30 de abril de 2020

O tuyo cuaderno de poemas, prosa poetica

O TUYO CUADERNO DE POEMAS

Son fuellas d'agüerro e primavera. Fuellas verdas e fuellas secas, fuellas que se bandión con l'airera e fuellas que cayón ta tierra dimpués d'a tronada, indo a cayer en o bardo. O libro d'a vida... No importa guaire que ixe libro seiga desconoxito, agora, ta os atros.

Escribimos en primer puesto ta nusatros mesmos, como s'escribe un diario intimo en o que nos espullamos d'allenos suenios e nos enfocamos en a esenzia.

En ixe cuaderno dormirán as fuellas d'a esistenzia nuestra, e bel día, en releyer-las, nos parexerán rarizas muitas cosetas que i dexemos escritas, bi abrá regalos u sospresas, somos nusatros en tiempos tan lexanos..., porque l'árbol ye o mesmo pero cada añada ye diferén a follarasca.

E dimpués, bel día, belún prenerá ixas fuellas e las fará suyas, les dará una atra vida en una atra selva, emplirán as ramas d'un atro árbol.

Miraglo d'a escritura, cuyas fuellas pueden tener asabelas vidas, con agüerros e primaveras que nunca no soniemos, en o esdevenidero, a traviés d'os mundos...

© Chuan Chusé Bielsa

29 de abril de 2020

Vivir ye contemplar-te, poema

VIVIR YE CONTEMPLAR-TE

Cuan t'aimo,
amor,
tot ye tan polito...,

Res no ye importán,
sólo aimar-te.

Aimando-te,
m'oblido
d'ixo que no esiste,
res no vive
aparti de l'amor.

Con tu
bailaré por carreras e por mons,
por boiras u zielos azulencos,
con iste corazón
que tornés en alas.

A una sola cosa
m'adedico,
e ye veyer-te dende l'alma.

Porque creyé en cualque cosa diferén
a o tuyo amor, me tresbatié
por a tristura e a cara
tuya no veyeba.

Cosa no bi ha allá difuera
ni aquí adentro, cosa
aparti d'a tuya luminaria,
a vida mesma
yes tu.

Cuan t'aimo e iste corazón
sospira e marcha entalto,
feito tot esprito,
fuyen o mundo e os engaños,
paxaro soi
en o zielo más alto.

Ta no remanir ziego
en tu os güellos alzo,
veyer-te ye ir naxendo
e ir puyando,
e no güellar-te ye ir cayendo,
ye o unico pecato.

Tot ye confianza e se fa claro
en aguaitar-te,
me portiarás con a mirada,
como a un nino,
do quieras levar-me,

en tu m'oblido
de yo mesmo
e soi feliz,
a unica condena
ye marchar por os camins
luen d'o tuyo amor,

tu yes tot,
unica belleza
e unica esistenzia,
yo soi tu e tu yes yo,

amor eterno
los dos,
abrazada e compasión,

vivir ye contemplar-te
sin más tiempo,

o corazón en iste peito
será un ánchel
que sólo aimar-te sape,

qu'en l'aire
tuyo
vive sin deseyos.

© Chuan Chusé Bielsa


- Versión en castellano:


VIVIR ES CONTEMPLARTE

Cuando te amo,
amor,
todo es tan hermoso...

Nada es importante,
solo amarte.

Amándote,
me olvido
de todo cuanto existe.

Nada vive
aparte de tu amor.

Contigo
bailaré por las calles y los montes,
por las nubes, por los cielos,
con este corazón
que convertiste en alas.

En una sola cosa me concentro,
y es verte con el alma.

Porque creí en algo diferente
a tu amor, me perdí
por la tristeza y tu cara
no veía.

Nada existe allá afuera
ni aquí adentro, nada
es todo aparte de tu luz,
la misma vida
eres tú.

Cuando te amo y este corazón
suspira tanto que enloquece,
hecho todo espíritu,
desaparece el mundo y sus engaños,
todo se eleva y vuela hacia lo alto.

Para no quedarme ciego,
en ti mis ojos abro,
estar contigo es ir naciendo
y no mirarte es ir muriendo,
es el único pecado.

Todo es confianza
y se hace claro al contemplarte,
me llevarás con tu mirada,
como a un niño,
donde quieras llevarme,

ser feliz es en ti
olvidarse
de uno mismo,
la única condena
es andar por los caminos
sin tus pasos.

Que yo sea tú siempre,
que seas mi existencia,
que me entregue a tu amor
enteramente,

seré así
danzante eternamente,
será mi oficio el abrazarte, el besarte
y ser solo tu amante,

mi corazón en este pecho
será el ave
que amarte solo sabe,

que en tu aire
vive sin deseos.

© Chuan Chusé Bielsa

27 de abril de 2020

Sol e libertá, poema

SOL E LIBERTÁ

Correba e correba
por os campos,
cara l'alba e cara o día.

Fuyiba e fuyiba
d'a muerte.

Amor,
portia-me
enta o tuyo sol.

Qué has de dizir-me
ta que viva,
rei de l'orizón.

Beberé os tuyos rayos
como augua,
iré aparando luminarias
de mañana e meyodía,
de tardada e poesía.

Correba e correba, engalzato,
porque quereba
aimar a o sol
e sentir lo que diziba,

e no sentir a o mundo,
e no sentir mentiras.

Yo me'n iba
por camins desdebuxatos,
emparato por ripazos
chigans devantatos por os viellos.

yo me'n iba por as sierras
do tien a casa o viento,

por disiertos
do fabla o silenzio.

E no viviré pas
en mundos zarratos
e muertos,

que o sol allá en alto,
e dentro de yo mesmo,
como orazión aculla
parolas e deseyos,

que lo que voi dizindo
creye con amor.

Dexé a escureldá
e asinas marchan cuentra yo:

"Se busca a vagabundo
porque adora a o sol,

rechira luminarias
por sasos e por mons,
e quiere sentir
en l'alma l'airera".

Como animal salvache
soi buscato, como esclau
que fuyó d'a fosqueta.

Yo no quiero
as parolas falsas,
que martirizean,

yo parolas aimo
que d'adentro viengan,

u dende as rayadas
d'ixe sol en calma.

E qué ye o vuestro oro
ta Dios sino polvo.

qué ye o poder vuestro
sino yerba seca
que s'avienta a o fuego,

e qué son imperios
breus e sin amor,
tot no ye que chelo
sin o corazón.

Nusatros, os pobres
d'esprito,
fillos somos d'una Estrela,

Dios dexó en nusatros
una purna eterna:

Libertá.

© Chuan Chusé Bielsa

26 de abril de 2020

O mío pecato, poema

O MÍO PECATO

O mío pecato:
aimar-te
durante añadas,
dar-te
tot lo que teneba
en iste corazón.

O mío pecato:
cantar-te
con parolas enta o zielo.

O mío pecato:
espullar-me
e dar-te l'alma.

O mío pecato:
dar-te o presén e l'asperanza.

E nos aimábanos en os días
e en as nueis, e nunca cosa
no yera imposible.

O mío pecato:
vivir perén sin buegas,
con tu marchar
muitismo luen d'a tierra,

caminar por as boiras
sin más cuerpo,
aimar sin tiempo e sin espazio,

e aguaitaba l'azul
en as tardadas
e yo i veyeba amor,

en tot
bi yeras tu,

tot yera luz
cuan sonrisando
a yo venibas.

O mío pecato:
dexar-te cuan o rayo
me golpió en a vida,

cayendo como Icaro,
o tauto más aspro
e a sapia más trista
prebé,
sin os tuyos güellos
os zielos grisos yeran,
o día tan chiquet.

O pecato mío: ser viachero
e tresbatir-me en as estrelas.

En l'altar d'o zielo
ixe pecato ofrexco,
que en o fuego
tantos suenios e poemas
se cremen en silenzio,

amor aquí ya no deseyo,
que Dios me prenga
e me'n leve con l'airera,

o fumo d'os míos versos
por paisaches desolatos.

O mío pecato, ai, o mío pecato,
querer seguir güellando-te,
Dios mío, perén agora a Tu,
beber a tuya Luz,
puyar, volar, cantando-te,

vivir pecando asinas,

aimando, aimando, aimando
como los ánchels.

© Chuan Chusé Bielsa

23 de abril de 2020

Cuarantena e primavera, poema en aragonés

CUARANTENA E PRIMAVERA

Bonica ye
a musica d'ista plevia,
e tien mensaches nuevos.

Primavera, e reina
la soledá.

Cuarantena:
proibito
caminar por os camins
u creyer
en cualque cosa más
que en a zienzia d'os ombres.

Albandonatos
os paisaches,

salvaches
os campos,

aimando van
plevias e ruxadas
por os verdes paradisos,

por os trigos,

os camins
se van cubrindo
de yerbas montesinas.

Floretas son naxitas
con colors de nineza,

ababols rezan
con capezicas cachas,
escarlatas,

danzan en os zielos paxaricos
e son notas
(altas,
baxas)
d'un acuoso pentagrama.

Retorna la purput
a o suyo niedo,
¡cuánto tiempo
sin trobar-te, amiga!

Cuan yera nino, recullié
a una purput e la emparé durante meses,
conviviba en un cuartet con pirinas;
le metié nombre,
amorosiaba la crencha.

Tot retorna, l'adoleszenzia,
ixas añadas
en as que dexé a escuela.

Fue o tiempo más feliz
d'a mía vida; os campos
recorreba cada día,
aquel paisache inmaculato,
o más polito d'a Tierra;
allí trobé a libertá
antis de tresbatir-me en os infiernos.

Agora, istas plevias
van anunziando un mundo nuevo.

Istas auguas
tot lo van fendo chardín,
güelle do güelle
bi ha chuegos d'esmeralda,

os mons a lo lexos,
desdebuxatos,
son pregarias en a boira.

Naxer quiere
a polideza albandonata.

Cantas
de paxaros
e gotetas meditando,
almendreras
con almendras oblidatas,
oliveras sin olivas, ensoniando,

dengún por os campos
e camins.

Yo m'afundo en o bardo.

© Chuan Chusé Bielsa

19 de abril de 2020

CREYAZIÓN D'O MUNDO, poema en aragonés

Mon aimato
Foto: Chuan Chusé Bielsa

CREYAZIÓN D'O MUNDO

Te sigue un paxaro
por os zielos, sin medrana,
(como si fueses bel amigo)

e te'n vas por os camins
arredolato por cantas
tan goyosas.

Ha plevito como si fuese
a primerenca plevida,
como si un atro mundo naxese.

Ista soledá ye o branquil
d'a Primavera, marcho
entollando-me en o bardo,
sembrando-me en a tierra.

Un paxaro me sigue e as suyas cantas
son a gloria d'os campos,
tanemientres aguaito
lo cabezo de Piagordo.

¡Tota la vida aimando-te,
a tu que yes
pregaria entalto,
isla
que nax d'o caos e d'as auguas,
o Ser vantando-se!

Arribé en o mas e l'abitaba
la soledá...

As gatas se'n yeran itas, as ramas
d'os pinos fablaban con o zierzo.

Si lo perdiés tot, si en tu solo remane
un volito d'altos güellos,
creya sin tiempo.

Parolas de luminaria dizirás
en o Silenzio:

que seiga ta cutio a belleza,
que seiga o renaxer eterno de l'Amor,
que a vida seiga tota nueva e a Tierra
un danze de goyo.

Güellé a o zielo e vide
que tot aimaba...

Que Amanexeba.

© Chuan Chusé Bielsa

NUEVO ORDEN DE L'ALMA, poema en aragonés

Ababols entre as yerbas
Foto: Chuan Chusé Bielsa

NUEVO ORDEN DE L'ALMA

Cuan veigo
a os militars lexos,
busco a guambra d'as zerezeras,
me dexo cayer baxo as fuellas
como un muerto.

Cuan siento en o zielo
o son d'os elicopteros
m'amago en os sulcos d'a tierra,
sentindo los suyos traquitos.

Voi alerta aguaitando
a presenzia de bel dron,
inseutos d'a muerte.

E digo a las boiras,
plevez, plevez a calders,
que yo me trafuque con as gotas,
que me faiga bardo e que desaparexca
ta iste mundo.

Esborraz-me
d'o linache d'os esclaus,
esborraz-me como subdito e lumero,
esborraz-me como imitable ziudadano,
ya que soi un paxaro
que naxió ta o zielo,
e soi o viento
que no quiere saper
de reluziens cadenas,
e soi o muerto
que oblidó as vuestras leis,
guardians d'o infierno,
e vive dillá de vusatros.

Nuei, nuei,
torna-te en a más fosca d'as nueis,
aculle-me en o vientre más fundo,
luna, aimata mía, alumbra
en os míos adentros,
despierta en yo lo esprito
d'a libertá,
sin a que vivir ye imposible.

Campos,
tornaz-vos en yermos
que ta cosa no valgan,
campos sin Estato
e sin Gubierno,
que o poder vienga d'o zielo,
que en vusatros ore l'aire,
mons,
que en vusatros solo fable
o silenzio,
a presenzia infinita.

Auguas de nineza
en vals perditas,
que de vusatras beba e viva,
fruitos
albandonatos d'o mío corazón,
que de vusatros solo m'alimente.

Si vivo u muero,
a la Mai divina
solo importa,
que viva perén yo
ta l'alto zielo,
millor ser vagabundo
que en o mundo esclau e zifra.

Luscos, que a vuestra poesía
enta altarias
nos devante, Dios mío,
e zaga la nuei,
o día,
a tuya luminaria a la mañana,

que nos amorosee
a tuya alba,

libre l'alma.

© Chuan Chusé Bielsa


- Versión en castellano:


NUEVO ORDEN DEL ALMA

Cuando veo
a los militares a lo lejos,
busco la sombra de los árboles
y me extiendo como un muerto
sobre la hierba.

Cuando oigo en el cielo
el sonido de los helicópteros
me escondo en los surcos de la tierra,
sintiendo sus latidos.

Voy alerta vigilando
la presencia de algún dron a lo lejos,
insectos de la muerte.

Y pido a las nubes,
lloved, lloved a cántaros,
que yo me confunda con las gotas,
que sea barro y desparezca
para el mundo.

Borradme
del linaje de los esclavos,
borradme como número y súbdito,
borradme como imitable ciudadano,
pues soy un pájaro
que nació para el cielo,
y soy el viento
que no quiere saber
de brillantes cadenas,
pues soy el muerto
que olvidó vuestras leyes,
guardianes del infierno,
y vive más allá de vosotros.

Noche, noche,

la más oscura de la noches,
acógeme en el vientre más hondo,
luna, amada mía, luce
solo en mis adentros,
alumbra en mí el espíritu
de la libertad,
sin la que vivir es imposible.

Campos, convertíos en yermos
que no valgan para nada,
campos sin Estado
y sin Gobierno,
que todo poder venga desde el cielo,
que en vosotros
solo lo divino resplandezca,
montes, que en vosotros
solo la soledad tenga su reino.

Aguas de infancia en los valles
perdidos, que de vosotras
beba y viva,
frutos abandonados de mi corazón,
que de vosotros solo me alimente.

Si vivo o muero
solo importa a Dios,
que viva yo siempre
para el cielo,
mejor ser vagabundo
que en el mundo esclavo y cifra.

Crepúsculos, que vuestra poesía
lo eleve todo a lo más alto,
Dios mío,
y tras la noche, el día,
tu luz a la mañana,

que tu alba
nos mire,

libre el alma.

© Chuan Chusé Bielsa

LO QUE CAL, poema en aragonés

Tollo pleno d'augua
Foto: Chuan Chusé Bielsa

LO QUE CAL

Iste día ye sagrato,
e ista ora,
e iste inte.

Caldrá ir acotraziando a maleta
de lo unico importán,
porque no sapemos
cuán marcharemos
enta o país d'o corazón.

Fabla-me,
amor,
e sólo tu fabla-me.

Prene-me d'a man,
que dexe
os bofos bagaches.

En cualsiquier inte, o zierzo
enta tu nos portiará;
por sí mesmo
dengún no vivirá;
amans tuyos seremos.

T'aimar-te naxiemos,
ta amorosiar-te adentro;
a tuya cara
ye o paisache d'a bondá.

Sólo lo tuyo amor
alumbrará, os tuyos güellos
serán sols, augua sazián
serán miradas;
d'o infinito yes a fuen.

Remanirá
la casa que vantés,
remanirán
chardins en l'alma.

Iste inte
ta tu sólo será;
que toz os intes seigan
ta o ser que sólo aima.

Nunca no conoxiemos
ixe amor tuyo tan gran.

Conoxendo-lo,
danzans en o zielo,
seremos
as tuyas estrelas.

© Chuan Chusé Bielsa


- Versión en castellano:


LO IMPORTANTE

Este día es sagrado,
y esta hora,
y este instante.

Preparar tan solo la maleta
de lo único importante,
porque no sabemos
cuándo partiremos al país
del corazón.

Háblame,
amor,
y solo tú háblame.

Tómame ahora mismo
de la mano, que yo deje
todos los bagajes
de lo inútil.

En algún momento, el viento
nos llevará a tu casa; nadie
será ya amo de sí mismo.

Seremos tus amantes.

Nacimos para amarte,
para mirarte adentro;
tu rostro
es el único paisaje.

Solo tu amor para nosotros
quedará, tus ojos
serán únicos soles, agua saciante
será la luz de tu mirada;
del infinito eres la madre.

Solo la casa
que tú nos preparaste
quedará,
y tus jardines en el alma.

Este instante
que sea solo para ti,
que todos los instantes
sean ofrecidos
al ser que solo ama.

Nunca conocimos
ese amor tuyo tan grande.

Conociéndolo, danzantes
en lo inmenso,
seremos tus estrellas.

© Chuan Chusé Bielsa

4 de abril de 2020

Puyar a las estrelas, poema

Camín entalto
Foto: Chuan Chusé Bielsa

PUYAR A LAS ESTRELAS

E qué
nos mancará
ta puyar a lo que somos
en os zielos.

E qué
canzión se fará esprito
dentro de nusatros
ta que crexcan alas invisibles
e vantemos os güellos enta un amor
omnipotén.

E qué
nos fará sentir de traza diferén,
ascuitando a parola nunca no ascuitata;
volar asinas
como volamos en as nueis, buscaires
d'infinito,
e no en paramos cuenta.

Plegar asinas en os zielos
tan fázil serba
como cantar ye ta paxaros, como t'ánchels
ye ir aimando.

E qué
fará que despertemos d'iste suenio,
qué luminaria irá ubrindo-se en a nuei,
qué amor tan gran irá crexendo
que ya no caba en istos peitos.

E cuán,
e cómo
arribará ixe inte
en que nos preguntemos
cómo durante tanto e tanto tiempo
andemos por o polvo e por o miedo

sin puyar a las estrelas.

© Chuan Chusé Bielsa


- Versión en castellano:


SUBIR A LAS ESTRELLAS

Y qué hará falta
para ascender a lo que somos
en los cielos.

Y qué canción
se hará espíritu dentro de nosotros
para que crezcan alas invisibles
y así elevar los ojos
hacia un amor omnipotente.

Y qué nos hará sentir
de forma diferente,
escuchando la voz nunca escuchada;
volar así
como volamos en las noches, amantes
de la Amada,
y no nos damos cuenta.

Viajar hasta los cielos
sería así tan fácil
como es cantar para las aves,
como amar es para los ángeles.

Y qué hará que despertemos
de este sueño,
qué luz irá abriéndose en la noche,
qué amor se hará tan grande
que ya no quepa en nuestros pechos.

Y cuándo,
y cómo
arribará ese instante
en que nos preguntemos
cómo pudimos durante tanto tiempo
ir andando por el polvo y por el miedo

sin subir a las estrellas.

© Chuan Chusé Bielsa