30 de enero de 2018

Lengua d'o corazón

LENGUA D'O CORAZÓN

Guerras se fizon
ta que s'amortase
o nuestro esprito,
a luminaria nuestra,
ta que no fablásenos
a nuestra lengua funda.

Grans poders tot lo fizon
t'amortar e callar
as purnas d'iste fuego.

Pero aquí acubillamos
a parola
que condenón a muerte.

Falsos
mayestros carrañón siempre
a o inozén nino,
umillón ista voz,
perén quison que ista luz
s'aventase ta l'oblido.

E cuántos e cuántos fusils
apuntón enta istos cuerpos:
quereban
que no en quedase un sacre
de nusaltros,
o nuestro unico aliento
lo quereban convertito
en un puzo de silenzio.

Pero, encara, amigo,
aquí somos, alentando
con parolas d'adentro
dende as casas bombardiatas,
dende os ambitos feitos
una anguniosa enruna por a guerra,
dende aquí perén luitamos,
dende as trincheras
d'o corazón,
ista voz
encara brila aquí en os labios
y en os uellos.

E perén
dende o reino
d'o más tristismo chelo
plega la violenzia más fura,
dende a muerte viene l'odio
a prebar de conquistar.

Amigo,
uella la tuya infinitú
e con parolas
carga armas d'alta paz,
con una alta chustizia
l'unico poder irá con tu
por mons e planas e ziudaz
d'o esprito que a la fin
serán quietú,
bel día o zielo
será azul,
sonrisará.

Qui t'aima
en un inte se vanta como un viento
e te quiere de raso despierto;
enrebullata en luz
una parola nax
e traye a libertá.

© Chuan Chusé Bielsa