2 de abril de 2019

Oblidata estrela

OBLIDATA ESTRELA

Si en a mía bida
s'espaldó
tot ixo
que debanté con a folía
d'os míos días,
remanes tu,
Amor.

E asinas teneba que ser.

Ya no caldrá asperar
a que plegue una altra ora
ta despedir-me d'as cosas.

Esborratas pizarras...

Tot me portió
a ser airera
que perdeba lo que aimaba.

Dondié
por perditos campos e carreras,
teneba por casa
lexanías e canseras.

E m'oblidé de tu,
a mía estrela.

E debanté castiellos, suenios
que yeran bombolletas
en un chuego d'a nineza.

Agora sí sé
lo que faré, crematas
as cullitas d'o tiempo,
marchón con escarnio
absurdos deseyos;
ta yo en iste mundo
tot se fazió biello.

De sopetón,
en o teyatro,
dimpués de l'auto zaguero,
una a una,
se fuon apagando
as luminarias,
e yo aquí espullato,
güellando enta o zielo.

Con tu me'n iré,
tu que sólo aimas,
con as tuyas alas
bolaré,
libre e sin más gabias,
ta ixe uniberso
sin espuendas,
astí
do perén brila
la oblidata estrela.

© Chuan Chusé Bielsa

Regalo de reis

REGALO DE REIS

Toz os días
rezibo
lo mío regalo de reis.

Grazias, Amor,
por fer-me albandonar
lo que nunca estié de yo.

E me'n boi por os camins,
espullato.

Boi perdendo as pelletas
de cullebra,
comprendendo
que aquí tot
ye un arrozegar-se por o polbo
e que rezebir milenta regalos
embolicatos en engaños
ye esbolustrar-se en ilusions
como miraches.

Toz os días
son o mío día de reis
e rezibo bel regalo: crebatas
as alas ta bolar en iste infierno,
cada día rezibo os míos
chuguetes d'infinito
e ista piel me se ranca;
ya no quedan glarimas
en o corazón.

Ta cutio dexo
lo alleno,
como mortichuelo
que dexó lo fuego
d'ista bida
muito luego;
marcha l'alma
enta lo eterno.

E arribará a la fin o día
d'o regalo supremo
d'a perda,
zenisas
de sopetón
serán manos,
piez, orellas,
labios, istos güellos,
tot
lo que parexeba cualque cosa
e no yera
que abrigallo d'años muertos.

Con tu a la fin,
Amor.

© Chuan Chusé Bielsa