18 de mayo de 2014

Tot ye inútil

Tot ye inútil

Tot ye inútil,
tot estió destruyito
antis mesmo de naxer.

Debantamos l'amor
e ya ye un amor muerto
en o suyo mesmo naximiento.
Debantamos casas,
suenio a suenio,
e ya tronadas-auguas-aires han espaldato
toz os suyos muros,
totas as cambras.

Tot ye inútil
e o mesmo zielo ye fumo.
Tot ye res
e o mesmo sol ye chelo.
Tota bida ye un pasato
que nunca no esistió.
Tot s'ha afogato en a mar
de l'oblido.
Tot ye inútil
e calla ta siempre, eternamén,
tot goyo.

Antis d'ocupar selbas u planas
as ziudaz ya son enrunas.
Tot ye cosa e en a guerra
fura por a bida o escarnio ya ganó
totas as batallas
antis de que cosa escomenzase.

Tot ye inútil
e bibir pobre sin deseyos
debán d'o biento que talla con cuitiellos
ye lo que fa qui ye libre e ya ye muerto.
Con os güellos ubiertos, mutos,
absortos en os güellos
terribles d'a muerte,
aguaitamos totas as tiniebras sin prinzipio
que cosa no sapen de piedaz.
Tot ye inútil e debantar
amors que ya son estatos destruyitos
antis d'empezipiar a amar,
engaño dezaga d'engaño,
ye a luita bofa d'o corazón.
Somos almas buscando a libertá
e imos redolando en un planeta en flamas,
en espazios d'infierno.

S'amortoron como purnas
as estrelas dende a mesma
eternidá en silenzio,
s'amortó como calibo fredo
a falsa creyazión.
Ye tot aquí un fosal
profanato, un fosco malsuenio,
una gabia baxo tierra.
Tot ye inútil e ye muerto
l'amor, a suya sangre ye espardita
en as carreras disiertas,
escurizas, d'a desilusión. Tot ye inútil
e tot naxer no ye que ploro
sobre un campo en güesos, desolato,
do los ombres debantoron
pordemás milenta idolas
ta milenta dioses falsos.
Tot ye inútil e a musica
calla trista, asasinata antis de sonar.
Tot ye inútil e a poesía
ye a tristura que chila sin de buegas
e ba preguntando-se lo por qué d'o triunfo
de totas as maldaz, de totas
as angunias infinitas en a gola,
de tota feredá. A la fin tot ya remató
antis de que o goyo fuese cualque cosa,
os ninos morioron ya en naxer,
a chobentú ye una rosa
pansa que dexó a malenconía
en a fuesa de l'agüerro derrotato,
l'amor ya fracasó en seyer creyatos
toz os zielos de mentira.
Tot ye inútil, e os unibersos
de luz nunca esistioron. Dios fracasó
en totas as suyas prebatinas
por creyar belleza e paz en iste mundo,
as suyas luminarias ploran en lo escuro.
Oh sí, sufrioron,
sufrioron, sufrioron toz os amors,
sufrioron tanto,
e ixo fue lo que quedó, quedará siempre,
a dolor sin márguins en o tiempo, bagabundo
a o que belún en a nuei-fuesa pretó fuego.
O corazón perén ardendo, cremando.
A orror creya eternas plebidas de zenisa
cayendo e bufando como zierzos muertos e fierizos
por os campos
por do caminó tanta dolor,
a orror en a suya nuei rebutita de chilos,
como lupos otilando
que nunca, nunca aturan.

Nusaltros quedaremos
aquí con os nuestros güellos
ziegos infinitamén ubiertos e plenizos de sangre
catando enta totas as enrunas
e os infiernos. Tot, tot
no ye que fosca enruna antis mesmo d'esistir.
Tot, tot estió inútil.

Tot ye inútil.

Chuan Chusé Bielsa