18 de octubre de 2007


PAISACHES  D'O  ESPRITO

A begadas pienso... En o futuro, ¿qué sentiu tendría la esistenzia de personas ipersensitibas como yo, con un temperamento de raso contemplatibo?

Millor que no ne b'aiga. Sofrirían muitismo. O que caldrá en o esdebenidero serán personas que sigan capazes de funzionar en un mundo poblato d'enrunas, de paisaches feitos a pitanzas, destruyius. O que caldrá serán sers que no sientan masiau, ta ser testes d'a fin de tot ixo que en un tiempo quison, amoron, os poetas.

Yo, por a mía parti, no desichiría guaire. Bels paisaches encara libres (anque güe, bien pensando-lo, tot un luxo) ta meditar sobre atros mundos sin paisaches en ruinas, ta meditar sobre o mundo d'o esprito que aimo berdaderamén en o mío corazón, con paisaches que nunca, nunca, nunca, serán cremaus ni esboldregaus por a manca de respeto y a barbarie de dengún umano, de denguna maquina sin d'alma.

Yo no sé bibir entre paisaches en ruinas.

Por ixo no tiengo dengún país an bibir, denguna patria aquí, y anque dando a mía compasión y o mío treballo a tot ser que alienta en a inozenzia, ya marcho dreito, bibindo encara en ista Tierra, enta o país eterno que m'estimo, enta os paisaches y os chardins d'o esprito, enta la casa d'o Pai. Sin a taca d'a desasperanza.

Chuan Chusé Bielsa