28 de diciembre de 2021

SONRISO EN O ZIELO

SONRISO EN O ZIELO

Marchés
e nos dexés un
polidismo
sonriso.

Yo güellaba o leito
do descansés malenca.
Bi yera chunto a la parete
que daba a una carrera silenziosa
e dende el sentibas
a plevida, l'airera, por a finestra
t'amorosiaba o sol a la tardada.

Yo güellaba o tuyo leito
e agora yera vuedo.
Tu ya no bi yeras.

A cambra agora
yera grisa, ya no teneba
garra alma, a tuya alma.

Tenebas feredá a la muerte,
tu que tanto aimabas a vida.
No entendebas a muerte.
Yo no entiendo ista vida. Será
porque perén a dolor se fincó
en o mío corazón.

A yo me cuaca la luz
d'o tuyo sonriso en marchar. Ixe país
a yo me cuaca.
Iste mundo me parexe
un infierno, tal vegada beluns
i tenión suerte,
pasón ta els os años indulchens.

Quiero que plegue un tiempo
e ir-me-ne en o país d'o tuyo sonriso, aquí
as colors se fizon muito viellas,
tot o que aimaba se cheló
en os paisaches d'o mío ibierno.

Te'n fues con paz
e o tuyo sonriso en marchar diziba
que ya no tenebas medrana
a la muerte. Tanto sufriés durante a vida
ixa feredá ta cosa. Yo también
quiero ir-me-ne en o tuyo país, dexar aquí
a mía cambra vueda, cuan Dios
asinas quiera nos veyeremos
en ixe zielo do bi yes,
me i rezibirás con un sonriso.

© Chuan Chusé Bielsa


- Versión en castellano:

SONRISA EN EL CIELO

Te fuiste
y nos dejaste una
hermosísima
sonrisa.

Yo miraba la cama
donde descansaste enferma.
Estaba adosada a la pared
y desde ella oías
la lluvia, el viento, por la ventana
te acariciaba el sol al atardecer.

Yo miraba la cama
y ahora estaba vacía.
Tú ya no estabas.

La habitación ahora era gris y no tenía
ningún alma, tu alma.

Tenías miedo a la muerte,
tú que tanto amabas la vida.
No entendías la muerte.
Yo no entiendo esta vida. Será
porque siempre el dolor se clavó
en mi corazón.

A mí me agrada el país
de tu sonrisa al partir. Ese país me gusta.
Este mundo me parece
un infierno, tal vez algunos
tuvieron suerte aquí,
pasaron para ellos los años indulgentes.

Quiero que llegue un tiempo
e irme al país de tu sonrisa, aquí
los colores se hicieron muy viejos para mí,
todo lo que amaba ya se heló
en los paisajes de mi invierno.

Te fuiste con paz y tu sonrisa al irte
decía que ya no tenías miedo
a la muerte. Tanto sufriste
ese miedo para nada. Yo también
quiero ir a tu país, dejar aquí
mi habitación vacía, cuando Dios
así lo quiera nos veremos,
me recibirás con tu sonrisa.

© Chuan Chusé Bielsa

18 de diciembre de 2021

OS ZIELOS TRENCATOS

OS ZIELOS TRENCATOS

Con o tiempo tot
desaparexe. o que veyemos,
o que ascuitemos, o que estiemos
e no yéranos nusatros.

Ta qué tanto
retener en o lusco
ixo que no esiste.
A luna e o sol e o zielo
e as estrelas tremolan,
son boiras e plevidas d'oblido.
Os teitos d'o mundo, azuls
u negros u royos u verdes,
son batollatos por o tiempo e se tornan
en plevizna de no-cosas. Güella
cómo cayen o que parexeban columnas
muito zereñas, güella cómo lo templo
d'ista tierra yera feito de zenisas.

Os infinitos e bofos universos esteriors
un día amuestran a suya gran mentira
e ya no bi esisten ni fredo ni fuego ni mesmo
un siñalín de remeros, yeran
un sospiro en l'airera d'a tristura.

Pero agora, güella-te a tu mesmo.
Güella las estrelas e os zielos
que dentro de tu brilan en as nueis,
güella albas u luscos
que dengún puede amortar,
azuls u purpras que o tiempo no puede desfer.

Te'n irás e no morirás nunca,
tu e solo tu yes o eterno, tu yes a vida e defuera
de tu tot ye, a la fin, menos que una bombolleta,
güella-te, amor mío, dentro de tu
abita tot o que soniés e nunca
podiés aconseguir en os chilos
d'una allena nuei, tu yes a verdá e a esistenzia,
tu yes l'amán e o nino en os brazos
de qui t'aima, tu yes a belleza e tot
o que de luz bi ha en os mundos
amanexe en o silenzio tuyo.

© Chuan Chusé Bielsa


- Versión en castellano:

LOS CIELOS ROTOS

Con el tiempo todo
desaparece. lo que vemos,
lo que oímos, lo que fuimos
y no éramos nosotros.

Para qué tanto
retener en el crepúsculo
aquello que no existe.
La luna y el sol y el cielo
y las estrellas tiemblan,
son nubes y lluvias de olvido.
Los techos de ese mundo, azules
o negros o rojos o verdes,
son zarandeados por el tiempo y se tornan
en llovizna de nadas. Mira
cómo caen lo que parecían columnas
solidísimas, mira cómo el templo
de esta tierra estaba hecho de ceniza.

Los infinitos y hueros universos exteriores
un día muestran su mentira
y ya no existen ni frío ni fuego ni tan solo
una brizna de recuerdos, todo era
un suspiro en un viento de tristeza.

Pero ahora, mírate a ti mismo.
Mira las estrellas y los cielos
que dentro de ti brillan en las noches,
mira albas y crepúsculos
que nadie puede extinguir,
azules o púrpuras que el tiempo no deshace.

Te irás y no morirás nunca,
tú y solo tú eres el eterno, tú eres la vida y fuera
de ti todo, al final, es menos que una minúscula burbuja,
mírate, amor mío, dentro de ti
habita aquello que soñaste y nunca
pudiste conseguir en los gritos
de una ajena noche, tú eres la verdad y la existencia,
eres el amante y el niño en los brazos
de quien te ama, eres la belleza y todo
lo que de luz hay en los mundos
amanece en tu silencio.

© Chuan Chusé Bielsa

12 de diciembre de 2021

BESAR A TIERRA DE PIAGORDO

Recuerdo d'o paradiso
Foto: Chuan Chusé Bielsa

BESAR A TIERRA DE PIAGORDO

A la tardada, cuan
ya o sol ye canso,
querer besar ista tierra
de Piagordo.

Ye pasato muito tiempo,
a nineza, l'adoleszenzia,
ye pasata la choventú, o tiempo
se'n ye ito escapato.
En queda un amor muito gran.
Pienso en mis pais: son estatos
muito buenos. Pienso en istos paisaches:
son estatos muito buenos.

Agora tiengo deseyos
de besar.
Besar tot o que he aimato.
achenullar-me e besar istos marabillosos
camins que m'han feito feliz:
istos mons que veigo, iste sagrato
cabezo de Piagordo, besar as caseticas
que besan as plachas d'os disiertos.
Quiero besar a toz os sers
que iluminón a mía vida.

Ye pasato lo tiempo, sí, e apreziamos
tot o que veyemos como eternizo oro,
Feba añadas que no plorábanos, muitas
d'añadas. Nos ébanos feito muito duros
e parexeba que ya ébanos dexato
o mundo d'as glarimas.

Pero agora uno quererba plorar, quiere
plorar, as glarimas preban de salir,
en o estomaco pena una tristura, uno
quererba besar e besar
cada retallo d'o que veyen os güellos
como si fuese belún a qui aimamos de veras
e podese ir-se-ne ta cutio
maitín de maitins.

Aguaito istos paisaches
de Piagordo, ista tierra que aimo
dica o infinito (e no ye ista agora
trillata metafora), quiero
besar e besar tantos remeros
que acucutan en os zielos
d'istos yermos, besar
a ixos que m'aimón
e a os que aimé
en iste paradiso.

© Chuan Chusé Bielsa

6 de diciembre de 2021

ENAMORATO

Virchinidá
Foto: Chuan Chusé Bielsa

ENAMORATO

Enamorato
de sasos, de camins
por os que cuasi dengún pasa.
Enamorato d'a soledá
d'as selvas, enamorato
de varellas-paradisos.
enamorato d'ista lengua aragonesa
que piedra e polvo fablan,
que zielo e mon amagan,
que alienta en o que toco.
Enamorato de raso
d'un sublime silenzio.

Enamorato
d'a mía tierra xuta, pobra
e alta como los ánchels.
Enamorato d'a luz
cuan se torna lusco u tardada,
enamorato d'albas
ruxiando frescors por as carreras,
enamorato de falsas do vivir.

Enamorato e solo enamorato
d'a muller, asinas, d'a muller en cheneral,
d'a feminidá que también en yo vive
estando ombre. Enamorato
de güellos d'amor, de labios de choventú
que perdié, enamorato de viellos
que tienen as crepazas d'istos yermos,
enamorato d'a suprema mai, d'o esprito,
enamorato de l'alma cuan ye vueda
e aspera la plevida d'allá alto.

Enamorato d'os libros
que amoroseo con os didos
a bonico, enamorato d'o leyer
por leyer, por capuzar-me en o misterio
de yo mesmo cuan leigo,
enamorato d'a musica que me fa volar,
enamorato de danzar como l'airera
por os solencos campos, enamorato
de travesar a vida aimando, leyendo,
danzando, cuidando a mis pais ya viellos,
escribindo, soniando, aprendendo a morir,
enamorato d'aber trobato o que busco,
ixa escala enta yo mesmo, ixa escala
que puya e baxa enta zielos e disiertos,
enamorato de l'amor.

© Chuan Chusé Bielsa