23 de febrero de 2013

A nieu

Ye tornata la nieu

Ye tornata la nieu
sobre os paisaches
e as imáchens,
e a distanzia e a intimidá
se son fincatas en os mons familiars,
en os tellatos blancos,
campanals, pinaretas
que puyan enta l'armita
d'o santo d'os miraglos,
San Macario.
As casas e as almas son niedos
cubiertos por o fredo.
Crema o fogaril.
Mi pai clama a más chen
ta calentar-se a l'amor d'o fuego.
Yo soi luen en a cambra zarrata
d'a poesía, sentindo sin beyer-los
os ambitos nebatos.
Recuerdo añadas
emboiratas de nino,
as mías altas botas blancas.

Cayó nieu tota la nuei,
tot ye enrebullato en o nebasco.
Se sienten palas fendo trañas.
Se sienten canchelons
cayendo a tierra,
l'airera ba escobando
as carreras, que son camins de chelo.
Fa un inte, chiclans emplenaban
de risos e chuegos os espazios.
Monchons de nieu sonrisarán
con a boca e con os güellos.
Yo m'alcuerdo d'os paxaros,
que en os pinos e en os güertos
e en os rafes _pobrez_ son callatos,
asperando.

Marcharé de tardis
sobre a nieu enta una caseta
a o canto d'un biñero.
Caminaré sobre blancos
de nineza, mundos articos e d'ensuenio
serán os campos e as sierras
allá luen. Ha creyato
a nieu zanzera planetas disiertos,
u satelites como Europa u Tritón.
Tot son mundos renobatos
asperando a fantasía d'o biachero.

Marcharé de tardis
por camins altos de nieu, emparatos
por as chepas d'as cuñestras.
Os campos conoxitos serán güe pachinas blancas,
os sembratos serán sulcos u crebazas
en as mars chelatas, acubillando
bida baxo a nieu e as bolismas en l'airera.
En l'aira xublidata un biello aladro
amostrará lo canto d'una querata esteba.

E a la fin iremos plegando en o biñero
e aguaitaremos os jarmientos entre o fredo,
plegaremos en a caseta perdita sobre os yermos.
As gatas royas ya i serán asperando,
irán esgarrapando a nieu que boza la gatera,
as gatas armitañas en o suyo mundo de silenzio.
O chiquet chardín será un chardín
de blancos suenios, molsudo e encantato.
O laurelero, a o canto d'os pedrizos
e a basa conchelata, tremolará friolenco.

E güellaré os Montalbos
como uns altros Pirineos,
ayer azuls e güe cubiertos por a nieu e o chelo.
Biachearé con o deseyo
sobre as suyas tucas aimatas
por o sol, os luscos e o misterio,
sobre o suyo cuerpo libre e sin de taca
que güe as boiras e os nebascos
reserban solo ta los dioses.

Chuan Chusé Bielsa

22 de febrero de 2013

O lusco

O lusco plega e ye una capiella

O lusco plega
e ye una capiella.
Se tasta un silenzio
enamorato:
rosadas de perfumos
sobre l'alma,
o sol ye un aniello
sobre os campos.

Un solenco paxaro
empurpurato canta poesía;
ye un haiku, tres notetas.
Dimpués o mundo ye aturato,
tot calla e suenia o sol,
tot calla e fabla un dios
desconoxito.

O disierto ye agora una mar,
os mons espullatos
son islas amariellas
que apuntan enta o zielo,
son islas con olors a rumero;
puyas e puyas e son tucas
ta rezar dende dentro.

Olas royas s'esbarizan
enta plachas perfumatas,
bi ha escumas de flors
que laminan l'arena d'os camins.

E nos cuaca arrozegar os piez
por istas auguas de lusco
que son benitas a besitar os yermos,
por ista mar biachera
que ye baxata dende os zielos,
indiferén a terrenals cheografías.

O lusco se ye tornato eterno:
amors, colors que no s'amortan,
azuls zelestes,
doratos e berdes fantasticos
e rosas imposibles,
e fadas d'infanzia
que perén en l'alma biben,
e mullers aimatas
que besamos en a fren,
e suenios chóbens que se debantan
como miraglos,
allenos a o tiempo, eternizando-sen
en un inte dillá d'iste uniberso.

O lusco plega e ye una capiella.
O sol nabega sobre as auguas
d'o imposible, e besa islas brioletas
do alienta o goyo e l'asperanza;
se xublidó d'el mesmo
aimando libre en o misterio.

Lusco eterno,
mar calma,
orizón de luminarias.
Silenzio.
Un paxaro solenco
reza, canta.

Chuan Chusé Bielsa

4 de febrero de 2013

En o disierto

Cambra de meditazión
Pintura de Chuan Chusé Bielsa (2008)

Paz ye oro

Silenzio en o campo
cuan o sol medita
en o lusco
e chuga con as boiras
e colors de pintaires;
ye un nino e ye un biello
e ye un artista
que marcha danzando
enta o país d'os zielos.

Tot s'atura agora
en un inte rebutito de misterios.
Iste mundo ye un disierto
que mena enta altros puestos
que asperan e brilan
en o nuestro eterno corazón.
Entalto, contemplatibos güellos.

Ye posible en iste buelo
ir bibindo a resta d'una bida
adedicando tot a una orazión,
tenendo sólo a un amor
por compañero,
por aliento a suya alma.

Fa frío en os camins solencos,
corre o zierzo por as planas,
nos clama o lusco, a suya boz
son sayetas con as que o zielo
fabla, colors de paradiso a coro.
Meditazión, aunión.
En o disierto, luminarias,
paz e oro.

Chuan Chusé Bielsa