30 de enero de 2014

Que nos leiga l'airera

Fada roya
Pintura a l'olio de Chuan Chusé Bielsa

Que nos leiga l'airera

Escribir como fa l'aire
sobre l'augua
cuan la besa e la contempla
como a una diosa eterna,
e dimpués que nos leiga
o Silenzio.

Escribir en bella lengua
que dengún no azepta,
seyer paxaro en libertá
que musiquea, soniando,
cantas en o lusco. Tot calmo,
cosa no se i siente. Que nos leiga
allora o mas royo u brioleta,
escachato.

Escribir en a lengua
que fabla o zierzo
en os días solitarios
sobre sasos, barellas,
pueyos, planas, sardas...,
tot ye alabez encheberdito e buedo,
os árbols friolencos se bandean
a la tardada. Fuego
en casetas e capannas.

Escribir como si uno
estase ya muerto e no bibise
ya sobre o paisache femenino
que tanto aimó. Agora,
libres biacheando con o sol,
muertos e renaxitos,
felizes imos bibindo sin más priesa.
Escribir cuan o tiempo
e nusaltros aquí tot lo perdiemos,
a casa e os campos, o cuerpo e a pelleta:
tot se'n fue con Dios como una fuella
en as manos de l'agüerro. Que nos leiga
o nino que estiemos, que encara
nos recuerda e ya no recordamos.

Escribir por bel amor,
escribir sin asperar cosa,
seyer leyito por as fadas
u por espritos enamoratos
que buelan sobre os yermos
besando mons azuls e camins-labios,
dando lo no-tiempo a las estrelas
que perén amanexen
sobre a soledá. Que nos leigan
as nueis iluminatas por miraglos.

Escribir de tal forma
que fazilmén nos leigan
ortals muertos, oliberas
plenizas de sabieza, meditando,
basas con colors berdas de nineza,
sulcos antigos que amorosió lo yayo
e que agora son crepazas e recuerdos,
que nos leigan almendreras blancas
u espullatas, que nos leigan flors
coloriatas en a rama u amarillencas
cuentra la tierra, prestas a ir dexando
ista bida e marchar bolando enta os zielos.
Que nos leigan boiras rosas que s'amortan
ya en naxer, que nos leigan plebidas
mullando a nuestra bida con glarimas,
que nos leigan os muertos que biben
en os más bibos paradisos
e que encara bisitan como aus que emigran
a pobra tierra d'o suyo antigo suenio.

Que nos leiga o Silenzio
que aliente cuan Silenzio sigamos,
que nos leiga una bonica
muller ideyalizata, soniata
e aimata como a más preziosa isla,
a muller sublime que bibe e bibiba
sobre as altarias, nunca macata
por l'aspro biache d'os días.
Que nos leiga o disierto que aimemos,
que nos leigan os libros que leyiemos
con o corazón e que ya son zenisa.

Escribir no deseyando cosa,
escribir en una lengua
defuera d'iste mundo,
con grafías antigas
que dengún ya no emplega,
escribir dexando que l'aire
bienga e guide a mano nuestra,
aladrando tota la tierra muerta
d'a desasperanza, que bienga,
que bienga l'airera e nos leiga
e nos arroziegue como fuellas
enta os mundos más inútils
e bonicos, ó mundos sin deseyos,
plenizos de libertá, tierra
ta siempre elebata ent'altos zielos
por a diosa d'a bondá e d'a belleza,
dibino regno d'a poesía.

Chuan Chusé Bielsa

19 de enero de 2014

Poema en castellano-aragonés 26

Camín d'as estrelas
Pintura a l'olio de Chuan Chusé Bielsa

MI PATRIA ES L'AMOR

Mi patria son caminos
donde la cansera
s'atura y reposa.

Mi patria son disiertos
donde algo nos charra
y nos dice lo que somos dentro.

Mi patria son caseticas
que àun se vantan,
viejas, en el tiempo.

Mi patria son varellos
donde el poeta,
enamorau, aguaita versos.

Mi patria son roseras
d'un olvidau güerto
con rosas de sueños.

Mi patria son cielos
coloriaus de flores,
juguesca de boiras y soles.

Mi patria son pajàros
cantando oraciones
en l'aire azulenco.

Mi patria son seres
que marcharon lejos,
dejando clarores d'amores.

Mi patria son voces
de tierras que en l'alma
aladran aquellos que se fueron.

Mi patria son silencios
de poeta; los soles
royos, marchando, nos besan.

Mi patria es l'eterno
femenino, mujer
que perén, bonica, amorosea.

Mi patria es la Tierra
toda, todo l'universo,
mi patria es la vida.

Mi patria es l'amor
que al cabo nos queda,
la casa, la patria de la poesía.

Chuan Chusé Bielsa

15 de enero de 2014

Plebia en o paradiso

L'ausenzia
Biella pintura a l'olio de Chuan Chusé Bielsa

PLEBIA EN O PARADISO

Güe pensaba
en altras bidas perditas.

Caminaba con a plebia
por os camins d'os yayos.

Me beyeba en altras casas,
combibindo con aquella mesacha,
tal begata, que aimé tanto
en a chobentú más lexana,
agafando-la d'a mano,
paseyando por as abenitas.

Me beyeba a yo mesmo
abendo feito altras trigas
en a bida. Un yo más perfecto,
sin tantas erradas u feritas.

A plebia, chunto a yo, qué trista
parexeba mullando a mía bida.
E pretó a pleber de firme:
as auguas, a calders sobre yo
cayeban frías.

¡Ai, qué pobre, qué pobre yes,
tot cubierto de bardo, chupito,
e ya cuasi rematando los tuyos días!

A plebia cayeba e no aturaba,
yo poderba dizir que iba sentindo
a bonico, a bonico,
cómo l'augua fablaba:
amigo, yo isto te digo:
yo d'o zielo biengo, yo marcho
enta os altos e no paro
cuenta d'as cosas d'abaxo.
Yo me zentro en ixo
que ye o zentro mío
cuan caigo u cuan me debanto,
ya siga chisleta, a basa u o río;
sin pausa boi chugando
en boiras que dan saltos
e arriguen como ninos,
parex que ya son cansos
e perén reblincan, cantando.

Güe marchaba tristacho
por os camins d'os yayos,
tot mullato e pleno de bardo,
tot pleno de cansera;
en un inte
tot lo ese dato
por marchar entalto
e asinas os camins erratos
que no aturan d'estar acusando
dexar-los callatos,
tot feito paxaro e bolando
enta do no esistan años,
enta do esistan amors
sin engaños.

A plebia a o costato
a bonico, a bonico,
seguiba fablando,
a yo e a la tierra regando:
amigo, güella enta yo,
yo d'a diosa biengo,
yo enta la diosa marcho,
yo me zentro en ixo
que esiste cuan callo,
yo cosa no tiengo, si alcaso
a fuen d'os miraglos,
totas as altras cosetas, te digo,
son auguas d'o zielo,
son o mesmo amor
que a l'amor ye aimando.
Pobracho, no sigas tristacho.
Si güellas entalto ya yes o más rico
e res no te manca, ya has dexato
toz os unibersos de mirallos,
si güellas entalto, perén,
ya yes o infinito,
ya has arribato a la radiz
de l'árbol d'o paradiso,
a o zentro d'o corazón.

Chuan Chusé Bielsa

9 de enero de 2014

Luz d'a libertá

Mónica Spear
Muller de bondá

Luz d'a libertá

Adedicato a Mónica Spear, reina de bondá

Cuan tot parex
que remata...

aspera un inte,
encara bi ha asperanza.

Encara queda tot;
o zielo nos clama.

Aquí abaxo, tot ye e no ye
a o mesmo tiempo.

Pero aspera, agafa
a luminaria que aima.

Cuan no tenemos cosa
ya somos a diosa.

Cuan tot ye perdito
naxe dios en l'alma.

Si tu a yo m'aguaitas
beyerás mans buedas.

En foi, d'ellas, bandera
que ondeya con l'alba.

Si a tu a yo me fablas
libre contesta l'airera.

Aimo tota la belleza
que d'a Tierra marcha

enta altas estrelas
que en nusaltros beilan.

A más bonica reina,
bestita d'amor, nos clama

dende o paradiso.
En un inte, cuan tot calla,

fabla o infinito.
Nos ubres, aimata, a puerta

d'o chardín con un sonriso.
Besas. Aimas.

Amor que nunca no engañas,
amor mío,

zelestes auguas de río
e zaicas calmas en paz.

Amor que nunca no marchas,
eterniza luz d'a libertá.

Chuan Chusé Bielsa

2014

ANYADA VUEDA (2014)

Plega una anyada nueva,
vueda.

Podremos emplenar-la
con un gran amaneixer.

U tal vegata nos metamos tristes
pensando en fútils nueits.

Creigo que me desfaré
d'as tristuras viellas, de tanta antiga rima.

Podremos naixer una altra vegata
e fer con a luminaria que brila encara,

con totas as nuestras ruinas,
bella cosa gran, muito gran, muito bonica,

Aimaré como infinitament polidas as casas
espaldatas, antigas, perditas.

Arriba una nueva anyada,
vueda: ye una blanca pachina.

Creigo que me'n iré do siempre
querié ir, allá do lo mío amor viva.

No podré levar-li tot lo que mereix.
Perfumos pobres d'os disiertos li daré.

Bi ha qui ha achuntato muitas cosas
entre as mans: anyos plenos d'alegrías.

Pero los míos uellos son azuls de cielo
d'un viachero que se'n va, e aguaitan estrelas.

Yo quererba dar tantas cosetas
a l'aimata mía, toz os tresoros d'a eternidat.

Pero cosa no tiengo,
li daré toz os labios e besos que a plevia esborró.

Un anyo nuevo escomienza,
ye un poema encara no escrito.

Dicen, e yo lo creigo, que bi ha parolas
con as que fablamos a la diosa.

E si a diosa nos siente e nos ascuita
tot tenemos, res no s'ha perdito.

Escribir en a pachina virchen,
en l'anyo encara infinito, tota la riqueza

de l'universo que en nusaltros ye amagata. Aimata, amor te doi de l'alma, sólo ixo tiengo,

frescors que olbidé e que a vegatas suenio;
en iste anyo encara vuedo, te doi ilusions blancas.

E un poema escribiré en a tuya frent,
en o branquil d'iste anyo nuevo, como un beso,

como una declaración d'eterno enamorato
que a o suyo amor nunca no olbida.

Ixo t'ofreixco, cosa de tierra u de tiempo,
toz os tresoros d'o cielo, aimata mía.

Chuan Chusé Bielsa