3 de diciembre de 2019

Poema en aragonés: ESCRIBE-ME

ESCRIBE-ME

O poema
quiere estar escrito,

diz: ¡escribe-me!

E o poeta lo escribe.

Anque tienga muito suenio,
anque tot s'aduerma agora.

A istas oras tot ye diferén,
o zielo ye ubierto.

Asinas, o poeta diz:
"despierta, amor",
e se tornan as parolas en boiras
e s'esbarizan gotetas
sobre labios;
amoroseos
baxarán
e puyarán entalto.

Si o poeta fuese
como biento, libre l'alma,
benirba l'amor,
se beyerban
e cantarban
bibas auguas.

Si no tenese radizes en a tierra,
pleno estarba
o puzo d'o poeta
d'a más alta mirada;
treballos no bi aberba,
ni canseras.

Amor somos
cuan ta o yo somos disiertos,
cuan esborran gotas altas
falsos nombres e deseyos
que nunca no estión nuestros,

corrucadetas
fuellas en cantons, chafatas...,
¡cuántas fuellas
yeran suenios!

Pero agora
nos enradigamos en alto,
tenemos
una eterna radiz.

Cuan o poema diz:
¡escribe-me!,
o poeta lo escribe,

dentra en un templo,
se laba as mans, a cara,
bi ha ecos de gotetas
en a espelunga d'o misterio,

nax a más funda parola,

tot se torna
en abrazada.

© CHUAN CHUSÉ BIELSA ALQUÉZAR

© Chuan Chusé Bielsa

2 de junio de 2019

Bibir con os muertos

BIBIR CON OS MUERTOS

Yo naxié
ta bibir con os muertos.

Os muertos
e yo
en a mesma casa...

Yo aliento
t'aimar a os muertos,
ta güellar-los con os gúellos
de l'amor,
ser danze e canzión
en o suyo país.

T'acullir-los
en o mío corazón.

Como mortichuelo
arribo,
birchen como un río en alto,
u como biello oblidato
(recuerdos tacatos de polbo),
con zarratos parpiellos,
con o refuse d'iste mundo,
con o desprezio
d'as luminarias falsas
que allá afuera rancan
pelleta, libianos, güesos,
brazos, didos, nasos,
labios sin besos,
peitos sin abrazos.

Yo naxco cada día
ta besar a os muertos,
t'amorosiar-los
como una bisa
a la tardada,
acubillatos por un altro sol.

Cuánta pena siento
por iste mundo do los diaples
chugan con mentiras e dolors.

Me'n boi con sers muertos
por paisaches muertos,
por camins esborratos,
baxo zielos muertos
me'n boi,
con busaltros,
amigos, amors,
busaltros que en ixe infierno
ya no tenez casa
e bibiz en altarias do un Dios
compasibo reculle a os muertos,
defuera de flamas e chelos,
ta cutio allenos a fuesas,
a oblidos.

Nos n'imos, nos n'imos,
luen, muito luen,
do sólo esistan os muertos
(os bibos).

A la fin, o goyo:
altizo granero
d'os ninos.

© Chuan Chusé Bielsa

2 de abril de 2019

Oblidata estrela

OBLIDATA ESTRELA

Si en a mía bida
s'espaldó
tot ixo
que debanté con a folía
d'os míos días,
remanes tu,
Amor.

E asinas teneba que ser.

Ya no caldrá asperar
a que plegue una altra ora
ta despedir-me d'as cosas.

Esborratas pizarras...

Tot me portió
a ser airera
que perdeba lo que aimaba.

Dondié
por perditos campos e carreras,
teneba por casa
lexanías e canseras.

E m'oblidé de tu,
a mía estrela.

E debanté castiellos, suenios
que yeran bombolletas
en un chuego d'a nineza.

Agora sí sé
lo que faré, crematas
as cullitas d'o tiempo,
marchón con escarnio
absurdos deseyos;
ta yo en iste mundo
tot se fazió biello.

De sopetón,
en o teyatro,
dimpués de l'auto zaguero,
una a una,
se fuon apagando
as luminarias,
e yo aquí espullato,
güellando enta o zielo.

Con tu me'n iré,
tu que sólo aimas,
con as tuyas alas
bolaré,
libre e sin más gabias,
ta ixe uniberso
sin espuendas,
astí
do perén brila
la oblidata estrela.

© Chuan Chusé Bielsa

Regalo de reis

REGALO DE REIS

Toz os días
rezibo
lo mío regalo de reis.

Grazias, Amor,
por fer-me albandonar
lo que nunca estié de yo.

E me'n boi por os camins,
espullato.

Boi perdendo as pelletas
de cullebra,
comprendendo
que aquí tot
ye un arrozegar-se por o polbo
e que rezebir milenta regalos
embolicatos en engaños
ye esbolustrar-se en ilusions
como miraches.

Toz os días
son o mío día de reis
e rezibo bel regalo: crebatas
as alas ta bolar en iste infierno,
cada día rezibo os míos
chuguetes d'infinito
e ista piel me se ranca;
ya no quedan glarimas
en o corazón.

Ta cutio dexo
lo alleno,
como mortichuelo
que dexó lo fuego
d'ista bida
muito luego;
marcha l'alma
enta lo eterno.

E arribará a la fin o día
d'o regalo supremo
d'a perda,
zenisas
de sopetón
serán manos,
piez, orellas,
labios, istos güellos,
tot
lo que parexeba cualque cosa
e no yera
que abrigallo d'años muertos.

Con tu a la fin,
Amor.

© Chuan Chusé Bielsa