25 de octubre de 2013

Muller de zielo

T'emplenaré de besos

Contemplando lo zielo
cuan ya la Tierra
se ye tornata masiau aspra.

Aimata, soi estato luen de tu
tanto tiempo...
Me tresbatié entre os espiellos.

Ó poeta, fuye con o tuyo amor
enta o tuyo corazón.
Besa e contempla a la muller d'o Regno
de Calma que solamén en tu bibe.

Yo marcharba goyoso
enta mons azuls sin más deseyos,
sobre camins sin más recuerdos,
libre.

T'emplenaré de besos,
aimata que m'amuestras o Silenzio,
te besaré en a fren, en caxos
que son paisaches frescos,
te besaré en os brazos e en os peitos,
iré debuxando con os labios
l'orizón d'os tuyos güembros,
besaré delicatamén
d'a tuya espalda femenina cada biero,
besaré rosas, cantas, bersos
refuchiatos en parolas tuyas, e besaré
o tuyo caminar antigo en as carreras,
besaré os bestitos tuyos
amorosiatos por o biento,
besaré a tuya bida tota puyando
sobre ista Tierra d'asprezas
e tristuras. Te quiero
libre, e beso a tuya libertá
cuan a luminaria d'os zielos te torna
en pura diosa, cuan tota tu yes misterio
e yes sagrata e yes tota berdá.

Ó poeta, fuye dellá de tot tiempo,
allá do a maldá no tienga casa,
a tuya aimata ya no ye por istos puestos,
besata por o tuyo amor endolorito,
por o tuyo amor más gran
que toz os infinitos,
marchó enta paisaches sin angunias,
enta chardins de corazón nunca no bistos;
dende allá te ye clamando,
bi ye asperando.

Aimata, dica trobar-te
besaré os perfumos d'a mar que alentés,
besaré l'alba que busqués,
besaré os camins que aimés,
besaré o leito do soniés,
besaré os libros que leyés,
as estrelas que aguaités,
as asperanzas que adorés,
orazions que rezés,
cantas que cantés,
danzes que danzés,
besaré o recuerdo d'una cara sonrisando,
besaré as parolas que fablés,
o lusco espiritual d'os tuyos labios,
a patria tuya, aimata mía, si me dexas,
besaré.

Muller amiga, muller de zielo,
muller que quiero,
dende iste esilio bibiré
t'acariziar cada infinito espazio
d'o país d'os tuyos Suenios,
cada rayada d'o tuyo sol en alto,
perén besando
a mar e as plachas d'o paradiso,
os güellos e as colors d'o paradiso,
as flors e as olors d'o paradiso,
a polideza tuya en o paradiso.

O tuyo cuerpo feito d'amor,
amor mío, besaré,
aimaré e aimaré,
tot lo que aquí tiengo dexaré
dica que ista Tierra a yo m'olbide
e con tu me retrobe, feitos ya alma
que a luz dibina besa,
ó alma aunita entre chardins e fuens.

Chuan Chusé Bielsa

5 de octubre de 2013

Amor, que sólo tu benises

Amor, que sólo tu benises

O mundo s'ha desdebuxato.
¿Iste mundo esiste?
Desaparexito, ¡desaparexe!
Ó mundo falso, cuánta dolor
has achuntato en o mío corazón.
Yo quererba ir-me-ne luen,
do solamén danzase a belleza,
do tu, ó mundo falso,
dexases en a no-cosa la dureza
(piedra, chelo e fuego
ya sin más cullitas que minchar).
Tot binclo yo quererba crebar
con os espazios que a falsedá amuestra,
con iste inmenso mazelo
do tota carne sufre e chila.

Si sólo esistise iste eszenario
allora cosa no esistirba,
os multibersos serban carcallatas
d'un diaple creyador d'escarnios.
Bes-te-ne, bes-te-ne,
ó diaple que debantas mundos falsos.
Ya conoxemos as tuyas trampas miseriosas,
ya conoxemos o tuyo rostro mascarato
que plazers ofrexe e ye desilusión,
tot lo que ye fiero eternamén ye tuyo,
tot o bien d'os zielos te ye alleno,
tu yes en o mundo lo más fosco teyatro,
supremo engañador, con suenios muertos
actuando, dolors perén creyando.
Tu yes una guambra rebutita de mentiras.

Yo me'n iré por os camins
do tu no esistas,
dizindo adiós a tot lo que bibié
en planetas d'albas tristas.
Buscaré, diaple, tot
lo que no quieras, tot lo que no sigas,
e dexaré dezaga
iste fosquizo forno do s'han cremato
infinitos cuerpos nuei e día.

A la fin, quí podese
bibir en un mundo d'amor
do ni un sólo recuerdo de tu
alentase, do quedases esborrato
de toz os reyalmes d'a bida,
ó diaple,
do a tuya memoria no fuese
ni un malsuenio dondiando
en nuei terrible e perdita,
ni un mirallo esmicazato
en casa muerta e grisa,
do a tuya Tierra e regnos
pesasen menos que una chisla de plebida,
que una busqueta de polbo u de zenisa,
menos que palla
que l'airera escobó ya fa milenta añadas.
Rei de totas as dolors sin mida,
bes-te-ne, bes-te-ne.
Desaparexito, ¡desaparexe!

E yo me'n iré luen, luen,
enta do l'odio nunca no arriba,
puyando entalto
en a nau d'un escoscato corazón,
libre e buedo de memorias tristas,
sin más mentiras bozando a zaica mía,
dica plegar en o país d'a diosa;
a bonico irán dentrando en l'alma
clariscas, fresquismas,
sagratas auguas femeninas.
E a la fin, que l'amor
sólo esista, que sólo tu biengas,
aimata mía.

Chuan Chusé Bielsa