16 de julio de 2017

E ta qué sirve a poesía

Foto: Chuan Chusé Bielsa

E ta qué sirve a poesía

E ta qué sirve
a poesía
si no ye t'amar-te,
Dios mío.

E ta qué sirve
escribir poemas
si no ye ta onrar-te,
Pai mío.

E anque tenese un río
de politos versos
plegando en o disierto
d'o mío oblido,
de qué me servirban
si tu no i plegases,
si a tuya parola
no iluminase
o infinito.

Por ixo
torno a tu
e ya me i quedo,
sol d'o día mío,
e soi feliz asinas,
versos acubillo
que en tu brilan,
leigo e bebo chislas
de rosada
en plegar a tuya alba,
no quiero tener
más ritmo ni más calma
que a eterna voz
que siente l'alma.

E cuan plegan versos
enta yo como plevidas
dende foranos mundos,
si de tu no me fablan
anque seigan politos
me quedo desnudo
en o ibierno,
enrunato de fuellas
d'agüerros perditos,
remerando aquel tiempo
en que dondiaba en suenios
feitos de fuego e de frío.

Agora uello
fruitos d'un árbol
que s'enradiga eterno
en a tierra más buena
d'o regno d'a poesía,
e si versos escribo
que no seiga yo
qui los escriba
sino a man
que l'Amor guida,
e que a cullita mía
suya seiga
a la fin d'o mío día,
que el la impla
compasivo e sin cansera
con a luz d'a suya vida.

© Chuan Chusé Bielsa

13 de julio de 2017

Sólo sape amar

Foto: Chuan Chusé Bielsa

Sólo sape amar

Oramos a Dios
y en ixo cal
que nos zentremos.

O nuestro Dios
ye sólo amor
e sólo sape amar,
e tot ye tristura
e tot está a escuras
e ziego
defuera d'ista luz.

Tu tiens a Dios
dentro de tu
e yo lo tiengo,
ilumina
o nuestro corazón,
que se fa templo,
tota altra luz
s'amorta con o tiempo,
sólo iste amor
en altos mundos
brila eterno.

E anque a beluns
pareixca inútil,
amor,
a Dios oremos
e no nos esbarremos
d'iste viero,
en ista luz vivamos e a ista luz
perén fablemos.

Un día,
apriseta, apriseta,
l'alba arriba
e como un miraglo, amor mío,
nos retrobamos
e uno nos femos,
divinos uellos
imos uellando,
se va desfendo
tota foscor
e va quedando
lo corazón,
internos zielos,
tota la resta
fuyó en silenzio.

Viene,
muller d'a vida mía,
en l'alba oremos
dando grazias
por trobar-nos
de nuevo aunitos
en ista vida que soniemos,
tota feita d'amor.

Cuan dende o peito
tremola o goyo
ploramos sin plorar,
fablamos a lengua d'ixa luz
que creix dende o misterio.

Allora nos dizimos:
ye iste o tiempo
que asperemos,
e nos n'imos a bonico caminando
por camins de delizias
agafatos d'a man,
as nuestras almas
dando-se besos,
istas almas
que tanto sufriban
solas en silenzio.

Viene, amor,
oremos os dos chuntos
en ixe puesto
do a luz naix,
que tot ixo
que nombremos con parolas
se tornen universos
de poesía,
as orazions que plantemos
ya creixen en paisaches
sagratos que deixemos,
a vida brila
en o chardín que tanto aimemos,
retrobato.

© Chuan Chusé Bielsa

4 de julio de 2017

Templo en o yermo

Templo en Piagordo

Tiengo un templo
en o yermo
do lo tiempo no existe.
Tot i reza:
divinos paisaches
dezaga d'as finestras,
dos siellas viellizas
e una pobra mesa
do s'escriben versos,
un ausén poeta
que abita o mío cuerpo.
A bonico lo sol
se paseya en o sulero...

A vegatas l'airera
visita o mío templo
e dentra e l'arredola,
allora tot i ora,
o silenzio despierta
e tot tremola
de polideza
(fabla l'airera
como una novia).

A mía caseta pobra
en o disierto...,
¡cuánto la quiero!
Cuan i fa sol
en o maitín
tot tien cara d'alegría,
como l'alma d'un viello
que yera muito sola
e troba buena amiga.

A la tardada
tot s'endormisquea
con solezicos e bisas
que amorosean.

Cuan viene o lusco
plegan poemas:
versos de porpras,
vrioletas, rosas
e oros
puros d'os yermos;
tot s'enamora
en a ora santa.

Lo que me cal
ye en iste templo,
yo tot lo tiengo
en un agora
que ye inte eterno,
cuan tot ye esenzia
cosa no i manca.

Un gatico m'aguaita
dende o silenzio,
feliz sin cosa.

Cuan suenio en a mía armita
yo me bandeo
entre inozenzias,
marcho goyoso enta ninezas,
cuan leigo libros
d'alientos altos
marcho volando
sin más deseyos
enta infinitos,
voi navegando
en luz de zielos
como bel nino
en secretos chuegos,
tot oblidato...

O mío templo
perén tan calmo...,
aquí a vida
perén entalto
está uellando,
cuan no bi ha tiempo
tot ye sagrato,
os universos
con colors fablan
e sonrisando...

A mía armita
tan chiquitica,
tan pobra e rica,
¡cuánto yo l'aimo!

Cuan pleve
bi ha musica
tamboriniando,
gotetas mansas
istorias van contando
d'as altarias.

A mía casa
chunto a l'oblido,
con un chardín
salvache tan polito...:
roseras e lilios,
pinos, moreras,
laurelers
e árbols d'o paradiso,
e una baseta
d'auguas d'archilas,
amarillencas.

E un gortichón
en a fondata,
con caseta
acubillando un puzo fresco;
allá dondean
as paixaretas,
i fan treballo
as abelletas...

Tot ye aparén
aquí
ta orar perén.

E viene a nuei,
a luna, luen,
reza
sobre o cabezo de Piagordo.

© Chuan Chusé Bielsa