O silenzio a la tardada
Se sienten paxaros
en l'airera. Se bandean.
Se bandea o sol
a la tardada.
Ye un fabirol
a chaminera d'a caseta,
o silenzio i canta.
Cansera.
Reposan as galacsias
d'as añadas.
Agora remero a calma
d'a casa d'a mía yaya:
¡qué silenziosa yera!
As rayadas d'o sol quereban
dentrar-ie como en un paradiso:
besar as recholas, l'arca
do s'alzaban ropas escoscatas,
perfumatas d'amor,
a cama alta, o fogaril, a cadiera,
o biello calandario de Santa Barbara
_ta protecher a os fillos en as minas,
ta protecher-nos d'as tronadas_,
chugar u soniar en un cuento de fadas
en a chiquinina falsa.
Siento a calma:
apagatos telebisors, ordinadors,
móbils, radios, sólo enchego l'alma,
e o grano dorato d'os campos
perditos ba emplindo a saca
d'un zielo olbidato.
Ye un fabirol a chaminera,
o silenzio e l'airera i fan sonar cantas
encantatas. ¡Cuánto tiempo feba
que sin tartir o silenzio callaba!
¡Cuántas añadas he dexatas
embolicatas entre os roídos d'o mundo,
entre os treballos e os partes d'o mundo!
Foratos negros se minchaban
a luminaria d'as estrelas
d'un amagato corazón,
mentiras afogaban as espigas
ya granatas d'a cullita de l'amor.
Pero agora o tiempo
descansa e tot se bandea:
paxaros en l'airera,
dexó güe a tardada os mundos
de materia. Contemplazión:
una gateta en un sofá biellizo
laminato por rayadas d'un sol
baxo, lamina bels gatolins que tetan,
olbidata d'angunias e miserias,
acoflata en un inte sembrato en lo eterno,
en l'alto bandiador d'a calma e d'a inozenzia.
Dellá d'as finestras,
sobre ababols e trigos,
e sobre as olas d'os suenios,
margalidas, paxarelas...,
l'airera rezita poemas.
En un inte a lo menos,
cantando silenzios,
triunfó la belleza.
Chuan Chusé Bielsa