9 de febrero de 2011

Poema en aragonés 21

Cuan ya la Tierra

Y bel día
esta Tierra será parellana
a os suyos chirmans: planetas
ardiens u chelatos
sin vida sofrindo.

A Tierra, inutilmén, vueda,
continará chirando
en os espazios
como Mercurio, muerta,
como Venus, cremata,
como un Marte sin promesas,
como Chupíter, frustrato
sol arrullando a suya rabia,
como un Saturno con polidezas
falsas, como Urano, baruquiando
adormito baxo fredas mantas,
como Neptuno, azulenco pantasma,
como Plutón y o zinto de Kuiper
zarrando a trampa.

Cuan ya la Tierra no siga
que una solenca gavia,
cuan ya os sers sigan libres,
allenos a una inmensa guambra
inmerexita, cuan ya tot viva
defuera d'un forno en royas flamas,
cuan ya cosa no naxca
dende un vientre de punchas y agullas
de materia, cuan ya cosa no creme
en este fuego, allora no bi abrá
ya más dolors ni muertos,
ni ricos ni pobres,
ni esclaus ni amos,
ni reis ni vasallos,
ni chóvens ni viellos,
ni vidas ardendo
en a leña d'o tiempo,
as almas ta cutio vagando
en Silenzio, aguaitando
luen, muito luen, l'antiga nau
infernal de deseyos,
a Tierra disierta rodando
de vez rusién y chelando,
a Tierra chilando
dolors recordando, perén resonando
chilos de terror y angunias sin mida
en cada cantón d'a casa d'o diaple, eternizando
zenisas, glarimas antigas
ta cutio gotiando, gotiando
sobre os campos feitos de mirallos,
sobre os campos dolorosos d'a mentira.

Chuan Chusé Bielsa