4 de julio de 2017

Templo en o yermo

Templo en Piagordo

Tiengo un templo
en o yermo
do lo tiempo no existe.
Tot i reza:
divinos paisaches
dezaga d'as finestras,
dos siellas viellizas
e una pobra mesa
do s'escriben versos,
un ausén poeta
que abita o mío cuerpo.
A bonico lo sol
se paseya en o sulero...

A vegatas l'airera
visita o mío templo
e dentra e l'arredola,
allora tot i ora,
o silenzio despierta
e tot tremola
de polideza
(fabla l'airera
como una novia).

A mía caseta pobra
en o disierto...,
¡cuánto la quiero!
Cuan i fa sol
en o maitín
tot tien cara d'alegría,
como l'alma d'un viello
que yera muito sola
e troba buena amiga.

A la tardada
tot s'endormisquea
con solezicos e bisas
que amorosean.

Cuan viene o lusco
plegan poemas:
versos de porpras,
vrioletas, rosas
e oros
puros d'os yermos;
tot s'enamora
en a ora santa.

Lo que me cal
ye en iste templo,
yo tot lo tiengo
en un agora
que ye inte eterno,
cuan tot ye esenzia
cosa no i manca.

Un gatico m'aguaita
dende o silenzio,
feliz sin cosa.

Cuan suenio en a mía armita
yo me bandeo
entre inozenzias,
marcho goyoso enta ninezas,
cuan leigo libros
d'alientos altos
marcho volando
sin más deseyos
enta infinitos,
voi navegando
en luz de zielos
como bel nino
en secretos chuegos,
tot oblidato...

O mío templo
perén tan calmo...,
aquí a vida
perén entalto
está uellando,
cuan no bi ha tiempo
tot ye sagrato,
os universos
con colors fablan
e sonrisando...

A mía armita
tan chiquitica,
tan pobra e rica,
¡cuánto yo l'aimo!

Cuan pleve
bi ha musica
tamboriniando,
gotetas mansas
istorias van contando
d'as altarias.

A mía casa
chunto a l'oblido,
con un chardín
salvache tan polito...:
roseras e lilios,
pinos, moreras,
laurelers
e árbols d'o paradiso,
e una baseta
d'auguas d'archilas,
amarillencas.

E un gortichón
en a fondata,
con caseta
acubillando un puzo fresco;
allá dondean
as paixaretas,
i fan treballo
as abelletas...

Tot ye aparén
aquí
ta orar perén.

E viene a nuei,
a luna, luen,
reza
sobre o cabezo de Piagordo.

© Chuan Chusé Bielsa