27 de julio de 2021

ONIRONAUTA

onironauta

recorro los camins que menan
enta o país d'o tuyo amor

a la nuei me capuzo en as auguas tuyas
ozeanos en luz
fablas poesía e ya te reconoxco
doncas sólo creigo en o regno de tu

o mío esmo os míos versos con tu marchan
en o mapa d'os recuerdos yes sayeta
que me'n leva a o millor puesto
te clamo amor e no conoxco
atra parola mas prezisa ta nombrar-te

te clamo dende adentro
a soledá queda esborrata

sin aimar qué luen nos n'imos redolando por os suenios

m'arrullé a o mar
ondas salvaches
estiés placha acullidera e amorosa

e qué luz remane sino tu
qué ye firme alazet e quí aima de veras e qué minchar nos satisfá

labios enta labios o mío ser clamando-te
l'alma s'arrimó a o tuyo rostro como a insula
cuan iba naufragando por os mundos

amor tu sapes oblidar tristuras en l'arena
a o canto d'as fogueras en zenisa
amor sapes o nombre de yo lo pronunzias
me'n voi enta la tuya placha enta os tuyos peitos
soi nino e me'n voi
enta la tuya airera os cabellos tuyos ondeyando
a o canto d'as auguas resplandeziens

tu yes o que me queda
sin tu ta qué soniar ta qué
ir-se-ne ta do nunca no bi ha cosa

e anque antigo parexca
te digo t'aimo e t'aimo e no aturo de dizir-lo
asinas a vida traquetía e va crexendo
dende mons e luscos en os disiertos suenios
con voz gran te nombro
e dimpués en a nuei lanzo poemas
enta la luna e as estrelas
t'aimo e t'aimo digo
(pronunzio cada luz e arriba o día)
tu yes l'unico amor

© Chuan Chusé Bielsa


- Versión en castellano:

onironauta

recorro los caminos que conducen
al país de tu amor

en la noche me zambullo en tus aguas
océanos en luz
hablas poesía y ya te reconozco
pues sólo creo en tu reino

mi conciencia y mis versos hacia ti fluyen
en el mapa de los recuerdos eres la flecha
que me lleva al mejor sitio
te llamo amor no conozco
una palabra más precisa para nombrarte

te llamo desde adentro
la soledad queda borrada

sin amar cuánto sufrimos rodando por los sueños

me arrojé al mar
olas salvajes
fuiste playa acogedora y amorosa

y qué luz permanece sino tú
y qué es sólido y quién ama de verdad y qué alimento sacia

labios hacia labios y mi ser llamándote
el alma se asió a tu rostro como a ínsula
cuando iba naufragando por los mundos

amor tú sabes olvidar las tristezas en la arena
junto a las hogueras en ceniza
amor sabes mi nombre lo pronuncias
me voy hacia tu playa hacia tus pechos
y soy niño y me voy
hacia tu viento tu cabellera ondeando
junto a las aguas resplandecientes

eres lo que me queda
sin ti para qué soñar para qué
ir donde no hay nada

y aunque parezca anticuado
te digo te amo y te amo y no paro de decirlo
así late la vida y va creciendo
desde montes y crepúsculos en los desiertos sueños
con voz grande te nombro
y después en la noche lanzo poemas
hacia la luna y las estrellas
te amo y te amo digo
(pronuncio cada luz y viene el día)
eres el único amor

© Chuan Chusé Bielsa

23 de julio de 2021

O TIEMPO ZAGUERO

Un puesto muito bonico ta vivir
Foto: Chuan Chusé Bielsa

O TIEMPO ZAGUERO

Wo gehen wir denn hin?
Immer nach Hause.


¿Ta dó nos n'imos?
Perén ta casa.

Novalis

cal
ta beluns
vivir solencos
en os años zaguers

e no importa guaire
si en os yermos como ánchels
vagabundos

e no importa guaire
si en cambra rebutita de silenzios

e no importa guaire
si en armita que corona un alto mon

ye polito
anque beluns digan o contrario
no deber cosa a dengún
(tan solo a os enamoratos de l'amor)

que dengún alleno a o corazón
nos faiga malfurriar
o mas prezioso tiempo

ye polito saper
que en iste mundo
solo l'amor solo lo esprito solo l'alma
esisten tienen cuerpo
(o que en o fundo tu yes)

ye polito ser
tres vegadas tu
e regalar-te
a Luz que te pertenexe

agora que o perello tuyo
ye tan viello e solo tiens
dentro lo tresoro que no muere

que iste mundo
ya se sulsió de raso
entre flamas despiadatas
sólo lo sabio lo sape

qui as tres cambras amagatas
descubrió en a suya casa
(por laberintos e crisis
aconsiguió retornar-ie)

zaga la nuei rematata
ubrindo un arca va l'alba
(apocalipsis)

cuan yera nino milenta
de suenios retaliniaba
mesmo chugando tot yera una promesa

plegó l'adoleszenzia
e a nuei plegó
plegó a choventú primera

encara i amanexeban
tantas de falsas estrelas

dimpués de gran as cullitas
ya amortatas se veyeban

agora la soledá
e bels años si bi ha suerte
ofrexemos a la vida
a faina gran de l'amar

remane por compañía
ser
as tres verdaz que en tu brilan

asinas antis de marchar
esveilar ixe misterio
saper ixo que acubillas

veyer a os que no veyés
e amagón ta que morises
e dengún poder alzases

agora vive
o regalo d'o universo
(sagratos intes
ta trobar-te)

que en amor-esprito-alma
te vantes
d'ixe mundo feito enruenas

os güellos enamoratos

a la fin tu mesmo
uno e tres
e ta cutio acompañato

© Chuan Chusé Bielsa


- Versión en castellano:

TIEMPO ÚLTIMO

Wo gehen wir denn hin?
Immer nach Hause.


¿Adónde vamos?
Siempre a casa.

Novalis

es necesario
para algunos
vivir solitarios
en los años últimos

y no importa mucho
si en los yermos como ángeles
vagabundos

y no importa mucho
si en un cuarto inmerso en el silencio

y no importa mucho
si en ermita coronando alto peñón

es hermoso
aunque algunos digan lo contrario
no deber nada a nadie
(tan solo a los enamorados del amor)

que nadie ajeno al corazón
nos haga malgastar
el más precioso tiempo

es hermoso saber
que en este mundo
solo el amor solo el espíritu solo el alma
existen tienen cuerpo
(lo que en el fondo tú eres)

es preciso ser
tres veces tú
y regalarte
la Luz que te pertenece

ahora que tu piel
es tan vieja y solo tienes
dentro de ti el tesoro que no muere

que este mundo
se consumió enteramente
entre llamas despiadadas
solo el sabio lo sabe

quien descubrió tres estancias
en el fondo de su casa
(por laberintos y crisis
encontró lo que buscaba)

en la noche ya acabada
abriendo un arca va el alba
(apocalipsis)

cuando era niño un sinnúmero
de sueños me fabricaba
jugando todo era más que una promesa

llegando la adolescencia
la noche ya comenzaba
la juventud embriagaba

incontables ilusiones
eran cual falsas estrellas

con los años las cosechas
se convertían en nada

ahora la soledad
y si hay suerte algunos años
ofrendamos a la vida
la tarea del amar

y queda una compañía
ser
las tres verdades que brillan

preciso es antes de irte
desvelar ese misterio
saber eso que cobijas

ver amores que no viste
que escondieron con malicia
para que nunca volases

ahora el mas grande regalo
(esos instantes sagrados
que quedan para encontrarte)

que en amor-espíritu-alma
te levantes
de este mundo arruinado

tus ojos enamorándose

al final tú mismo
uno y tres
amor amado y amante

© Chuan Chusé Bielsa

17 de julio de 2021

ADORMITA EN O MÍO PEITO, poema d'o libro inedito "Inozenzia"

ADORMITA EN O MÍO PEITO

De tantas cosetas
fablamos en a nuei...
Como olas
en plachas d'amor.

Aunitos, ya somos
luminaria en zielos.

Parolas viachan
enta corazons.

E a plevida plega,
canta una canzión:
goyosas gotetas que chugan
ausens en o tiempo.

Fablas ristolera
con luz feita amor,
parolas de sol
alegran os zielos;
a tuya nuei soi,
m'emplenas d'estrelas.

Una tova airera
plega con misterios,
con amoroseos.
E quiere ser tuya,
contar-te secretos.

T'aduermes
sobre o mío peito
e tot ye silenzio;
a o canto de tu
suenio los tuyos suenios.

Te dexo
en o güembro una orazión;
la digo con besos.

Amor,
a tuya alma beilo,
yo soi o luzero
d'ixe corazón.

E sigue a plevida
con o suyo rezo,
e aquí sigo yo,
sentindo lo zielo,
a respirazión
tuya en o silenzio.

Amor,
te doi lo que soi,
tot lo que yo tiengo;
yes o mío aliento.

E despiertas, amor,
me güellas, sonrisas,
e me das dos besos
aquí en istos güellos.

E alumbras
iste peito mío
con ixa orazión
de tautos de zielos,
luz d'o paradiso.

© Chuan Chusé Bielsa


- Versión en castellano:

DORMIDA EN MI PECHO

De tantas cosicas
hablamos en la noche...
Como olas
en playas de amor.

Unidos, ya somos
resplandor en cielos.

Palabras viajan
hacia el corazón.

Y la lluvia llega,
canta una canción:
gozosas goticas que juegan
ajenas al tiempo.

Hablas ristolera
con luz hecha amor,
palabras de sol
alegran los cielos;
tu noche yo soy,
me llenas de estrellas.

Una suave airera
llega con misterios,
con amoroseos.
Y quiere ser tuya,
contarte secretos.

Al final te duermes
(tu rostro en mi pecho)
y todo es silencio;
así bien junticos
yo sueño tus sueños.

Te dejo
en el hombro una oración;
la digo con besos.

Amor,
yo tu alma velo
y soy el lucero
de ese corazón.

Y sigue la lluvia
rezando su rezo,
y aquí sigo yo,
sintiendo mi cielo,
la respiración
tuya en el silencio.

Amor,
te doy lo que soy,
todo lo que tengo;
eres tú mi aliento.

Y despiertas, amor,
me miras, sonríes,
y aquí en mis ojicos
me das tus dos besos.

Y alumbras
este pecho mío
con esa oración
de tactos de cielos,
luz del paraíso.

© Chuan Chusé Bielsa

11 de julio de 2021

L'AMOR D'O POETA AUSÉN

L'AMOR D'O POETA AUSÉN

Bel escritor, bel quiesto poeta
que ya marchó d'ista Tierra
nos clama, reclama
l'amistanza nuestra.
Quiere
acompañar-nos por os mons,
por os sasos e disiertos, por oblidatos
vieros, baxo goyosos zielos e a la vista
d'orizons de paradiso
(con bel libro suyo en as mans).

E nusatros nos n'imos con el por ixos puestos,
con el pasamos tan buenos ratez,
como en bel romanze ocasional.

Pero iste buen amigo deseya muito más,
quiere ser aimato con l'amor más pleno,
quiere ser luminaria d'as nuestras vidas,
influyir en as endrezeras que prenemos,
con solo a bondá por guida.
El ya trobó
o que nusatros rechiramos,
el ya poseye ixa paz, ixa libertá
que nusatros querérbanos tener.

E nos resistimos un poquet, nos parexe
eszesiva a pretensión d'o poeta amigo,
que partió d'ista Tierra ya fa
tantas añadas.

Quiere que aprendamos como cal
a lengua que fabló, quiere
que de contino releigamos
toz os libros que escribió, quiere
ser aimato e aimar apasionatamén.

E nusatros no sapemos qué fer, ye
aclaparadera la solizitazión d'ixa querenzia,
queremos fer tantas cosetas diferens en a vida,
tantos amigos desconoxitos bi ha por conoxer...

Pero l'amán poeta insiste e fa zeprén,
nos lo da tot, e remanerba tan solenco
aquí en a Tierra, tal vegada
allá en alto,
si o nuestro amor le mancase...

© Chuan Chusé Bielsa


- Versión en castellano:

EL AMOR DEL POETA AUSENTE

Algún escritor, algún querido poeta
que ya se fue de esta Tierra
nos llama, solicita
nuestra amistad.
Quiere
acompañarnos por los montes,
por los páramos y yermos, por olvidados
caminicos, bajo gozosos cielos y a la vista
de horizontes de paraíso
(con algún libro suyo en las manos).

Y nosotros nos vamos con él por esos puestos,
y con él pasamos tan buenos ratos,
como en un romance ocasional.

Pero este buen amigo quiere más,
quiere ser amado con el amor más verdadero,
quiere ser luz de nuestras vidas,
influir en la dirección que tomamos,
con solo la bondad por guía.
Él ya alcanzó
lo que nosotros buscamos,
él ya posee esa paz, esa libertad
que anhelamos.

Y nos resistimos un poquico, nos parece
excesiva la pretensión del poeta amigo,
que partió de esta Tierra
hace ya tantos años.

Quiere que aprendamos bien
la lengua que habló, quiere
que sin cesar releamos
todos los libros que escribió, quiere
ser amado y amar apasionadamente.

Y nosotros no sabemos qué hacer, es
abrumadora la solicitación de esa querencia,
queremos hacer tantas cosas en la vida,
tantos amigos hay por conocer...

Pero el amante poeta insiste,
nos lo da todo, y se quedaría solo
aquí en la Tierra, tal vez
allá en lo alto,
si nuestro amor le faltase...

© Chuan Chusé Bielsa

5 de julio de 2021

OS PAISACHES D'O PARADISO

Casetica e ababols
Foto: Chuan Chusé Bielsa

OS PAISACHES D'O PARADISO

Estié un mar de glarimas.
Estié.
¿Qué pasó
ta que as glarimas
dexasen paso a os disiertos?
Me dexé a yo mesmo:
aimé.

¿Cómo marchón os deseyos
en ixa tierra d'ayer,
cómo ya no bi ha plorar?

Dexé lo tiempo,
m'esbarizé por camins
allá enta dentro de l'alma...
¡Qué calma en a soledá!

Rematé por os disiertos
do son esprito e aimada;
conuerto
d'a más alta poesía.

En a tierra que dexaba
a mía patria moriba:
veyez en o polvo escrita
a fin de tot o que yera.

Parolas que allí se diziban
las diz agora l'airera;
con ella rezan, sospiran
istos labios en silenzio.

Si cualque cosa ha valura,
ixo en Aragón s'oblida.
Ista lengua la matón
en bien fura matazía
(yo yera nino e sentiba
os chilos dentro de l'alma).

Agora os campos rematan
con infinitos molins.
Os más bonicos paisaches,
ixo encara remaniba,
agora tot lo asasinan dica la mesma radiz.
¡Ai, si podese istos güellos
vantar, como cuan yera mesache,
veyer divinos paisaches,
emplir d'airera e de luz
ixe mon d'o corazón!

Aguaita la casa d'os güelos:
ya ye un troz de zielo azul.

Ya ye muerto
l'Aragón en que creyé,
estió gran e cosa no ye.

E ye zenisa
cada suenio que sonié,
cada goyo que planté,
en o polvo enrebullatos
os paxaros que volando,
que cantando,
tanto aimé;
me quedé allá sin perfumos;
atros campos rechiré.

Que m'acullan os camins
más alpartatos, varellas como en un puzo,
qu'encara alzan o edén;
do bi aiga poesía
bi seré,
un amor desterrato, o más fundo,
o que dengún ya no quiera,
yo querré.

Que m'aculla bel planeta
do encara l'amor i cante,
que m'aculla bel paisache
que m'aime e a o que yo aime,
qu'en l'alma solo se vanten
os goyos d'as inozenzias.

© Chuan Chusé Bielsa


- Versión en castellano, con aragonesismos:

LOS PAISAJES DEL PARAÍSO

Y fui un mar de lágrimas.
Fui.
¿Qué pasó
para que lágrimas
dejasen paso a desiertos?
Me dejé a mí mismo:
amé.

¿Cómo se fueron deseos
en esa tierra de ayer,
cómo no hay ya más llorar?

Dejé el tiempo,
resbalé por los caminos
allá hacia dentro del alma...
¡Qué calma en la soledad!

Acabé por los desiertos
del espíritu y la amada:
el consuelo
de una excelsa poesía.

En la tierra que dejaba
mi patria ya se moría:
ved en el polvo ya escrita
la ausencia de lo que era.

Palabras que se decían
las dice ahora la airera;
con ella rezan, suspiran
estos labios en silencio.

Si alguna cosa valía,
en Aragón la olvidaban.
Esta lengua la mataron
en furiosa matacía
(yo era niño y bien sentía
los chilos dentro del alma).

Ahora a los campos matan
con los molinos sin fin.
Los más bonicos paisajes,
ese tesoro quedaba,
ahora con todo acaban
hasta la misma raíz.
¡Ay, si pudiese estos ojos
levantar, como cuando era mesache,
ver los divinos paisajes,
llenar de airera y de luz
el monte del corazón!

La casa de los abuelos,
mírala:
un trozo de cielo azul.

Ya está muerto
el Aragón en que creía,
fue bien grande y nada es.

Y es ceniza
cada sueño que soñé,
la alegría que planté,
con el polvo están mezclados
los pájaros que volando,
que cantando,
tanto amé;
me quedé allá sin perfumes;
otros campos yo busqué.

Que me acojan los caminos
más lejanos, en un valle como un pozo
todavía hay un edén;
donde haya poesía
allí yo me quedaré,
un amor desterrado, el más hondo,
el que ninguno ya quiera,
yo querré.

Que me acoja algún planeta
donde el amor aún cante,
que me acoja algún paisaje
que me ame y que yo ame,
que en el alma se levanten
los gozos de la inocencia.

© Chuan Chusé Bielsa