11 de febrero de 2012

Concha Alós, gran escritora

Concha Alós, fada d'os suenios

Rey de gatos, libro de Concha Alós

O verano pasato, en o mes d'agosto de 2011, fenezió a escritora valenziana (y más que más castellonenca, ya que pasó buena parti d'a suya nineza en Castellón) Concha Alós. A bellas personas nos alticamó a poca menzión que se fizo allora en los medios d'ixa gran perda, nos fizo mal ixe xublido, como cuan se fa una inchustizia prezisamén con belún que merexe os más grans omenaches y no en rezibe garra.

Concha Alós estió una grandisma escritora que bel día rezebirá o reconoximiento que merexen os verdaders artistas.

Yo creigo que bi ha una selecta minoría de privilechiatos que encara se capuza con asabelo de goyo e intrés en os suyos orichinals mundos literarios, plenizos d'una mediterraneidà cosmica, que no dixan de tener un siñalín de morbido periglo por l'actitù conszienmén transgresora de l'autora (cal dizir-lo tot). Y, por una altra parti, ye imposible no parar cuenta en o suyo estilo literario, bien suyizo: ritmico, elegán, socheridor, rebutito d'una infinita poesía.

Poesía, libertà absoluta, asprura... o estilo de Concha Alós parexe aliniar-se con a vida d'os gatos, salvaches y aimables a o mesmo tiempo, rarizos, divinos (¿aguaitando pantasmas, altros mundos?) Poesía salvache, que da feredà a vegadas; asovén nos trobamos a o canto d'os xerbigaders d'a mar, en un lusco de colors purpuras, vivindo ya en una altra reyalidà, soniando morbidamén, tresbatitos. Nos adentramos en auguas terriblemén periglosas, terriblemén poeticas.

Ziertamén en o Estato Español no s'aprezia guaire en arte y literatura lo que bien caldría que estase apreziato, pero o verdadero arte remata por puyar, eterno, d'a mar d'o xublido.

Concha Alós estió y ye (porque a suya obra encara ye leyita con admirazión) una escritora de primer livel.

De siguro que bel día vendrán de difuera a siñalar-nos a grandeza d'una gran fada d'os suenios: Concha Alós.

A suya obra Rei de gatos ye una obra mayestra.

Chuan Chusé Bielsa

REI DE GATOS (escai)

Y más tardi esdevino lo d'a ola. Feban una gambadeta os dos por a placha: l'ombre pensaroso y gullibaxo, a gata una mica más ta zaga, con a suya coda vantata, una mena de mástil. Y de sopetón amanexió a ola, solenca, graniza. Enrebulló a l'animal y lo se levó mar t'adentro. Dimpués, tot quedó igual. Calmo. Estió una d'ixas cosas estranias que a vegadas li pasan a cualsiquiera. Ye posible que l'ombre encara tenese que descubrir que dezaga de cada cosa que aimamos aguaita, implacable, a desgrazia.

Quedó confuso, desfeito y sin d'embargo no dixaba de rebelar-se por dentro. Yeran as ilusions, encara las ilusions. Creyeba que o destín, u lo que estase, no podeba desposeyer-lo tanto. Yera absurdo, inchusto. Por ixo, en que amanexeba, tornaba a la placha asperando que a ola li ritornase a la gata increyiblemén xuta. Pero nunca más la tornó a veyer. Sin d'embargo, el ese churato que a mar quereba recompensar-lo de bella traza por a suya chanada. Os primers días, sobretot, trobaba cosas de valura por l'arena: monedas antigas, un frasco de veire azulenco, una grandisma insignia de proa que representaba una sirena u bel cangrexo que li serviba de zena. El yera zierto de que yeran presens de bella divinidà que viviba baxo as auguas y que s'eba encariñato d'a suya gata. Pero un día también remató ixo. A o canto d'a mar ya no trobaba que ixo que asovén se troba en as plachas: cosa de valura. Estió a partir d'ixe inte cuan empezipió a sentir-se más desgraziato. A suya soledà, os politos momentos de l'ayer, cayeban sobre el como un zielo barrenato sin de columnas. A vegadas güellaba os gatez furos que viviban en o monte: cazatiaban, chugarriaban, puyaban bien lichers a os árbols. "A vida no s'atura", mormostiaba con perplexidà y tristura. Más tardi los buscó, li feban grazia. Y empezipió a reclamar-los con minchusa.

Concha Alós
Escai de "REI DE GATOS" - Traduzión: Chuan Ch. Bielsa