5 de noviembre de 2013

Sete de luz

Sete de luz

Cuántos besos
asperando en os labios
cuan tu en un inte ya no yes;
allá amagatos, engabiatos
como paxaros que queresen bolar
enta o país d'os abrazos,
te remeran.

Fa mal l'amor en o costato
cuan en un inte te'n yes ita,
fan mal as manos
prebando d'amorosiar ensuenios,
lunas yermas
que brilan allá en alto
en a nuei fosquiza e fría.

Por ixo, a begatas, cansos,
nos dexamos cayer en leitos de suenios
e querérbanos abrazos de mentira.
Que a nuei en un inte nos lebase
enta fiestas antigas
e alufrar rostros sonrisando
en intes goyosos; capinos
bailárbanos como en a chobentú,
brilarban milenta luminetas
breus, pero serban luzes
talmén, te recordárbanos.

Diosa mía, qué difízil ye
dexar de deseyar-te
ta contemplar-te.
Feitos de carne, febles pelletas,
bibindo arrodiatos por a piedra,
somos nabatas, a begatas,
embarranquiando por o río.
Diosa mía, cuan marchas,
en un inte cuánto amor
nos ba matando.
E, plenos de cansera, somos
    como biella que bide acorrucata
    en a carrera d'a soledá, asperando a muerte,
    albandonata,
    endurando en o fitero un sol cremando,
    o pelo blanco sobre as yerbas agostiatas,
En ixos intes, qué derrota,
cayendo eslanguitos, sondormitos,
nusaltros que ya besemos
o tuyo paradiso cuan cosa no querébanos,
nusaltros que ya ébanos bebito
en a fuen d'o tuyo amor.

Pero somos de tierra, bardo
que no sape no deseyar de contino.
Agora, en iste inte,
sentimos a tuya ausenzia
e nos dexamos cayer en a nuei
como ixos que o mundo ha benzito
e fan compaña a las estrelas,
sobre barucas dormindo.
E nos n'imos rodando por as carreras muertas
buscando en suenios a bel ser desconoxito
que se parexca a tu
e siga un beire buedo de silenzio.
E ixe beire emplenaremos con deseyos
de milenta besos que te yeran asperando,
de milenta abrazos que por tu han crexito
dende o peito. E ixe silenzio
poblaremos con parolas d'amor
d'un río que baxa crexito, plenizo
d'auguas de cariños; tota la nieu d'as tucas
se ye desfendo, canta ta recordar-te.

Diosa mía, ¿cómo l'olbido
esborra o mundo, cómo podérbanos estar
a o costato tuyo sin deseyar-te,
sin más dolors e sin más carne,
cómo aimar-te a tot morindo?
¿Cómo no deseyar si en no deseyar
ya somos deseyando lo infinito?

Por ixo, cuan tu no yes, nos n'imos
zegallosos enta luminarias
d'una nuei terrestre
e, de bislai, por un camín errato
también olbidamos o mundo,
e asinas somos de bez escarnio
e gloria de l'amor tuyo. E dárbanos güe
o mesmo corazón poblato por estrelas
derrotatas en prebatinas por besar
breus zielos parellanos a tu,
dárbanos e dárbanos
sin de fin carrazos d'abrazadas e regalos
e no querérbanos por ixo en escambio
un olocausto de deseyos,
no querérbanos ixo que claman lo imposible,
ya que de carne absurda somos feitos,
cusitos somos con pelletas
que tremolan con dolors orribles
u con plazers que en un inte tinglan, brilan
e inutilmén se sulsen e rematan.

Dondiamos güe en a nuei
por as carreras d'as ilusions
e d'as desasperanzas
ta prebar de no morir en un inte de tristura
cuan en un inte tu marchés,
e prebamos de dar a guambras e ensuenios
o nuestro infinito amor, que ya fa mal e puncha
en cada solenco cantón d'o cuerpo,
dende o melico dica os güellos
batalers como puertas
que ubrió de sopetón l'airera, como orellas
que buscan sentir cantas,
como manos que deseyan
amorosiar a piel d'a bida,
ofrindo carizias tan estensas,
tan bonicas,
que dengún uniberso
poderba contener en os suyos espazios,
como labios en disiertos
que asperan plebias d'altros labios,
como un alma que tien sete de luz.

Chuan Chusé Bielsa