20 de octubre de 2009

Poesía en aragonés común

O pino oblidato

Parixe complicata la esistenzia
(¿lo ye?).
A capeza ye plena
de roídos d'o mundo.
O tiempo ye tot ocupato
y camina masiau rapido
(tic-tac, tic-tac, tictac, tac...)
entre pensamientos tresbatitos,
sin silenzios,
sin espazios.

Pero t'aspera encara
o pino oblidato,
a musica distinta.
O pino en a suya rechión
perdita d'universo,
aguaitando perén
os suyos amaus campos
d'almendreras, oliveras y disiertos.
Soledà que medita.

Ricordés o pino en o tuyo camín,
u tal vegada el te trucó
dende una calma
que ya no yera la tuya.
¡Qué canta de paz
crexió en o mundo, fresqueta,
en sentir a suya abrazada!
A capeza, os pensamientos,
se capuzoron en as auguas
d'un ibón de pureza.

¡Qué musica brollaba
ta la sete más gran!
Os camins d'a vida
se feban bien claros,
crexeban goyosos en o tuyo peito
como una sapia verda y poderosa
puyando dende mundos
que ya no ricordabas.

Bi ha remeyos senzillos, a vegadas,
ta tronadas de l'alma.
Bi ha musicas simplas y divinas
que curan con aires de silenzio,
con un amorosiar sin tiempo,
con un ritmo puro sin d'engaños,
y van aladrando luminarias con a bisa,
y danzes y frescors d'os zielos;
umilde pino que vas sanando
con carizias.

Chuan Chusé Bielsa