8 de enero de 2008

 

A FABLA D'A POESÍA

Ya fa bel tiempo que no escribo guaire en iste blog. Diferens treballos han feito que no lo aya atendiu como cal.

Tampó ultimamén he escribo guaire cosa, literariamén, en aragonés. Reconoxco que en iste tiempo nuestro que nos ha tocau bibir, fer omenaches meditatibos de cabo cuan a o silenzio puede estar una autibidá muito parellana a escribir ringleras de bersos, a capuzar-se en as auguas d’a poesía. A un poema li calen paisaches buedos ta alentar, un poema ye una orazión en silenzio.

O silenzio... Cuan me trobo en contemplazión funda sobre un tiempo calmo, boi trenando poemas que no escribo y que l’orizón azulenco más bonico, tintau de rosa, muito luen, reclama. Mentalmén foi dos, nueu bersos que no emplenan dengún espazio birchen. O campo s’aduerme biachando ya cara la tardada, a gata s’aduerme tranquileta entre rayadas cansas (y no aspera as malas nuebas d’o parte). O campo, eslanguiu, fa tamién poemas que no escribe.

Poderba dizir, prebando d’estar sinzero (poeta) : escribo ta busatros, chen que ya no i soz aquí, que ya bibiz en o Silenzio. Bibimos de cutio, a cada inte, con os que marchoron d’iste país que tanto quison, tanto como con os que encara i son fisicamén a o costau nuestro.

As biellas parolas aragonesas, a bonico, tamién se’n ban por as carreras biellas d’Andorra, se’n ban enta l’altizo zielo misterioso. Y do empezipia o campo, y os camins biellizos, y as faxas sustenidas por as grans ribazadas, tot plora una ausenzia que fa tantismo mal en l’alma. Plora la tierra y plora l’aire cuan ya no charra l’amor, cuan ya no bi ha mans que amoroseen una fuella, una azarolla u mesmo un zarpau de polbo. Se’n ba amortando un mundo milenario, se’n ban amortando as parolas. Queda o calibo y o silenzio.

Sí, un poema ye una orazión en silenzio.

Escribo ta busatros, chen d’antismás, yayos, ninos, mesaches, chobenzanos, chen de fierro debán de todas as tronadas... que abitaz en esprito en os paisaches que adoré en a mía infanzia. As parolas buestras se’n marchoron con una airera salbache que furtaba recuerdos, ya no las charra o zierzo u a tardada.

Yaya Chuana, si escribo ye ta tu, si guardo lo mío aragonés como un tresoro, ye por tu. Tu yes o simbolo de tot o qu’encara aimo. Tu yes o simbolo d’a tierra que abité. O simbolo d’o Silenzio que nunca no s’amorta, a presenzia eterna en a bancada a o canto d’as flamas que perén creman.

A nuestra lengua estió, a nuestra lengua ye a fabla d’o Silenzio, a fabla d’a Poesía.

Chuan Chusé Bielsa