15 de enero de 2013

Una altra poesía xublidata

Toro

Toro,
a tuya arena la mía arena,
a tuya fin a mía fin,
a sangre tuya la sangre mía.
Toro,
cuan cayes
os aplausos baxo lo sol
te fan beber en o campo d'o polbo
(a tuya cruz amariella),
cayes
sobre os brazos d'o dios indefinible,
o dios que nusatros no tenemos,
puyas
(ya lo has perdito tot)
enta ixe gran xublido que ye o paradiso.

Toro,
¿quí ye con tu en a ora d'os claus?
Solitario-solitario
o tuyo adiós a la Tierra,
espullato,
cualcosa bi has ganato
dimpués de lunas y añadas,
una mortal ferita y un gorgollón de sangre
y unos güellos nublos que puyan
enta l'angluzia d'o respetable.
Umillato-umillato
en a plaza plena-plena d'espatas,
yes toro finalmén
de fren y achenullato cara ta l'infinito.

Ploro,
no soi pas millor que dengún atro,
pero soi d'a tuya raza toro,
ploro sobre o tuyo cuerpo
albandonato,
ploro y como a tu
me fan bergüeña las güelladas
en a ora d'a zaguera intimidá.

Ta tu remata o suenio
toro,
tu que ya conoxes a sabor d'a muerte
en as entranias,
luen-luen d'as casas de dios d'os ombres,
tu toro
en a tuya casa de dios berdadera,
ta tu remata con una espata ya ista Tierra,
s'ubren toro
as tascas imbisibles sin de cletas,
tu ya has pagato lo pre d'arrozegar a bida,
a tuya corona lebas toro,
as tuyas royas banderillas,
a tuya corona d'os ombres,
a tuya corona d'espinas.

¿Dó ye o tuyo país toro?
Creyebas que o tuyo país yera iste
(ai! también yo
creyeba que o mío país yera iste),
ye o país d'a sangre toro,
ye o país d'o escarnio toro,
o país que en o mundo
ye o país d'a muerte toro,
do a muerte ye a fiesta nacional
(¡naxiemos
en o país d'a muerte!),
país d'a dolor toro,
tierra trista toro,
anque a tristura se i bista a ormino
con os sons de clarins y castañetas,
ye o país d'a rabia toro,
dos espatas royas de fuego
sobre a enclusa d'o infierno.

Un atro país toro
agora trobarás,
un atro país _o berdadero_,
allá do ye posible toro
emplenar sin de bergüeña las caras nuebas
sólo de besos,
a carne biba toda
sólo de besos,

esiste toro ixe país,
allá do se perfuman os campos libres
con silenzios.

Chuan Chusé Bielsa

• Poema escrito en 1991. Recuerdo que en o suyo día lo escribié como un omenache a ixe noble ser que ye o toro.

12 de enero de 2013

De patrias

Patrias de mentira

A mía Patria ye una Patria bonica.

Me fan fastio as patrias que teneba,
patrias d'ira.

Más que canso de patrias biolentas, fieras,
patrias que ofrexen en gabias de sangre
totas as terrors d'o mundo achuntatas,
inte a inte, día a día.

Ya no quiero más patrias de Satán,
patrias que ban fendo con mentiras
un camín ta esclaus, sin garra libertá.

Que a mía riqueza siga caminar
enta un amor sin más armas
que una bondá infinita,
una belleza alta.

Adiós, patrias d'os infiernos,
m'amorto ta busaltras como un fuego
sin de purnas, que ye sólo zenisas,
me'n boi d'as casas grisas
enta una altra infanzia e una altra chobentú,
en a cara alienta un alba e una bisa
de frescors, adiós
diaples, ya no busco a buestra esclabitú,
a buestra paga de dolors sin mida,
os buestros diners sagratos
tacatos con sangre.

Que a mía luz bienga con o día
en un país do lo mal no aiga emplenato
toz os espazios, do tot no siga
o más terrible d'os escarnios,
que a mía luz siga feita d'ixe amor
que o tiempo no creba ni enrobina,
que l'aire e os paisaches sigan d'ixe dios
bueno que sólo en l'alma abita,
adiós, adiós, mundos d'os infiernos,
adiós patrias rebutitas de mentiras,
yo me'n boi enta la bida,
aquí no dexo cosa,
tristuras e feritas,
unos güellos muertos con agullas,
ya bide, patria de Satán,
a tuya burla,
tot lo que m'ofribas.

Chuan Chusé Bielsa