11 de noviembre de 2011

Fablan aragonés

Lengua d'Aragón

Toco lo corazón tuyo,
país mío.

Ye como si tocase
o zielo más altizo,
como si amorosiase
a sers que nunca han muerto,
perén vivos; nunca
se'n son itos.

Siento cómo as venas
y o trallo y as fuellas
d'o ser mío
van aimando a tardada
d'os más vivos.

Fablas en aragonés
tierra mía.

Lo fan as oliveras tuyas
en os sasos, u en pitañars
que sólo los poetas aimamos.

Lo fan os disiertos
en que o tuyo zierzo va cantando.

Lo fan as boiras en o lusco
cuan chugando van rezando.

Lo fan as estrelas allá alto
cuan o Misterio va charrando.

Lo fan os casetons
xublidatos, ya escachatos,
ya sólo ricuerdos, a o canto
de camins que marchan ya ta cutio.

Lo fan os trigos
intimos d'as varellas
cuan los besan os labios
de l'airera, enamoratos.

Lo fan as casas con alma,
dende o barandau a o escalerón,
dende as falsas d'o zielo dica os patios
frescos como augua, dende as parez
azulencas d'as cambras dica os almarios
silenziosos y escoscatos,
con perfumes y bellezas y tactos
de muller.

¡Ai!, a tuya alma tierra mía
perén, perén, perén charrando
en ista lengua de Silenzios,
en ista fuen pura de vida
que o buen Dios nos ha dixato.

La fabla o sol que, a bonico,
entre pilars amarillencos
en os mases, parexe que va marchando,
y as cosetas suyas replegando
nos diz adioses, tot tristacho,
sólo ta renaxer sin taca,
con amor, maitín y siempre,
en cada amanexer, abrazando-nos
de nuevo los suyos rayos d'amor,
o suyo corazón sin fin,
como en un templo echipzio,
camín d'a eternidà.

Chuan Chusé Bielsa