14 de abril de 2008

 

Mon sagrato de Piagordo - Foto: Chuan Chusé Bielsa

Mon sagrato de Piagordo (foto feita por Chuan Ch. Bielsa)



Entre as radizes y o infinito

Son dos as estrelas
que guidan o mío camín.

Bi ha la estrela enrunata
baxo tierra, umilde,
arrodiata de radizes u de sangre.
Como simién u corazón.
Son as parolas aragonesas
que perén ban con yo,
que pronunzioron aquels
con os que perén bibo,
anque marchoron luen,
albas d’amor.

Parolas aragonesas en o camín
enta l’oblido.
Parolas-radizes, estrelas d’a tierra,
parolas biellas, dispreziatas,
afogatas en o fango y en o escuro,
como en profundidaz abisals.
Beluns piensan que son fieras.
Ta yo
no bi ha parolas más bonicas
en os inlumerables mundos.

¿Y l’atra estrela?
O mío deseyo d’infinito,
cariños d’a Luz
biba eternamén.
Estoi enamorato
d’o infinitamén alto
amagato
en o infinitamén umilde.
Enamorato de l’unico que esiste.

Abitán de dos mundos,
son dos os astros
que me guidan y dan lumbre,
a bida ye un biache entre unibersos
y cadaguno triga las estrelas.
Allá en o alto d’os zielos interiors,
¡cuántas estrelas
de compasión, polidas,
altismas,
iluminando lo Camín enta l’Amor!


Chuan Chusé Bielsa

 

9 de abril de 2008

 

DE RADIZES Y ESTRELAS

A begadas, quedamos seduzitos por camins lexanos.

A begadas, güellamos a os nuestros piez y nos beyemos enfangatos en a tierra y as radizes. Ye a tierra que pisoron os nuestros abampasatos, aquels que charraban con as parolas que encara ricuerdo, y que güe ya no prenunzia cuasi dengún.

A begadas, sentimos una cansera de radizes, pensamos que no son guaire útils ta las alas que quieren marchar enta toz os deseyos y destins.

Pero dimpués tornamos a nusatros mesmos, ubrimos os güellos, y beyemos as carreras que abitamos. Cuasi tot ha cambeato. Pero bi ha presenzias arradigatas a l’amor en cualsiquier cantón que conoxemos. Banto los güellos, y beigo los mons con as suyas chiquetas faxas albandonatas, ribazadas baxo ribazadas. Allá nos ricordamos a nusatros mesmos, ninos, en a costera, columbrando dende alto os paisaches que perén emos aimau, aguaitando a yayo treballando con o zaguer aladro, a zaguera somera, en o campet estreito, a o canto d’os abismos.

De tot ixo, ¿qué remane? Si alcaso bellas parolas dando as bocadas, una frescor apenas besitata de ricuerdos. Ubro los güellos. L’airera bandea almendreras y oliberas en a soledá... Cada árbol teneba un nombre que güe a chen tasamén emplega: laurelero, manzanera, perera, zerezera, azarollera, niespolera, presquero, alberjero... Uno poderba pensar-se que güe a chen reniega d’ixos nombres. En bi eba mils y mils que agora son morindo. A nusatros nos amostroron ixos nombres. Os biellos no en conoxeban d’atros. Y a tierra os charra encara, creigo, en as barellas d’os impeltes muertos.

En a biblioteca d’a memoria alientan ixos nombres, encara. A begadas me’n boi luen d’els sin de parar cuenta, a begadas creigo que ya no pertenexen a iste mundo, que ya no pueden serbir ta guaire cosa. Pero, en l’inte, ¡qué silenzio y qué chelor y qué angunia siento en o más fundo cuan o paisache, como un mirallo, me ritorna la suya güellada trista! No, ya no sé u no puedo bibir sin ixas parolas que s’amortan, como si alexando-me d’ellas perdese l’amorosidá y o ricuerdo de toz os que tanto me quison y que tot lo me dioron, tot m’amostroron.

A begadas marchamos, sin pensar, enta o esbarafundio d’as taragañas d’o mundo. A begadas dispreziamos as radizes, nos arreguimos de radizes, nos sentimos entollaus en as radizes. A begadas querérbanos desenreligar-nos de muitas cosas y marchar bolando enta un zielo iluminau por estrelas y luzetas de deseyos. Pero son estrelas tamién as radizes, y as más alteras y bonicas, ixo replecamos dimpués d’añadas y feridas. Tamién as radizes nos guidan como a nautas en l’amplisma escureldá d’os misterios. En a mar d’a eternidá nos asperan as radizes, tot l’amor que emos iu dando y que nunca s’ha perdiu.

Dica la fin, bibiré con as parolas que ya apenas dengún charra, que ya no sé si belún emplegará. Cuan o día m’arribe de morir, me’n iré con estrelas de radizes, firmamentos de radizes.

Y creigo que en a lengua oblidada, con as parolas que ya cuasi dengún quiere, bendrán a rezebir-me aquels a os que en ista bida tanto aimé. Y sisquiá charremos ya ta cutio, eternamén, ixa lengua de radizes en o eterno paradiso d’os suenios.

Chuan Chusé Bielsa

 

2 de abril de 2008

 

Aguaitando a la mía gatica

Aguaitando a la mia choben gata una cosa repleco.

Aguaitando a la mía gatica bibindo en o susiego. Cosa creba irremeyablemén o suyo mundo. Perfeuta serenidà. Dengún reconcome. Denguna delera. Solamén reposar en a calma, ya siga aprofeitando un amorosiador solezico cuan fa bueno u bien, d'ibierno, catando fito-fito, sin cantiar-se, as flamas d'o fogaril, en una lexana casetica en o yermo.

Aguaitando a la mía gatica repleco que m'he equibocato. Nos emos equibocato muitos, creigo. No bibimos en o país d'a serenidà. ¿Alcaso no ye ixo lo que más importa?. Espleitar fundamén de lo más simple, d'os paradisos senzillos, d'a caloreta que ta l'anima de baldes ufre a contemplazión, d'una capeza fresqueta y d'un corazón alentando en a paz.

Comprendo agora que m'he equibocato. Si escomenzase una atra begada, creigo que darba asabelas cosas, talmén tot, por bibir en a calma d'o silenzio y d'a meditazión. No comprarba as complexidaz inútils d'o mundo, os inutilmén lumerosos trastes d'o mundo, con as suyas luminetas falsas d'oro.

Con qué seguranza lo digo: "M'he equibocato". Con qué seguranza lo beigo, con qué tristura güello enta os días que marchoron y que bien pudon ser una atra cosa. Si arrullase en un muntón as oras no bien emplegatas construyirba piramides; piramides sin orizons, ni estrelas, ni renaximientos.

Nos apegamos pordemás a ochetos y aparienzias, nos cargamos con muchilas chigans d'obligazions. Nos tornamos en esclabos de por bida ta bien poqueta cosa. Nos cal satisfer nezesidaz, pero lo que femos ye multiplicar-las sin aturar. Y tanimientres, lo que más importa remane amagato, lo que atorga a la bida a suya nobleza queda en intes que pudon aber estau grans y que dixemos pasar y trafeguemos cambeando-los por estapenzias. ¡Cuántas cosetas grans y buenas s'esbafón y s'esbafan de contino en o buedo d'o no bibito!

Güello a la mía gata en a suya perfeuta paz, en a suya intelichenzia sin mida, y lo que he dito se torna en cualcosa que puede mesmo palpiar-se, reflesión de grilla. Güello a la mía gata choben que, sin nezesidà de garra escuela, esliche a bida millor en cada inte, sin faramallas.

Sí, m'he equibocato, y como diziba Leonardo da Vinci, beigo agora millor que nunca que o tiempo "s'esbariza sin ser notau, a amagatons, y ba asinas engañando a os mortals". Dios mío, Dios mío.

Chuan Chusé Bielsa