8 de septiembre de 2007

 

Almendras en a falsa

Yaya, ¿me dixas puyar
a la falsa?
Yéranos a o canto d’o fuego.
Yera nino y aparaba las mans,
chunto a las tuyas,
sobre o calibo d’atros tiempos.
Yaya, ¿me dixas puyar
a la falsa?

A tuya casa yera pobra,
qué pobra, qué plena
d’espazios y bueitos y silenzios,
sin telebisión, ni radio, ni reloches,
sin más calor que a d’as pobretas flamas.
Pero teneba un alma, yo la conoxié,
en a tuya ampla sala guardaba
como un ánchel l’arca santa de madera.
Aquí a luz d’os maitins yera un miraglo
de frescor, chugaba con estrellicas blancas.
Teneba alma la casa tuya, yaya, abitó en yo,
bibiba en o más alto d’o tuyo amor.
Yaya, ¿me dixas puyar
a la falsa?

Que no bi eba cosa, cosa,
en a falsa, yaya, me dizibas.
Sólo un zarpau d’almendricas.

Pero puyaba
las escalericas
rebozadas con cheso,
como un esplorador umilde,
en busca d’o misterio
que amagaba la falsa chiquitica
an uno no podeba estar-se dreito.
¿A qué oloraba aquí?
No sabría dizir-lo,
creigo que en as cambras infinitas
d’os zielos bi abrá ixe mesmo perfume
d’inozenzia y fantasía.

Y puyaba las escalericas
y me trobaba con o tuyo mundo y con o mío,
con tot ixo que fa
que os camins d’a bida
tiengan encara o suyo solezico amable
pleno de respuestas.

Sí, no bi eba cosa astí, yaya,
y tot.
Todas as presenzias, as ausenzias,
una luzeta que meditando replegaba
la esenzia d’as cosas, acullindo berdaz.
Y ubriba o bentanico de madera
y de sopetón dentraba l’azul libre de paxaro
d’os zielos d’Aragón,
y o zierzo lexano que ye esprito
sobre as planas disiertas,
y o corazón blanco
d’o sagrau Pirineo,
y l’alma noble d’a chen buena
que charraba en esta lengua, tuya y mía,
que s’amorta abonico en os fogarils grisos,
a lengua más bonica que conoxco.
Tot ixo m’amorosiaba os güellos y a cara
en que puyaba a o tuyo paradiso,
como unas mans luminosas que aiman
dende o fundo.

No bi eba cosa en a falsa, yaya,
y tot,
sólo un zarpau d’almendras amorosamén
estendidas, como un fruito en ofrenda.
Sólo almendras en a falsa, yaya;
o tesoro yera o treballo umilde, l’amor y a fe,
ixe yera o tesoro
que alzabas en o más alto d’a tuya alma:
a simpla, perén dibina
chenerosidá.


Chuan Chusé Bielsa