2 de abril de 2019

Oblidata estrela

OBLIDATA ESTRELA

Si en a mía bida
s'espaldó
tot ixo
que debanté con a folía
d'os míos días,
remanes tu,
Amor.

E asinas teneba que ser.

Ya no caldrá asperar
a que plegue una altra ora
ta despedir-me d'as cosas.

Esborratas pizarras...

Tot me portió
a ser airera
que perdeba lo que aimaba.

Dondié
por perditos campos e carreras,
teneba por casa
lexanías e canseras.

E m'oblidé de tu,
a mía estrela.

E debanté castiellos, suenios
que yeran bombolletas
en un chuego d'a nineza.

Agora sí sé
lo que faré, crematas
as cullitas d'o tiempo,
marchón con escarnio
absurdos deseyos;
ta yo en iste mundo
tot se fazió biello.

De sopetón,
en o teyatro,
dimpués de l'auto zaguero,
una a una,
se fuon apagando
as luminarias,
e yo aquí espullato,
güellando enta o zielo.

Con tu me'n iré,
tu que sólo aimas,
con as tuyas alas
bolaré,
libre e sin más gabias,
ta ixe uniberso
sin espuendas,
astí
do perén brila
la oblidata estrela.

© Chuan Chusé Bielsa