11 de abril de 2017

Aunitos en lo eterno

Aunitos en lo eterno

Estoi enamorato
d'a tierra más bonica d'o mundo.
I bebo zielos.

Estoi enamorato
d'a muller más chenerosa.
I leigo un libro eterno
cuan d'amor brilan uns uellos.

Estoi enamorato, e anque o frío
clama encara en o branquil
d'o mío cuerpo,
e anque en l'alma
disierta
encara dentran fuellas muertas
en as cambras de tristeza
d'ixe agüerro que durante añadas
devanté, vozes sin luz,

uello a traviés d'as tuyas finestras,
muller mía, e arriba amor e vida,
tot de vez, e ye un miraglo:
viens con a plevida
más calma e sagrata
a despertar-me, e tot anunzia
un nuevo naiximiento,
s'imple o peito
como cantara de delizias,
invía dios una musica
muito funda e muito alta
e nos aunimos en lo eterno.

Si escribo poemas será
ta orar, ta sembrar
en tu os míos uellos,
ta dizir-te que en tu yo m'abandono,
en tu que yes amor zanzero. Cosa
no tiengo e cosa no aspero,
ye o mío tresoro poder veyer-te en despertar
e que marchen apriseta os míos suenios.

E dimpués, amor,
escribe tu poemas
con letras de luz e d'oro eterno,
en a nuestra tierra entalto
devantaremos con parolas
paisaches redimitos
e serán chardins d'o zielo,
devantaremos amors
que viviban en silenzio,
vozes en a divina lengua
d'o nuestro país viello,
en tu l'amor renaix e se fa nuevo.

Estoi enamorato
e tot sape por qué,
porque fablas tu
e vibran d'amor os universos,
siento a tuya luminaria
buscando tierra
e buen tempero,
e yo respondo e digo
que en os sulcos d'o corazón mío
acullo yo ixos uellos
do brila la inozenzia,
do abitas tu, muller,
a unidá de l'amor.

© Chuan Chusé Bielsa