'arrullarba a o mar d'o yermo.

En os hortals
se cremaban as fuellas de l'agüerro
e veyeba o fumo blanquinoso
dende o terrau soliato,
veyeba en l'azul, dimpués,
a o paixaro salvache,
oblidato, poeta altero,
e ta qué estar engabiato,
ya feneixito (encara que cantando)
e sin puyar a o cielo,
ta qué ser belún
e deixar bel vano bayo
si solo queda un vuelo
que no s'esborra en a pizarra
cuan nos n'imos.

Marcha, hibierno.

Remera cuan yeras un nino,
astí no bi eba tiempo,
remera la falsa
do leyebas libros
que hombre no escribiba,
versos
de sol, plevia u viento
en poesías de machia.

Fuyito l'ego,
dengún no aplaudiba
en o silencio,
a soledat
yera a la fin acompanyata.

© Chuan Chusé Bielsa


- Versión en castellano:

POÉTICA

Para él la poesía
era despojarse
de todo
(menos del amor),
ser ausencia de sí mismo.

A veces escribía
cuando el cielo quería,
no escribía
sin en él haber silencio,
había reecontrado el gozo
de ser libre.

Se escondía
de la vanidad;
si aparecía alguna brizna
de ego,
qué tristes los días
sin más lluvia cayendo en las páginas
de la inocencia,
si escribiese un libro verdadero
lo publicaría en su corazón,
después, en ofrenda,
como se hace con las botellas con mensajes,
lo arrojaría al mar del yermo.

En los hortales
se quemaban las hojas del otoño,
veía el humo blanco
desde la terraza soleada,
veía en el azul, después,
al pájaro salvaje,
olvidado,
poeta en lo más alto,
y para qué ser
pájaro enjaulado,
muerto ya (aunque cantando)
y sin subir al cielo,
para qué ser alguien
y dejar un rastro vano
si solo queda un vuelo
que no desaparece
en la pizarra
al marcharnos.

Vete, invierno.

Recuerda la luz de la infancia,
allí no había tiempo,
leías en desvanes
libros que no escribía nadie,
versos
de sol, lluvia o viento
en poesías de magia.

Huido el ego,
nadie aplaudía
en el silencio,
la soledad
estaba al fin acompañada.

© Chuan Chusé Bielsa

1 de enero de 2024

TORNAR

TORNAR

Tornar
dende tan luen...

Tornar diferent,
tornar como tornan
os muertos a la vida.

E dimpués tornar
a aprender a caminar,
e dimpués veyer con uns atros uellos
a reyalidat.

Aprender a arreguir e a plorar.
Porque agora nos emocionamos
con as cosas grans u chiquetas,
pero verdaderas.

Saper que Chesús ye
o unico camín, saper
que toz os atros vieros
marchan enta abaixo.

E deixar tantos estudios vuedos, e deixar
de leyer tantos libros bofos, e deixar
tanta uambra que pareixeba luminaria, e deixar
o que no ye de Chesús, o que no ye Chesús.

E tornar a vivir
d'una atra manera, e tornar
a sentir a parola de Chesús, e tornar
a veyer o suyo rostro, e tornar
a caminar por os suyos camins.

Tota la resta, dimpués de morir
e naixer,
ye bel fumo que entazaga marcha,
ye ixa muerte que entazaga deixemos,
tota la resta ye bella tristura que tacarba
l'alma e la ferirba.

Amor, que yo seiga de tu
perén, e que ta tu viva
eternament.

© Chuan Chusé Bielsa

E TE VEYEBA

Atalaya
Foto: Chuan Chusé Bielsa

E TE VEYEBA

E te veyeba
en os monts azulencos
a la tardada,
e te soniaba
cuan os uellos zarraba,
e tot teneba
a frescor femenina d'a choventut.

E te veyeba
cuan en os camins amariellos
caminaba,
e tu yeras l'augua
que caleba a la mía sete.

E no pensaba
en vulgars cosetas
cuan bien t'amorosiaba,
rechiraba
os tuyos labios en as boiras
u en o royo d'o sol
cuan s'amagaba.

Por qué marché tan luen,
do no bi yeras.
Alavez
no veyeba en horizonts
o sonriso que yo aimaba,
alavez
no veyeba en as carreras
l'amor d'as seice anyadas,
cuan yera vagabundo e no teneba
que sólo ixa uellada
ta emplir-me tota l'alma.

E te veyeba en nueit u alba,
e te veyeba en cierzo u calma,
e no bebeba que ixos uellos
que m'aimaban,
e no minchaba
que a luz que me dabas.

Por qué marché tan luen
ta retrobar
(e ya de viello)
o que teneba adentro,
aimada,
ixe tresoro d'inocencia
que en tu alzaba
e que nunca perdié.

© Chuan Chusé Bielsa


- Versión en castellano-aragonés:

Y TE VEÍA

Y te veía
en los montes azulencos
a la tardada,
y te soniaba cuando los ojos zarraba,
y todo tenía
la frescor femenina de la juventú.

Y te veía
cuando en amarillencos caminos
caminaba,
y tú eras l'agua
que calía a mi ser.

Y no pensaba
en vulgares cosicas
cuando bien t'amorosiaba,
regiraba
tus labios en las boiras
u en el royo d'el sol
cuando s'amaga.

Por qué marché tan lejos,
donde no estabas.
Entonces
no veía en horizontes
esa sonrisica que yo amaba,
entonces
en las calles no aguaitaba
ese amor
de las dieciséis añadas,
cuando era vagabundo y tenía
tan sólo esa mirada
pa' llená-me toda l'alma.

Y te veía en noche u alba,
y te veía en cierzo u calma,
y bebía sólo esos ojicos
que m'amaban,
y cominchaba sólo
esa luz que me dabas.

Por qué marché tan lejos
pa' encontrar
(y ya de viejo)
lo que tenía adentro,
amada,
ese tesoro d'inocencia
qu'en tú alzaba
y que nunca perdí.

© Chuan Chusé Bielsa