20 de octubre de 2012

As fuellas cayitas

As fuellas cayitas

Plega l'ultimo agüerro.

As ilusions son fuellas.

A tristura fa o suyo niedo
en l'árbol espullato.
Bi ha un biello paxaro chelato
tremolando.

Yo recuerdo tiempos pasatos,
pero ixo ya no importa guaire.

As dolors duelen mundos,
as pasions s'han clabato
en os corazons,
son punchas u cuitiellos;
yo no sé qué fer
con iste pobre cuerpo
rebutito de feritas.

As fuellas d'a bida
s'estendillan sobre a tierra, desolatas,
sin d'amors.

Y uno quererba una altra casa posible
do ser feliz,
unas altras dezisions en o tiempo,
nuebos días y unas altras añadas,
nuebas albas y bías,
porque fa tanto frío agora.

Ya no en queda de tiempo
en as pochas, as colors
ya son grisas;
a plebia plebe adioses.

Y ba esborrando abonico
a boira os recuerdos.
Yo quererba una altra bida
sin d'erradas, dexar-las xublidatas
en os biellos calaxos.
Pero ya solamén queda
como amiga
a fada d'o imposible y o miraglo.

Qué plebia tan funda y trista
a lo que remata o día!
As gotas ban escribindo
con glarimas
en os beires d'as finestras:
boira, cansera, nuei,
augua fría.

Una dolor infinita
puncha en o silenzio;
uno ye, entre os pobres,
o más pobre: zierzo muerto.

L'agüerro ba dizindo adioses
y uno ya no ye que una altra fuella
que ba marchando con a bisa
enta desconoxitos mundos.

L'agüerro ba espullando
los suenios, uno a uno;
en o fogaril no quedan que as zenisas.
Una plebia sin de días,
zaga la finestra,
sobre os campos que tanto aimé,
ba fablando de cosas
d'un altro país.

Chuan Chusé Bielsa